Φταίει ο θεός που μας μισεί…

Η περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου, υπέβαλε στην εισαγγελέα μυνητήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου για τις καταστροφικές συνέπειες της πρόσφατης καταιγίδας, ζητώντας να αποδοθούν ευθύνες. Δήλωσε πως το έκανε για να συνδράμει “να τιμωρηθούν κάποιοι αυτή τη φορά” και συμπλήρωσε πως “θα ήθελα να μην είμαι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα παθογενειών όπου τα μπαζωμένα ρέματα, τα σπίτια που έχουν παράνομα κτιστεί στις κοίτες ποταμών, με μια νομοθετική ρύθμιση, κάποια στιγμή, νομιμοποιούνται”.

Προκύπτει εύλογα το ερώτημα: πώς αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν τα παραπάνω κι ιδίως αυτό το “θα ήθελα…” αν όχι ευχολόγια; Γιατί να μην το συμπληρώσουμε με αντίστοιχες ευχές του τύπου “θα ήθελα να μην είναι καταστροφικές οι φθινοπωρινές μπόρες”, “να μην μπαζώνουν τα ρέματα οι εργολάβοι” -κι ακόμα παραπέρα- “να μη γίνονται πόλεμοι”, “να μην υπάρχει φτώχεια”; Και αν τελικά, παρά τις δικές μας προσπάθειες και τις προσευχές μας -αφού κάναμε ό,τι είναι δυνατό δηλαδή- συνεχίζουν να συμβαίνουν όλα αυτά, μπορούμε κάλλιστα να φτάσουμε στο συμπέρασμα που έλεγε κι ο Βάρναλης, σατιρίζοντας τους “μοιραίους”.

-Φταίει ο θεός που μας μισεί…

Θα μπορούσε επίσης να υποβληθεί μηνυτήρια αναφορά κατά της κλιματικής αλλαγής -λες και είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν υπάρχουν ονόματα, διευθύνσεις, εργολάβοι, σύστημα που βάζει το κέρδος πάνω από τις ζωές και τον άνθρωπο -αν ήταν όμως κάποιος πιο αριστερός από τη Δούρου, μπορεί να υπέβαλε μήνυση κατά του καπιταλισμού… Και προπαντός δεν υπάρχει κυβέρνηση, υπηρεσίες κι αρχές που να μπορούν να κάνουν κάτι για όλα αυτά. Μπορούν όμως να προσεύχονται και να εξασφαλίζουν έτσι τη σωτηρία της ψυχής τους. Και να παρηγοριούνται με τη σκέψη πως δεν είναι κρίκος της αλυσίδας με τις παθογένειες -sic- τα μπαζώματα, τα αυθαίρετα, κοκ…