Μια πιο προσεκτική ματιά στο “1984” του Όργουελ
Αν κάποιος διαβάσει το βιβλίο με τον ορθό τρόπο, θα δει ότι δεν ταυτίζεται με το εδώ και τώρα της εποχής του (1948). Θέλει να περιγράψει το δυστοπικό απολυταρχικό καθεστώς της ‘Ωκεανίας’ (Ε.Σ.Σ.Δ), αλλά ουσιαστικά περιγράφει την Αγγλία με την βάρβαρη αποικιοκρατία και την εσωτερική φτώχεια της. Δεν κάνει αναφορές στο χρήμα και στην ιδιοκτησία, τα οποία είναι τα δηλητήρια της κοινωνίας μας.
Έχει περάσει τουλάχιστον ένας μήνας από τότε που ένας φίλος μου έδωσε το ‘1984’ του Τζωρτζ Όργουελ, το οποίο είναι ένα από τα πιο διάσημα βιβλία επιστημονικής φαντασίας του προηγούμενου αιώνα.
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το 1948. Ο τίτλος του βιβλίου ‘1984’ αποτελεί τον αναριθμητισμό του έτους 1948 και, ουσιαστικά, θέλει να προβλέψει το μέλλον της ανθρωπότητας μετά από 36 χρόνια.
Μια μικρή περίληψη του βιβλίου…
Αρχικά, λαμβάνει χώρα ένας πυρηνικός πόλεμος μικρής κλίμακας, από τον οποίο προκύπτουν τρεις μεγάλες υπερχώρες χωρίς πυρηνικά.
Ο κόσμος της «Ωκεανίας» είναι μία από τις 3 υπερχώρες που έχουν απομείνει και διαχωρίζεται σε 3 τάξεις:
Α) Το εσωτερικό κόμμα – η άρχουσα και ευημερούσα τάξη (ποσοστό ~1%)
Β) Το εξωτερικό κόμμα – οι υπάλληλοι του κόμματος και λοιποί εργάτες του (ποσοστό ~20%)
Γ) Το προλεταριάτο – το υπόλοιπο συντριπτικό ποσοστό του κόσμου, που ζει σε συνθήκες φτώχειας.
Ο ήρωάς μας, Ουίνστον Σμιθ, ζει και εργάζεται στο Λονδίνο το οποίο αποτελεί αποικία της Ωκεανίας.
Ανήκει στους υπαλλήλους του Κόμματος και δουλειά του είναι να παραφράζει και να παραποιεί γεγονότα που είχαν λάβει χώρα στο παρελθόν, έτσι, ώστε να βολεύουν τα παροντικά συμφέροντα του κόμματος.
Ο Ουίνστον Σμιθ τελικά ερωτεύεται την Τζούλια. Η αγάπη και κάθε ιδιωτικό συναίσθημα είναι πράγματα τα οποία απαγορεύονται με το νέο καθεστώς. Το κράτος-κόμμα τον παρακολουθεί τον φυλακίζει και τον βασανίζει. Στο τέλος υποκύπτει και γίνεται ένας από αυτούς.Η νοθεία της ελεύθερης σκέψης πηγάζει από το πρόγραμμα της ‘γλωσσοκάθαρσης’ και τη σύσταση της ‘Νέας Ομιλίας’. Αυτό που γίνεται στην ουσία είναι η εκ νέου ερμηνεία των λέξεων, ώστε η πραγματική σημασία τους να παραποιείται και να βολεύει ξανά τα συμφέροντα του κόμματος. Η γλώσσα του “1984” είναι η μόνη που, αντί να εμπλουτίζεται, μειώνεται έτσι, ώστε να μειωθεί η αντιληπτική και επικοινωνιακή ικανότητα του ατόμου.
Κρίνοντας το βιβλίο
Το βιβλίο γράφτηκε λίγα χρόνια μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Ο μεταπολεμικός κόσμος περιελάμβανε δυο αντίπαλα στρατόπεδα, δυο αντίθετες ιδεολογίες, δυο διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Είχε ήδη ξεκινήσει ο ψυχρός πόλεμος μετά από μια περίοδο συνεργασίας – συμμαχίας μεταξύ ανατολής και δύσης εναντίων των κεντρικών δυνάμεων του άξονα (φασισμού-ναζισμού και Ιαπωνίας)
Το βιβλίο λοιπόν περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου, του Ουίνστον Σμιθ, μέσα στον εφιαλτικό κόσμο της Ωκεανίας, μιας χώρας που βρίσκεται κάτω από ένα δυστοπικό, απολυταρχικό καθεστώς, στο οποίο όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση. Η συγκεκριμένη κοινωνία είναι ανεπιθύμητη και τρομακτική. Θεωρείται ως ένα κακό μέρος για να ζει κάποιος και πρόκειται για το αντίθετο της ουτοπίας, η οποία είναι το υπόδειγμα για μία ιδανική κοινωνία χωρίς εγκληματικότητα και φτώχεια.
