Ως πότε θα βλέπουμε απαθείς τέτοιες εικόνες;
Η τραγωδία χωρίς τέλος δεν είναι θεομηνία, σπορά της κακής μας τύχης, του ριζικού μας, ή θεομηνία. Έχει όνομα κι αιτία, και αυτή είναι η ρίζα ενός συστήματος που βάζει το κέρδος πάνω από οποιαδήποτε ανθρώπινη ζωή κι άλλες “απόλυτες αξίες”…
Ο απολογισμός της κακοκαιρίας στη Δυτική Αττική είναι τραγικός. Ο αριθμός των νεκρών έχει ανέβει ήδη στους επτά και μεγαλώνει διαρκώς, ενώ υπάρχουν αγνοούμενοι, πολλά κατεστραμμένα νοικοκυριά, πόνος και δυστυχία σε πολλές φτωχές, λαϊκές οικογένειες, που νιώθουν σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, πολίτες β’ κατηγορίας κτλ.
Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα στενά; Ως πότε θα τρέμουμε μια βροχή, όπως έτρεμαν οι πρωτόγονοι τα φυσικά φαινόμενα, γιατί ήταν απροστάτευτοι; Ως πότε θα θεωρούμε πως για όλα αυτά φταίνε κάποια φυσικά φαινόμενα ή η θεομηνία -δηλ η οργή του θεού, που μας τιμωρεί; Ως πότε θα μένουμε με σταυρωμένα χέρια, σε στάση προσευχής, για να γλιτώσουμε από τα χειρότερα; Πότε θα τα σφίξουμε σε μια γροθιά διεκδίκησης, γιατί συν Αθηνά και χείρα κίνει;
Η απάντηση είναι απλή: ώσπου να κάνουμε τη συσσωρευμένη οργή, υλική δύναμη, με στόχευση και σχέδιο για να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας και να μην την αφήνουμε στα σύννεφα και σε “ανώτερες δυνάμεις”. Η ανύπαρκτη κρατική μέριμνα, το μπάζωμα των ρευμάτων, η έλλειψη αντιπλημμυρικών μέτρων και στοιχειώδους προστασίας, οι δρόμοι που γίνονται ποτάμια, τα ποτάμια που γίνονται δρόμοι, τσιμέντο, άσφαλτος, δεν είναι τυχαία, ούτε φυσικά φαινόμενα.
Είναι ανθρωπογενή, έχουν αιτία και όνομα. Και έχουν στη ρίζα τους το κέρδος που βάζει το εύκολο κέρδος, το μέγιστο κέρδος, το κέρδος γενικώς, πάνω από κάθε “απόλυτη αξία”, όπως η ανθρώπινη ζωή, κι άλλα τέτοια κλισέ, που ακούγονται σαχλά κι ειρωνικά σε τέτοιες τραγωδίες, που θα μπορούσαν να λογιστούν κι ως ανθρωποκτονίες…
Υστερόγραφο: μπορείτε εδώ να δείτε ενδεικτικά ένα παλιό δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, δέκα χρόνια πριν, που παραμένει δυστυχώς επίκαιρο, γιατί δεν έγινε τίποτα απολύτως στο ενδιάμεσο για την αντιμετώπιση του ζητήματος.
