Ο Γιώργος Κιμούλης και η γυναίκα του Καίσαρα

-Όταν το άκουσα πρώτη φορά στενοχωρήθηκα, τώρα έχω θυμώσει πολύ.

Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε η προσπάθεια του Γ. Κιμούλη να καθαρίσει το όνομά του από όσα κατήγγειλε στον τηλεοπτικό αέρα η ηθοποιός Ζέτα Δούκα για την προ 12ετίας συνύπαρξή τους στο θέατρο και τις οδυνηρές καταστάσεις που αντιμετώπισε. Όπως φαίνεται, η υπόθεση θα ακολουθήσει τη δικαστική οδό, ενώ υπάρχουν κι οι μαρτυρίες άλλων ηθοποιών-συνεργατών*, που κρίνουν ως ένα βαθμό την αξιοπιστία των ισχυρισμών τους.

Ο Κιμούλης δηλώνει θυμωμένος γιατί θεωρεί αδιανόητη την καταγγελία περί σωματικής βίας και σχεδόν ιεροσυλία να χρησιμοποείται το εκπληκτικό κίνημα #metoo και η περίπτωση της Μπεκατώρου για μια “προσωπική διαφορά”, όπως την αποκαλεί. Μεταξύ άλλων είπε και τα εξής για τα κίνητρα της καταγγελίας.

Έχω την εντύπωση πως είναι της μόδας τώρα οι καταγγελίες και να συμπεριφερόμαστε σαν την κυρία Μπεκατώρου. Αδιανόητη πράξη εκ μέρους της κ. Δούκα. Δεν έχει καμιά σχέση η κ. Μπεκατώρου και αυτό που της συνεβη και όσα αντιστοιχα έχουν συμβεί σε άλλες γυναίκες. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Με τη δική μου μήνυση, τη δική μου αγωγή δεν πρέπει καμία εκ των γυναικών να σταματήσει να καταγγέλλει τέτοιες περιπτώσεις.

Μέχρι πριν από μερικές ώρες πιστευα πως ήταν απλώς μια διάθεση, μια τάση να “είμαι κι εγώ εδώ” και “συμμετέχω και εγώ σε όλο αυτό το κίνημα του #metoo και μιλάω. Φοβάμαι ότι είναι πιο μπλεγμένη ιστορία, δεν είναι τόσο αθώο. Θα αποδειχθεί συν τω χρόνω. Η στεναχώρια έφυγε γρήγορα και ο θυμός με διακατέχει αυτή την στιγμή.

Ο Κιμούλης αναφέρεται επανειλημμένα στο συναίσθημα του θυμού. Ίσως όμως θα έπρεπε να θυμώσει πρωτίστως με τον εαυτό του για την -τουλάχιστον ατυχή- φράση “είναι της μόδας οι καταγγελίες”, που ακυρώνει όσα λέει για το “υπέροχο κίνημα #metoo” και τις γυναίκες που πρέπει να συνεχίσουν να καταγγέλλουν αντίστοιχες περιπτώσεις. Όταν αποκαλείς κάτι μόδα, του αφαιρείς αξία και το υποβαθμίζεις, σα να είναι κάτι του συρμού, μια παροδική τάση. Η μόδα δεν είναι “ένα υπέροχο κίνημα”, ούτε μια γενναία πράξη, που αξίζει υποστήριξη.

Ο Κιμούλης οφείλει επίσης να καταλάβει τον θυμό των άλλων. Όχι μόνο της Ζέτα Δούκα, αλλά όλων των ηθοποιών που βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις, φραστική βία και “μικρές” προσωπικές ταπεινώσεις. Θεωρείται μάλιστα πως πρέπει να “δείξουν χαρακτήρα”, να τα υποστούν αδιαμαρτύρητα, για να “ατσαλωθούν” και να αποδείξουν την αξία τους, πως μπορούν να αντέξουν τη μέγιστη δυνατή πίεση.

Αλήθεια, πόσο διαφέρουν στην ουσία τους όλα αυτά από όσα γίνονταν πχ στο εστιατόριο του Μποτρίνι και τις καταγγελίες για όσα υπέστη ένας ασκούμενος μάγειρας; Ποιον ξεγελά το “λαμπερό περιτύλιγμα” αυτών των χώρων, το τυράκι της δόξας και της αναγνωρισιμότητας; Και ποιος δικαιούται να επικαλείται το άλλοθι της άγνοιας για όσα συμβαίνουν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού; Σίγουρα όχι οι σημαίνοντες πρωταγωνιστές του χώρου και όσοι νιώθουν πως δεν τάσσονται με τον κόσμο των αφεντικών.