Διαβάζοντάς το ο αναγνώστης θα παρατηρήσει ότι μέσα από λέξεις-φράσεις και νοήματα ο συγγραφέας δείχνει με το δάκτυλο μια συγκεκριμένη χώρα ως ‘Ωκεάνια’ που δεν είναι άλλη από τη Σοβιετική Ένωση. Χρησιμοποιεί τις λέξεις-φράσεις ‘σοσιαλισμός’, ‘κόμμα’, ‘σύντροφος’, ‘τριετές πλάνο’, ‘ΑΓΓΣΟΣ’ (Αγγλικός σοσιαλισμός), μέλη του κόμματος, παρακολούθηση, έλλειψη ιδιωτικής ζωής κ.ο.κ. σε όλη τη διαδρομή του βιβλίου.
Πυρηνικός πόλεμος -Αεροπορικοί βομβαρδισμοί
Το πρώτο λάθος βρίσκεται στην αφετηρία αυτής της κοινωνίας, στην αρχή του βιβλίου. Ο συγγραφέας λέει ότι προηγήθηκε ένας πυρηνικός πόλεμος μικρής κλίμακας, μέσα από τον οποίο γεννήθηκαν τα τρία υπερκράτη. Αυτό φυσικά δεν συνδέεται με την ιστορία ούτε με το εδώ και τώρα της εποχής του. Η μόνη χώρα η οποία διέθετε πυρηνικά τότε (1948) ήταν οι Η.Π.Α. και είναι η μόνη χώρα που τα έχει χρησιμοποιήσει.
Όσο για τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς πόλεων με συμβατικά όπλα, οι Χίτλερ – Μουσολίνι – Ιάπωνες έχουν την πατρότητα αυτού του νέου είδος πολέμου. Οι Αγγλοαμερικάνοι ήταν οι μαθητές που ξεπέρασαν τον δάσκαλο! Οι περισσότερες γερμανικές πόλεις βομβαρδίστηκαν με νέες τεχνικές, ώστε να σηκώνεται μια πύρινη λαίλαπα που θα κατέκαιγε τις πόλεις για μέρες! Τα ίδια έγιναν και στην Ιαπωνία, με το Τόκιο λ.χ. να έχει περισσότερες απώλειες από την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μαζί.
Το βομβαρδισμένο Τόκιο
Οι Αγγλοαμερικανοί δεν έκαναν διακρίσεις. βομβάρδιζαν ακόμα και συμμαχικές χώρες-πόλεις! (Αθηνά-Πειραιάς-Γαλλικές πόλεις το 1944 κατά την απόβαση)
Οι Σοβιετικοί βομβάρδιζαν κυρίως στρατιωτικούς στόχους.
Θα πρέπει να γίνει περισσότερη έρευνα για αυτό το θέμα, το οποίο έχει κουκουλωθεί αριστοτεχνικά με τα εγκλήματα στην Δρέσδη, Χιροσίμα και Ναγκασάκι.
Έτσι, ο κύριος Όργουελ δεν κάνει τη σύνδεση του φανταστικού πόλεμου του βιβλίου με το πού-πώς-πότε και γιατί (καπιταλιστική ανοικοδόμηση) της εποχής του. Δεν αναφέρει τον ρόλο της ‘Ωκεανίας’ (Ε.Σ.Σ.Δ) στον πόλεμο αυτό.
Ο ιμπεριαλισμός της ‘Ωκεανίας’ – ‘Νέα γλώσσα’
Η ‘Ωκεανία’, η σοσιαλιστική υπερδύναμη (Ε.Σ.Σ.Δ), είναι, σύμφωνα με το βιβλίο, η αυτοκρατορία του κακού. Μια αποικιοκρατική υπερδύναμη. Το Λονδίνο είναι αποικία της! You kouf me! Πώς αλλιώς να το πω;
Ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη δούλευε και υπέφερε από τον 17ο αιώνα για αυτή τη μικρή κουκίδα πάνω στον παγκόσμιο χάρτη, που λέγεται Λονδίνο, και μάλιστα μόνο για το δυτικό Λονδίνο, το οποίο ακόμα και σήμερα είναι πάμπλουτο. Έχει το υψηλότερο κατά κεφαλήν Α.Ε.Π σε όλη την Ε.Ε. Η Αγγλία την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο (1948) δεν είχε χάσει τις αποικίες της (εκτός από την Ινδία).
