Το ότι προσφέρουμε με αυταπάρνηση, δε σημαίνει κιόλας πως θα σιωπήσουμε!

Tην Παρασκευή 26/2 πραγματοποιήθηκε συνέλευση γιατρών με πρωτοβουλία της σωματειακής επιτροπής ειδικευομένων του Νοσοκομείου με αιχμή τις πρόσφατες εξελίξεις, οι οποίες έρχονται να επιβαρύνουν την ήδη άσχημη κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο. Ενδεικτικά:

• -Συγχωνεύσεις κλινικών – Μετακινήσεις προσωπικού από τμήμα σε τμήμα
• -Κατάργηση ήδη της Δ’ Παθολογικής Κλινικής και μετατροπή της σε covid τμήμα με μετακύληση του φόρτου που σηκώνουν τα παθολογικά τμήματα στις υπόλοιπες τρεις, προετοιμασία για εφημερίες τομέα (δηλ αξιοποίηση γιατρών οποιασδήποτε παθολογικής ειδικότητας σε πεδία πέραν της ειδικότητάς τους!)
• -Κλείσιμο εξωτερικών ιατρείων & μείωση έως και 80% των χειρουργείων με αποτέλεσμα ακόμη και ογκολογικοί ασθενείς να χειρουργούνται με μεγάλη καθυστέρηση ή αναβάλλονται λόγω έλλειψης κλινών ΜΕΘ με κίνδυνο να κριθούν ανεγχείρητοι τη στιγμή της επέμβασης
• -Ελάχιστες (και πολύ κατώτερες των απαιτήσεων) προσλήψεις προσωπικού
• -Προοδευτική μετατροπή όλων των κλινών ΜΕΘ αποκλειστικά σε covid-μεθ χωρίς ωστόσο να πληρούνται οι απαιτούμενες προδιαγραφές (υποδομές, εξοπλισμός, αναλογία προσωπικού) και με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μείνουν νέοι πολυτραυματίες εκτός ΜΕΘ
• -Λειτουργία του κέντρου εμβολιασμού του Νοσοκομείου με ευθύνη του ήδη εξαντλημένου προσωπικού (με γιατρούς από τα ΤΕΠ που καλούνται να καλύπτουν πολλαπλές θέσεις)

και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…

Το επίπεδο και η εξειδίκευση των παρεχόμενων υπηρεσιών υφίστανται διαρκή και συνειδητή υποβάθμιση, με ό, τι αυτό συνεπάγεται ευθέως για την αύξηση της νοσηρότητας του πληθυσμού και για την άμεση εκτίναξη της θνητότητας των ασθενών μας. Το δημόσιο σύστημα υγείας μετατρέπεται σε σύστημα μιας νόσου, ενώ οι ασθενείς μας βάζουν ολοένα και βαθύτερα το χέρι στην τσέπη για υποβαθμισμένες παροχές υγείας, με τον ιδιωτικό τομέα να βρίσκεται στο απυρόβλητο και μάλιστα να «αυγατίζει» τα κέρδη του.

Θέτουμε επομένως προς κάθε αρμόδια αρχή τα εξής ερωτήματα και απαιτούμε μέτρα για την επίλυσή τους, λαμβάνοντας υπόψη ότι αντανακλούν την κατάσταση στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, που παράλληλα υποτίθεται ότι πρέπει να επιτελεί τεταρτοβάθμιες και εξειδικευμένες υπηρεσίες:

• -Είναι δυνατόν, μετά από ένα χρόνο από την εμφάνιση της να συνεχίζουμε ακόμα να ακούμε την «καραμέλα» της πρωτόγνωρης κατάστασης που μας βρίσκει απροετοίμαστους, της δικαιολογίας ότι οποιοδήποτε ουσιαστικό μέτρο στήριξης προτείνουμε «δεν είναι της παρούσης»;

• -Πώς θα ανταποκριθούμε με υπευθυνότητα στο καθήκον μας απέναντι στους ασθενείς μας, όταν η πνευματική και σωματική εξόντωση, οι απάνθρωποι ρυθμοί εργασίας εδώ και ένα χρόνο χωρίς άδειες και ρεπό έχουν γίνει συνώνυμα της καθημερινότητάς μας;
• -Αντανακλά την πρόοδο της επιστήμης στον 21ο αιώνα, και μάλιστα στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, η έλλειψη σε εξειδικευμένο προσωπικό και η κάλυψη των κενών όπως-όπως, τη στιγμή που οι λίστες αναμονής σε όλες τις ιατρικές ειδικότητες είναι μακρές και οι ειδικευμένοι ιατροί που μπορούν & θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκατοντάδες;
• -Ποια θα είναι η επίπτωση της κατάστασης την οποία βιώνουμε στην εκπαίδευσή μας, όπου ειδικότερα σε ειδικότητες όπου είναι κρίσιμη η εκπαίδευση σε επεμβατικές πράξεις έχει μειωθεί κάθετα η δυνατότητα χειρουργικής αντιμετώπισης και οι ασθενείς απομακρύνονται από τα Δημόσια Νοσοκομεία προς τον πιο «καθαρό» Ιδιωτικό Τομέα (με το αζημίωτο, φυσικά);

Δεν θα σταματήσουμε να διεκδικούμε και να αναδεικνύουμε τα προβλήματα και τις αιτίες τους παρά τις απειλές, την καταστολή και τις «υποδειγματικές τιμωρίες» που έχουν αποδοθεί σε συναδέλφους μας. Παρά την απαξίωση που συναντάμε από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου υγείας και τη Διοίκηση του νοσοκομείου που αρνούνται συστηματικά να συζητήσουν με τους «ήρωες» της πρώτης γραμμής. Απαιτούμε εδώ και τώρα λύσεις στο όνομα αυτού που είναι καταρχήν το αναγκαίο αλλά και πραγματικά εφικτό αν ως προτεραιότητα μπει η υγεία του λαού και το δικαίωμα στην ασφαλή εργασία με αξιοπρεπείς συνθήκες και όχι η εξασφάλιση του κέρδους από τους λίγους σε αυτές τις τραγικές συνθήκες.

Το γεγονός ότι συνεχίζουμε με αυταπάρνηση να προσφέρουμε, δεν σημαίνει κιόλας ότι θα σιωπήσουμε!