Ακόμα και όσοι είναι περαστικοί από τον χώρο, έχουν γίνει επανειλημμένα μάρτυρες περιστατικών ακραίας καταπίεσης που φτάνουν συχνά ως τη σεξουαλική κακοποίηση, έχοντας ως συνδετικό κρίκο την εργοδοτική αυθαιρεσία και τη λογική του αφεντικού πως μπορεί να πηδήξει -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τους υπαλλήλους του. Κι αυτό που λείπει δεν είναι η προστασία των εργοδοτών από τις “άδικες καταγγελίες” αλλά η ενθάρρυνση στους νέους ηθοποιούς -κάθε φύλου- που δέχονται την καταπίεση, να σηκώσουν ανάστημα και να την καταγγείλουν, να κυνηγούν τέτοιες περιπτώσεις, κινητοποιώντας και το σωματείο τους.

Ο Κιμούλης νιώθει πιθανότατα πως βρίσκεται αντιμέτωπος με μια “δολοφονία χαρακτήρα”. Πολύς κόσμος συνέδεσε αυτομάτως όσα είπε η Δούκα στον τηλεοπτικό αέρα, με την καταγγελία της Μπεκατώρου και τη σεξουαλική κακοποίηση. Ενώ μια σειρά δεξιά τρολ του διαδικτύου περίμεναν στη γωνία μια τέτοια περίπτωση για να “αντεπιτεθούν” ενάντια στους αριστερούς και το ηθικό τους πλεονέκτημα, να ξεπλύνουν τον χώρο τους με νοητικές ακροβασίες και συμψηφισμούς.

Αυτό το ηθικό πλεονέκτημα, όμως, περιλαμβάνει και το κομμάτι της αυτοκριτικής.

Ο Κιμούλης γνωρίζει ασφαλώς πως υπάρχουν και άλλες καταγγελίες προς το πρόσωπό του για λεκτική, ψυχολογική βία. Και αυτή της Ε. Ρουμελιώτη είχε γίνει προ διετίας, σε ανύποπτο χρόνο, όχι στο πλαίσιο κάποιας “μόδας” που ξεκίνησε τώρα, από την υπόθεση Μπεκατώρου.
Αυτό που όφειλε επίσης να γνωρίζει είναι πως μια σχέση εργοδότη-εργαζόμενου δεν είναι ποτέ “προσωπική υπόθεση” και οι δυο πλευρές δεν είναι ισότιμες, δεν εκκινούν από την ίδια αφετηρία, ούτε μπορούν να εκφραστούν με την ίδια άνεση.

Μακριά από συμψηφισμούς και τις πολιτικές σκοπιμότητες που ενδεχομένως κρύβουν, κανείς αριστερός δεν αγνοεί -πόσο μάλλον κάποιος τόσο διαβασμένος σαν τον Κιμούλη- πως το βασικό πεδίο που κρίνονται οι ιδέες μας και οι απόψεις μας, δεν μπορεί να είναι άλλο από την πράξη.

Σημείωση

*Η Δώρα Χρυσικού και ο Νίκος Ψαρράς εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση για τις καταγγελίες της Ζέτας Δούκα, στην οποία αναφέρουν τα εξής.

“Ακούσαμε με προσοχή όσα κατέθεσε δημόσια η συνάδελφός μας Ζέτα Δούκα περιγράφοντας την οδυνηρή εμπειρία της και τα όσα υπέστη από συγκεκριμένο άνθρωπο του θεάτρου καιτά την διάρκεια της θεατρικής παράστασης “Closer” στην οποία συμμετείχαμε και εμείς. Δυστυχώς ήμασταν μπροστά σε πολλά από τα περιστατικά που ανέφερε. Από το βάθος της καρδιάς μας εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας προς τη Ζέτα και την συγχαίρουμε για το θάρρος της. Τέλος είμαστε πρόθυμοι να καταθέσουμε στις αρμόδιες αρχές οποτεδήποτε κληθούμε”