Προσωπολατρία – Ο ηγέτης στο απυρόβλητο
Το βιβλίο και η αντίστοιχη ταινία του 1956 παρουσιάζουν το σκληρό πρόσωπο του ηγέτη, ο οποίος εμφανίζεται πίσω από μια γιγαντοοθόνη απόμακρος και αποκομμένος από τον κόσμο. Ο κόσμος που τον παρακολουθεί το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τον επιδοκιμάζει και να επαναλαμβάνει τις φράσεις του.
Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπουμε τον Φιντέλ Κάστρο να μιλάει σε οπλισμένο πλήθος! Ποιος δυτικός ηγέτης θα τολμούσε να το κάνει αυτό;
Εδώ δείτε το βίντεο του Φιντέλ στο Χάρλεμ. Ο κόσμος δεν τον άφηνε να μιλήσει από τα χειροκροτήματα. Μέσα στο κέντρο της Νέας Υόρκης!
Στις φωτογραφίες ο Κιμ παίρνει το καθημερινό του «ανθρωπο – μπάνιο» χωρίς να φοβάται
Εδώ ο Μητσοτάκης στην Ικαρία και εδώ στην Καρδίτσα κυνηγημένος από το πλήθος. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες απλά αποφεύγουν το πλήθος.
Έλλειψη ελευθερίας
Η πρωτοχρονιά του 2021 γιορτάστηκε σε λίγες χώρες σε πλατείες (Βόρεια Κορέα, Λευκορωσία). Δηλαδή, σε χώρες με σοσιαλιστική απολυταρχία σύμφωνα με τα Μ.Μ.Ε.
Βόρεια Κορέα Πρωτοχρονιά 2021
Και σε κάποιες περιοχές, αλλά μόνο για πλούσιους. (π.χ Ντουμπάι)
Αυτό δεν είναι ελευθερία;
Δημόσιος – Ιδιωτικός βίος
Ο ήρωας του ‘1984’ (Ουίνστον Σμιθ) αισθάνεται ευτυχής όταν είναι μόνος του ή όταν είναι με τη φιλενάδα του. Ο ιδιωτικός βίος εξιδανικεύεται στο βιβλίο. Νομίζω ότι η αγγλική λέξη idiot προέρχεται από την ελληνική λέξη ιδιώτης (δες εδώ). Σύμφωνα με τους αρχαίους κάθε ιδιώτης είναι ηλίθιος και αντίστροφα. Κλειδαμπαρωμένοι, λοιπόν, σήμερα στα διαμερίσματά μας ως ιδιώτες είμαστε ευτυχισμένοι σύμφωνα με τον συγγραφέα!
Η αγάπη είναι κάτι το απαγορευμένο. Δυο άνθρωποι δεν ήταν δυνατόν να συνευρεθούν. Πώς γεννιούνταν τα παιδιά; Μήπως τα έφερνε ο πελαργός; Ή έρχονταν με delivery!
Μέσα στο πλήθος αισθάνεται δυστυχής. Έτσι, ως ιδιώτης, αποφασίζει να αντισταθεί. Αποφασίζει να αυτοοργανωθεί και κάνει συνέλευση με τον εαυτό του! Θα αντισταθεί λοιπόν ως ιδιώτης-ηλίθιος, αλλά τελικά θα τον πιάσουνε. Τον βάζουν μέσα σε ποντίκια, και ως κουραμπιές θα ζητήσει συγχώρεση. Στο τέλος προδίδει και τη φίλη του, γιατί ως ιδιώτης κοιτάει την πάρτη του!
Το ντοκιμαντέρ “The Spirit of ’45”- του Ken Loach (2013)
Για να γνωρίσει κανείς τη μεταπολεμική Αγγλία αρκεί να δει το ντοκιμαντέρ:
“Το Πνεύμα του ’45” του Κεν Λόουτς (2013) .
Το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ “Το Πνεύμα του ’45” του Κεν Λόουτς (2013) .
