Η διαχείριση της επαναξιολόγησης και το ταξικό ζήτημα
Τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν είναι μεμονωμένες και δεν βασίζονται απλά στην διαστροφή ενός ατόμου που τυχαίνει να κατέχει μια θέση. Οι παρούσες σχέσεις παραγωγής τις ενθαρρύνουν και η κοινωνία, με την σιωπή και την συγκατάβαση, τις αποδέχεται.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι διανύουμε μια περίοδο στην οποία βρίσκεται σε εξέλιξη αυτό που οι νιτσεϊκοί ονομάζουν ‘’επαναξιολόγηση όλων των αξιών’’ και η οποία αφορά κυρίως τον χώρο του θεάτρου, παρόλο που η αλυσιδωτή αυτή αντίδραση ξεκινησε από μια καταγγελία προερχόμενη από τον χώρο του αθλητισμού.
Αυτή λοιπόν την περίοδο, που υψηλά ιστάμενα πρόσωπα του εν λόγω χώρου χάνουν, μέσα σε ασύλληπτα μικρό χρονικό διάστημα, το κύρος τους και που όλες οι μεμπτές τους πράξεις αντικρίζουν το φως της δημοσιότητας, το ευρύ κοινό έχει ήδη στήσει τις αγχονες και έχει βρέξει το σφουγγάρι. Και αυτό γίνεται φυσικά επειδή υπάρχει η εντύπωση ότι με την τιμωρία των περιπτώσεων αυτών θα εξαλειφθεί με νομοτελειακή ακρίβεια και το φαινόμενο.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από τον κόσμο είναι ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν είναι μεμονωμένες και δεν βασίζονται απλά στην διαστροφή ενός ατόμου το οποίο τυχαίνει να κατέχει μια θέση, αλλά ότι οι παρούσες σχέσεις παραγωγής τις ενθαρρύνουν και ότι η κοινωνία, με την σιωπή και την συγκατάβαση, τις αποδέχεται.
Οι κομμουνιστές έχουν ήδη πάρει θέση αντίστασης στο φαινόμενο, κάνοντας λόγο για για ‘’αναμέτρηση’’ με όλες τις κοινωνικές συνθήκες, που διευκολύνουν τις πράξεις αυτές.
Η αυτοδικία προφανώς και δε θα δώσει λύση στο ζήτημα, απ’ την άλλη μεριά η αστική δικαιοσύνη μας έχει δείξει πολλές φορές την αδυναμία της να διαχειριστεί τέτοιου είδους υποθέσεις. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να θιχτούν όλες οι παράμετροι που οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις και να τονιστεί το ταξικό πρόσημο το οποίο διαδραματίζει βασικό ρόλο σε αυτές. Ακόμη πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι στρεβλώσεις αλλά είναι ο κανόνας που ισχύει στο μοντέλο παραγωγής.
Σε ένα τέτοιο ζήτημα είναι αδιανόητη η σιωπή, αλλά αδιανόητη είναι και η μετριοπαθής αντιμετώπισή του. Λύση θα δοθεί μόνο μέσα από την πιο ριζοσπαστική προσέγγιση του ζητήματος, την πραγματική επαναξιολόγηση των αξιών.
