Μια βραδιά «στρατευμένης τέχνης»

Μια βραδιά «στρατευμένης τέχνης» ξεκινάει από την είσοδο του «ναού».

Στέκεσαι πειθαρχημένα στην φτιαχτή ουρά μέχρι να φτάσεις στην κομψή ξανθιά βλοσυρή κυρία που ελέγχει την κράτηση σου – πρόκειται γιά αληθινή «κράτηση» που θα υποστείς κατά τη διάρκεια.

Μετά τα διαπιστευτήρια, ένας επίσης βλοσυρός, μυώδης κοστουμάτος σε οδηγεί στη θέση σου.

Γύρω σου ως επί το πλείστον ξανθές μεσόκοπες με ελάχιστες ενδυματολογικές διαφορές, σε περνάνε από μαγνητική τομογραφία.

«Τί θέλει η αλεπού στο παζάρι ημέρα Σάββατο;» (μπορεί να μη ταιριάζει η παροιμία αλλά ταιριάζει η μέρα).

Άντε να εξηγείς τώρα το κάλεσμα αγαπημένου φίλου για τα γενέθλιά του.

Ώρα ήδη περασμένη και λες: Εντάξει. Ας μην αντιμετωπίσω αφ’ υψηλού μια άλλη μορφή διασκέδασης.

Και περιμένεις με τις ξανθές κυρίες και τους κυρίους των που σου θυμίζουν αμυδρά το ΠΑΣΟΚ με τα πολιτιστικά του κέντρα, διευθύνοντες συμβούλους εξωχώριων εταιρειών, γενικά σου θυμίζουν και σου μυρίζουν διαπλοκή – θε μου σχώρα με.

Η πειθαρχία αναλλοίωτη, τα ντεσιμπέλ στον ουρανό και ο ντιτζέι με ύφος από οσκαρικό ηθοποιό και πάνω.

Ο κεντρικός καλλιτέχνης αργεί. Τα ποτήρια αδειάζουν και ξαναγεμίζουν. Μιά χουφτίτσα πολτοποιημένα ξηροκάρπια τυλιγμένα περίτεχνα σε χαρτοπετσέτα. Πολλά αποτσίγαρα και πολλή σοβαρότητα. Ο καθένας με το υπερσύγχρονο κινητό του σε διαγωνισμό σέλφι, απαθανατίζουν φανατικά τη μοδάτη κατατονία τους.

Κάποτε η ώρα φτάνει. Ο διασκεδαστής βγαίνει και προτρέπει το κοινό του να τον ακολουθήσει σε ρεσιτάλ ουρλιαχτών.

Άναυδοι εμείς προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε συμπεριφορές κι εκφράσεις ώστε να μην είμαστε απ’ έξω.

Κάτι λέει, με κάτι γελάνε, κάτι τραγουδάνε, με κάτι παραληρούν.

Κάτι συμβαίνει αλήθεια; Σίγουρα κάτι σημαντικό!

Οι «σοβαρές» ολόιδιες και οι ανέκφραστοι κύριοί τους, επιτέλους ελευθερώνονται.

Κάτω από τις οδηγίες του ειδώλου τους, κραυγάζουν, ανασηκώνονται, χειροκροτούν, ποδοκροτούν.

Ένας ολόκληρος στρατός στην υπηρεσία της αισθητικής κενότητας.