Θέατρο τη Δευτέρα: «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του σταθμού Λαρίσης» του Σταύρου Τσιώλη
“Πέρασαν τα χρόνια, εκείνα τα δυό κορίτσια δεν έφυγαν απ’ την ψυχή μου. Μια μέρα πήρα δύο κόλλες χαρτί και έγραψα. Το «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» ανήκει σ’ αυτά…”
Στην ιστορική κάθοδο 2.500 οπαδών τού ΠΑΟΚ σιδηροδρομικώς στην Αθήνα για τον αγώνα της ομάδας τους με τον Ολυμπιακό, συμμετείχαν και δύο νεαρές γυναίκες οπαδοί, για να συναντήσουν στον Σταθμό Λαρίσης διάσημο Έλληνα ποπ τραγουδιστή από τον οποίο η μικρότερη έχει ζητήσει -με επιστολή της ραντεβού.
Πρόκειται για το δεύτερο (μετά «Τα κοκκινομπλέ πατίνια») θεατρικό έργο του γνωστού και καταξιωμένου σκηνοθέτη του κινηματογράφου, Σταύρου Τσιώλη, που ανέβηκε το 2011 στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη.
Ο Σταύρος Τσιώλης ισχυρίζεται -και είναι αλήθεια- πως είδε αυτά τα δύο κορίτσια στον Σταθμό Λαρίσης:
«Είδα τα δυό κορίτσια καθισμένα στις μεταλλικές καρέκλες του Σταθμού που εκείνη την ώρα ήταν έρημος. Ακουγόντουσαν οι πυρετικές αναμεταδόσεις τού αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ από τα ραδιόφωνα, ακουγόντουσαν κραυγές απειλητικές από οπαδούς του Ολυμπιακού που υπήρχαν παντού, στα πέριξ τού Σταθμού. Τα κορίτσια ήσαν τυλιγμένα με κασκόλ τού ΠΑΟΚ και η πιό μικρή κρατούσε μιά μεγάλη σημαία με τον Δικέφαλο. Ο Σταθμός ήταν αφιλόξενος και εχθρικός και δεν μπορούσα να καταλάβω την αλλόκοτη παρουσία τους. Εμεινα εκεί. Ίσως για να τα προστατεύσω αν υπήρχε ανάγκη.. Η ήττα τού ΠΑΟΚ φαίνεται πως ήταν άδικη. Ήδη τα ραδιόφωνα μετέδιδαν πως τα τραίνα το Ηλεκτρικού έφταναν στον Σταθμό της Πλατείας Αττικής και μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις θα προστάτευαν τούς οπαδούς του ΠΑΟΚ από τις επιθέσεις με τούβλα και πέτρες οπαδών του Ολυμπιακού. Όταν έφτασαν στον Σταθμό Λαρίσης τα πρώτα κύματα των παιδιών με ύμνους και ιαχές, τα κορίτσια ενώθηκαν μαζί τους με απίστευτη χαρά σαν να υποδέχονταν νικητές αιματηρών πολέμων. Κι όταν ξεκίνησαν οι συρμοί για τη Θεσσαλονίκη και τα νικητήρια τραγούδια τους κατακυρίευαν τον Σταθμό, αναρωτιόμουν, γιατί έμειναν μόνα σε έναν Σταθμό εχθρικό και κρύο, γιατί δεν πήγαν στου Καραϊσκάκη μαζί με τούς 2.500 φίλους τους; Όταν πλησίασα τα μεταλλικά καθίσματα μια αφημένη φωτογραφία μού έδωσε μία εξήγηση, πενιχρή, αλλά εξήγηση. Ήταν η φωτογραφία γνωστού τραγουδιστή της ποπ μουσικής με αφιέρωση: «Στην Ιωάννα με πολλή-πολλή αγάπη, Σάκης..» Πέρασαν τα χρόνια, εκείνα τα δυό κορίτσια δεν έφυγαν απ’ την ψυχή μου. Μια μέρα πήρα δύο κόλλες χαρτί και έγραψα. Το «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» ανήκει σ’ αυτά. Το πνευματικό δικαίωμα είναι δικό τους. Γιατί για να γράψεις για γυναίκες πρέπει ο θεός να σού έχει δώσει το χάρισμα. Εμένα δεν μού έδωσε το χάρισμα. Όπου βρίσκονται όμως να τα έχει καλά. Να μην αφήσει κανέναν να λεηλατήσει τη ζωή τους». (πηγή: camerastyloonline.wordpress.com)
Θέατρο τη Δευτέρα: «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του σταθμού Λαρίσης» του Σταύρου Τσιώλη / Μυρτώ Αλικάκη – Ειρήνη Στρατηγοπούλου
Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης. Σκηνικό: ένα έργο του Νίκου Αλεξίου. Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου. Φωτισμοί: Κωστής Καπελώνης
Παίζουν: Μυρτώ Αλικάκη, Ειρήνη Στρατηγοπούλου, Αργύρης Μπακιρτζής, Λουκία Πιστιόλα, Πάρις Θωμόπουλος.
Στην περιγραφή του Αγώνα ακούγεται η φωνή του Νίκου Χανιωτάκη
Επιλογή και επεξεργασία ήχων: Άγγελος Παπαλυμπέρης. Κλαρινέτο παίζει ο Πάρις Θωμόπουλος.
Δείτε την παράσταση:
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ, καθώς και άλλες παραστάσεις.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