Σε αυτό το ντοκιμαντέρ μιλάνε ηλικιωμένοι, οι οποίοι έχουν ζήσει τα πραγματικά γεγονότα. Λένε χαρακτηριστικά ότι ο κόσμος πάλευε με πέντε δαίμονες (κακή υγεία – παιδεία – κατοικία, φτώχεια και ανεργία). Η Αγγλία το 1945 είναι μια θάλασσα φτώχειας με μερικές νησίδες πλούτου.
Μέσα από συλλογικότητες (συνδικάτα – αγώνες – προοδευτικά κόμματα) εφαρμόζεται μια κοινωνική πολιτική, ακολουθώντας τις ανατολικές χώρες. Μέχρι και μεγάλες εταιρείες κοινωνικοποιούνται. Το βιοτικό επίπεδο μέσα σε 35 χρόνια απογειώνεται! Είναι η χρυσή εποχή του καπιταλισμού. Είναι η εποχή όπου όλοι κερδίζουν (φτωχοί και πλούσιοι). Αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Όλα αυτά γίνονται σε μια Αγγλία που χάνει την ισχύ και τον πλούτο της (λήξη αποικιοκρατίας).
Το βιβλίο του Όργουελ βλέπει την παλιά μεταπολεμική εποχή (Αγγλία 1948) με νοσταλγία. Το καθεστώς του 1984 προσπαθεί να σβήσει τις συλλογικές μνήμες εκείνης της εποχής. Τι έχει να ζηλέψει κανείς από εκείνη την εποχή; Την φτώχεια και τη μιζέρια; Στην δεκαετία του ‘80, όπου έχουμε την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη συρρίκνωση των συλλογικοτήτων (μη συμμετοχή σε συνδικάτα – αγώνες – προοδευτικά κόμματα), ο ταύρος του φιλελευθερισμού, ο οποίος συμβολίζει την επιθετική οικονομική πολιτική, την αισιοδοξία και την ευημερία, σαρώνει εργατικά δικαιώματα, υγεία, παιδεία κ.ο.κ.
Ελλείψεις βασικών αγαθών
Οι ελλείψεις βασικών αγαθών ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο στην μεταπολεμική Ευρώπη. Στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες υπήρχε ένα σύστημα κουπονιών για τις ανάγκες του κόσμου. Αυτό έγινε ακόμα και στην Αγγλία, στην οποία δεν πάτησε το πόδι του ο γερμανικός στρατός. Είναι λογικό λοιπόν να γίνει αυτό και στην Σοβιετική Ένωση, η οποία είχε καταστραφεί από την εισβολή των Γερμανών.
Το βιβλίο αναφέρει ότι υπήρχε έλλειψη σε σοκολάτες και τις έδιναν με το κουπόνι. Θυμήθηκα από αυτό μια σκηνή από την ταινία “Εχθρός προ των Πυλών (2001)”, η οποία αναφέρεται στην μάχη του Στάλινγκραντ. Η ταινία παράγει έναν υπόγειο αντικομουνισμό. Σε κάποιο σημείο, ο Γερμανός ελεύθερος σκοπευτής προσπαθεί να δωροδοκήσει ένα παιδί με σοκολάτα για να αποσπάσει πληροφορίες. Πού βρήκε τη σοκολάτα; Ίσως την πήρε με προσφορά από τον Σκλαβενίτη! Το Στάλινγκραντ ήταν αποκλεισμένο, και με δυσκολία ανεφοδιάζονταν οι Γερμανοί (αεροπορικώς). Προς το τέλος έφαγαν όλα τα ποντίκια, τις γάτες και τους σκύλους! Αυτά είναι ιστορικά γεγονότα και όχι ταινία. Αντίθετα, πολλοί Ρώσοι στην ταινία πολεμάνε με ελλείψεις (χωρίς όπλα).
Αναφέρει χαρακτηριστικά η Wikipedia:
“Για παράδειγμα, η ταινία περιέχει μια σκηνή στην οποία Κομισάριοι συναγελάζουν ένα πλήθος ανοργάνωτων Σοβιετικών στρατιωτών, οι μισοί των οποίων δεν έχουν όπλα, και τους εξαναγκάζουν σε κύματα αυτοκτονικών επιθέσεων εναντίον Γερμανών στρατιωτών οπλισμένων με τανκς και πολυβόλα. Αυτοί οι φανταστικοί αξιωματικοί ήταν αποκρουστικοί σαδιστές, και χρησιμοποιούσαν σφυρίχτρες, μεγάφωνα και πολυβόλα ως μέσα για τον έλεγχο των στρατιωτών. Αυτή η σκηνή απεικονίζει “zagradotryads” (δυνάμεις αντιϋποχώρησης), σε αντίφαση με τις ιστορικές μαρτυρίες της επάρκειας και των τακτικών μάχης των Σοβιετικών στρατιωτών στη Μάχη του Στάλινγκραντ.
