H δημοσιογραφία (;) που δε μας χωράει
Καραγκιοζιλίκια τέτοιου είδους, γύρω από ένα ζήτημα κακοποιητικών συμπεριφορών απο ανθρώπους με «εξουσίες» σε χώρους εργασίας, είναι πραγματικά το μόνο που έχει να μας προσφέρει ο μιντιακός βόθρος και το σύστημα που υπηρετεί.
Με περισσή αηδία, αφού ξεπεράστηκε το στάδιο της άρνησης ότι όλο αυτό πρόκειται για την πραγματικότητα της ενημέρωσης του 2021, αντικρίσαμε το άρθρο του in.gr με τη μονταρισμένη φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα, που είναι δήθεν μαζί με το Δημήτρη Λιγνάδη. Με το εν λόγω άρθρο, θέλοντας να απαντήσει στα επίσης φαιδρά tweets του εκδότη του Documento, με τα οποία ο Κώστας Βαξεβάνης άφησε να εννοηθεί ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης εμπλέκεται με κυκλώματα παιδεραστίας, ο συντάκτης του in.gr Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος επιδόθηκε σε μία επίδειξη γκεμπελισμού.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησαν οι φήμες για το παρελθόν -ή και όχι μόνο- του Δημήτρη Λιγνάδη, το θέμα δικαίως έλαβε πολιτικές διαστάσεις. Αυτές προκύπτουν αναπόφευκτα από το γεγονός ότι ένας φερόμενος -για να μη μας την πέσουν οι «τεκμηριάκηδες»- ως παιδεραστής διορίστηκε ως εκλεκτός του ίδιου του πρωθυπουργού στη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου. Θέση που του προσέδωσε ακόμα περισσότερη εξουσία και κύρος, που κάθε θύτης που σέβεται τον εαυτό του, αξιοποιεί για την ικανοποίηση των διαστροφικών του ορέξεων. Ευθύνες πολιτικές προκύπτουν και για τη συγκάλυψη και την υποβάθμιση της σημαντικότητας του θέματος που επιχειρήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού στο διάστημα από τις 6 Φλεβάρη μέχρι να φτάσουμε στην παραίτηση και σύλληψή του, διάστημα δύο εβδομάδων.
Και κάπου εδώ είναι που αναλαμβάνουν οι βασιλικότεροι των βασιλέων. Μέσω της συνήθους, εμμονικής προσωποποίησης και λασπολογίας, τα μιντιακά τσιράκια της κυβέρνυσης αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονται σε μία διαμάχη για το ποιος θα καταφέρει να μας αποπροσανατολίσει περισσότερο από την ουσία του ζητήματος. Όλα ξεκινάνε με τον πόλεμο των φωτογραφιών με πολιτικούς και άλλα δημόσια πρόσωπα με το Δημήτρη Λιγνάδη από πρεμιέρες παραστάσεων, σε μία προσπάθεια καλλιέργειας εντυπώσεων από αμφότερες τις πλευρές, λες και έχει κάποια σημασία ποιος φωτογραφήθηκε με ένα σκηνοθέτη που πολλοί «δόξασαν» καλλιτεχνικά ούτως η άλλως.
Αφού λοιπόν ολοκληρωθεί αυτή η «έκθεση φωτογραφίας», τη σκυτάλη παίρνει πρώτος ο Κώστας Βαξεβάνης που με ένα αμφίσημο «τουι» διατυπώνει μία ερώτηση, που αν είναι βάσιμη, ίσως αξίζει κάποια στιγμή να απαντηθεί, αφήνοντας να εννοηθεί, για τους κακοπροαίρετους πάντα, ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης εμπλέκεται με κυκλώματα παιδεραστίας. Ό,τι θέση κι αν έχει κανείς στο πολιτικό φάσμα, μία αναπόδεικτη κατηγορία τέτοιου μεγέθους βαραίνει αυτόν που την διατυπώνει και μάλιστα με τόση «ελαφράδα» σα να πρόκειται για άλλο ένα απογευματινό, κυριακάτικο κελάηδισμα.
Πρακτικές σαν αυτές που «φτηναίνουν» τόσο πολύ την πολιτική αντιπαράθεση το μόνο που καταφέρνουν είναι να αθωώνουν την κυβέρνηση προσφέροντάς της απλόχερα έναν αντιπερισπασμό, ακριβώς στην στιγμή που το χρειάζεται περισσότερο.
Και εκεί που νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα, το in.gr φαίνεται να θίχτηκε από τον υπαινιγμό του Βαξεβάνη περισσότερο κι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και αποφασίζει να τερματίσει κάθε όριο εξευτελισμού του αστικού Τύπου -ό,τι όριο έχει απομείνει εν πάσει περιπτώσει. Με μοντάζ που μας θυμίζει το αγαπημένο meme με τον Στάλιν και Γιεζόφ, ο Λευτέρης Χραλαμπόπουλος του in.gr σκαρφίζεται το ασύλληπτο: «Αφού παίζουν πολύ οι φωτό πολιτικών με τον Λιγνάδη και δε μας βρίσκεται κάποια εύκαιρη με Τσίπρα, ας την φτιάξουμε. Ναι και μάλιστα θα τη συνοδεύσουμε με ένα άρθρο που θα κατηγορεί για πρακτικές «ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ» και γκεμπελισμού ντύνοντας το όλο εγχείρημα σαν κοινωνικό πείραμα για να δώσουμε ένα μάθημα στους απέναντι.»
(Η original)
(H μονταρισμένη απο το in.gr)
Λες;
(Η έκδοση που μας αξίζει από τη σελίδα «Το Σταλινικό» στο facebook)
Όλα αυτά σε ένα χώρο, αυτόν της δημοσιογραφίας, που έχει απολέσει κάθε, ακόμα και προσχηματικό, άλλοθι πολυφωνίας και σοβαρότητας. Μία δημοσιογραφία που επενδύει αποκλειστικά στον τρόμο και στην ενοχοποίηση των «ασυνείδητων συγχρωτιζόμενων μαζών» που ευθύνονται για την επιδείνωση της πανδημίας και πρόκειται να φορτωθούν τα βάρη άλλης μίας κρίσης που αχνοφαίνεται.
Καραγκιοζιλίκια τέτοιου είδους, γύρω από ένα ζήτημα κακοποιητικών συμπεριφορών απο ανθρώπους με «εξουσίες» σε χώρους εργασίας, είναι πραγματικά το μόνο που έχει να μας προσφέρει ο μιντιακός βόθρος και το σύστημα που υπηρετεί. Γράφοντας ως ένα άτομο που οραματίζεται το μέλλον του στη δημοσιογραφία, τέτοια φαινόμενα είναι αποθαρρυντικά έως καταθλιπτικά. Γιατί η ενημέρωση και η πληροφόρηση συνιστούν κοινωνικό λειτούργημα για τον πομπό και δικαίωμα για το δέκτη. Δικαίωμα για τη φώτιση των πραγματικών διαστάσεων της παθογένειας που ήρθε πρόσφατα στην επιφάνεια. Παθογένεια που προκύπτει κατ’ εικόνα μίας σάπιας, εξίσου κακοποιητικής κοινωνίας του κέρδους και της εκμετάλλευσης, που σου μαθαίνει από τα γεννοφάσκια σου την ευκολία του να πατάς επί πτωμάτων και να ξεπουλιέσαι. Να αδικείς και να αδικείσαι με βουλωμένο στόμα που στο έδωσε μόνο για να χάσκεις.