Μερικοί Σοβιετικοί βετεράνοι του Στάλινγκραντ προσεβλήθησαν εμφανώς από την απεικόνιση του Κόκκινου Στρατού, ώστε στις 7 Μαΐου 2001, λίγο μετά αφότου η ταινία προβλήθηκε στην Ρωσία, απηύθυναν τα παράπονά τους στην Κρατική Δούμα, απαιτώντας να απαγορευθεί η ταινία. Αυτή η απαίτηση δεν ικανοποιήθηκε”.
Έτσι λοιπόν, στις αντιδραστικές ταινίες και στα βιβλία η Σοβιετική Ένωση έχει ελλείψεις. Παρά τις ελλείψεις και με βάρβαρη ηγεσία μπορεί και νικάει! Το αντίθετο συμβαίνει με το σύστημα της ελεύθερης οικονομίας, το οποίο σε κάθε απόχρωση, σε οποιονδήποτε χρόνο και τόπο, δεν έχει ελλείψεις. Η ζωή και η ιστορία δεν είναι ταινία ούτε βιβλίο!
Αντίθετες λέξεις-φράσεις
Εδώ ο συγγραφέας ανακατεύει αντίθετες λέξεις–φράσεις σε ένα κουβάρι. Λέει δηλαδή ότι για ένα σοσιαλιστικό καθεστώς η ειρήνη και ο πόλεμος είναι λέξεις ταυτόσημες! Αναρωτιέται κανείς πώς μια χώρα ‘Ωκεανία’ (Ε.Σ.Σ.Δ) επιθυμεί τον πόλεμο όταν έχει υποστεί τρεις εισβολές μέχρι το 1948. (Α΄ παγκόσμιος πόλεμος – Β΄ παγκόσμιος πόλεμος – Ρωσικός εμφύλιος με συμμετοχή Ευρωπαϊκών δυνάμεων).
Από την άλλη, ελεύθερος είναι κάποιος που έχει τα απαραίτητα (κατοικία-υγεία-παιδεία-ελεύθερο χρόνο), και έτσι χειραγωγείται πιο δύσκολα.
Το βιβλίο αναφέρει ότι το καθεστώς επικροτούσε την άγνοια, πράγμα το οποίο είναι απόλυτα ανυπόστατο. Τα σοσιαλιστικά κράτη εξάλειψαν τον αναλφαβητισμό σε λίγα μόλις χρόνια και πολλές φορές κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Αστυνομοκρατία – Ρουφιανιλίκι
Εδώ ο συγγραφέας θα πρέπει να κοιτάξει τη μούρη του στον καθρέφτη. Ήταν ο ίδιος αστυνομικός διευθυντής στην Βιρμανία στηρίζοντας την αποικιοκρατία, καθώς και καταδότης. Έφτασε στο σημείο να καταδώσει τους Μπερνάρ Σω και Τσάρλι Τσάπλιν. Ο κορυφαίος Τσάρλι Τσάπλιν ήταν ό,τι πιο αγνό και τίμιο υπήρχε στον καλλιτεχνικό χώρο. Με τις ταινίες του υποστήριζε τον φτωχό και τον πιο κατατρεγμένο.
Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα. μπορεί κάποιος να ανατρέξει σε σχετικά άρθρα της βιογραφίας του Τζωρτζ Όργουελ.
Ο Άλντους Χάξλεϋ και το βιβλίο του «Brave New World»
Ο Άλντους Χάξλεϊ, με στο βιβλίο του «Brave New World» (Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος), που εκδόθηκε το 1932, είχε αντίθετη άποψη από τον Όργουελ. Ενώ ο Όργουελ πίστευε ότι οι άνθρωποι στο μέλλον θα ελέγχονται μέσω του φόβου, ο Χάξλεϊ έλεγε ότι αυτό θα γινόταν μέσω της πρόκλησης ευχαρίστησης, μέσω της αναζήτησης της τεχνητής ευτυχίας. Αυτό θυμίζει ελεύθερη οικονομία και όχι σοσιαλισμό, και επιβεβαιώνεται από τη σύγχρονη ιστορία.
Δείτε τις συγκρίσεις στο παρακάτω βίντεο:
Συμπεράσματα
Αν κάποιος διαβάσει το βιβλίο με τον ορθό τρόπο, θα δει ότι δεν ταυτίζεται με το εδώ και τώρα της εποχής του (1948). Θέλει να περιγράψει το δυστοπικό απολυταρχικό καθεστώς της ‘Ωκεανίας’ (Ε.Σ.Σ.Δ), αλλά ουσιαστικά περιγράφει την Αγγλία με την βάρβαρη αποικιοκρατία και την εσωτερική φτώχεια της. Δεν κάνει αναφορές στο χρήμα και στην ιδιοκτησία, τα οποία είναι τα δηλητήρια της κοινωνίας μας.
Αν το διαβάσει ανάποδα, θα συμπεράνει ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να αντισταθεί σε ένα βάρβαρο και καταπιεστικό καθεστώς, όποιο και να είναι αυτό. Ούτε όμως και αυτό είναι σωστό. κάποιοι έμειναν, και μένουν ακόμα και σήμερα, αλύγιστοι (λ.χ Αγωνιστές του ‘21 – αγωνιστές της ταξικής πάλης – μέχρι και ο Κουφοντίνας). Σε κάποια σημεία επιβεβαιώνεται, όταν, φερ’ ειπείν, κάνει λόγο για παρακολούθηση από τον ‘Μεγάλο Αδελφό’, πράγμα το οποίο βέβαια δε συνέβαινε τότε, αλλά συμβαίνει σήμερα! Δεν προβλέπει όμως ότι και ο απλός ο κόσμος δημιουργεί τον δικό του ‘Μεγάλο Αδελφό’ μέσα από τα μικρά Μ.Μ.Ε, τα κοινωνικά δίκτυα, και ξεσκεπάζει την ειδησεογραφία των μεγάλων Μ.Μ.Ε (λ.χ καταγγελίες στο θέατρο – τηλεόραση – Φεβρουάριος 2021).
Το βιβλίο αυτό είναι ένα επιστημονικό μυθιστόρημα, το οποίο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, και εκεί θα πρέπει να μείνει! Ο συγγραφέας του, αφού πλούτισε με αυτό, με τα προηγούμενα συγγράμματα, αλλά και με τις ρουφιανιές του, απομονώθηκε σε ένα μικρό νησί της Σκωτίας, αφού δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Αναρωτιέμαι αν είχε επισκεφθεί ο ίδιος τη Σοβιετική Ένωση, έστω ως τουρίστας.
Όσο για αυτούς που διαφημίζουν το βιβλίο, θα ήθελα να τους πω ότι κάποιοι είναι μισθοφόροι και κάποιοι γίνονται άμισθοι υπάλληλοι του συστήματος. Θα πρέπει να διαβάζουμε την πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας και να βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα.
Θα ήθελα να τους πω, επίσης, ότι, αν είχαμε προσπεράσει τα γεγονότα του προηγούμενου αιώνα, η ζωή δεν θα ήταν η ίδια. Κάθε καλοκαίρι στην πλατεία Κλαυθμώνος θα έκλαιγαν δημόσιοι υπάλληλοι όταν θα τους απέλυαν (πράγμα το οποίο μπορεί να ξαναγίνει). Θα ρωτούσαμε ακόμη τον μορφωμένο παπά ή τον δάσκαλο για οτιδήποτε (όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες!), αφού η παιδεία δεν θα ήταν δημόσια και δωρεάν. Η στέρηση κάποιων ατομικών ελευθεριών, κληρονομιά κάποιων καθεστώτων, δεν είναι πάντα άσχημη (εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, μονιμοποίηση-κλειδαμπάρωμα στο δημόσιο-συλλογικές συμβάσεις-υποχρεωτική συμμετοχή στα κοινά, λ.χ συμμετοχή σε εκλογές μέσω κυρώσεων).
Κάποιοι από τους προγόνους μας μπήκαν στη μηχανή του κιμά, και το ίδιο θα γίνει με τα παιδιά μας, αν δεν θέσουμε τον εαυτό μας σε κίνηση! Δεν ήρθαμε στη ζωή για τουρισμό!
Το βιβλίο ‘1984’ σε ταινία του 1956 και σχετικά άρθρα εδώ.
Πηγές:
Νόστιμο Ημαρ
https://www.nostimonimar.gr/1984-tou-tz-orgouel-to-vivlio-pou-profitefse-ton-kosmo/
Wikipedia
Καλό Πάσχα. Καλή ανάσταση!
