Σιδέρης Ισιδωρόπουλος – Το “έγκλημά του” ήταν ότι έκανε αφισοκόλληση…

Μπορεί τα πρώτα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση να ήταν μια περίοδος έντονου ριζοσπαστισμού, αντίστοιχα οξυμένη όμως ήταν η καταστολή και ο αυταρχισμός ενάντια στο μαζικό κίνημα. Εξάλλου, παρά τη θρυλούμενη “σοσιαλμανία” του, το κράτος ουδέποτε άλλαξε χαρακτήρα και λειτουργία. Είχε συνέχεια και άμεση σύνδεση τόσο με την αμέσως προηγούμενη περίοδο της δικτατορίας (ουσιαστικά η “αποχουντοποίηση” δεν άγγιξε ποτέ τα σώματα ασφαλείας), όσο και με ό,τι βιώνουμε σήμερα και διαχρονικά με κάθε αστική κυβέρνηση.

Ποιος ήταν όμως ο πρώτος νεκρός – πολιτικό θύμα στη Μεταπολίτευση; Οι περισσότεροι θυμούνται τον περίεργο θάνατο του Παναγούλη, μετά από την καταδίωξή του στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και τις αδιευκρίνιστες συνθήκες του “ατυχήματος”, χαράματα Πρωτομαγιάς του 1976. Είχε προηγηθεί όμως την ίδια μέρα ο θανάσιμος τραυματισμός του 16χρονου μαθητή Ισίδωρου (Σιδέρη) Ισιδωρόπουλου, που έκανε το “έγκλημα” να παίρνει μέρος στην αφισοκόλληση της οργάνωσής του εν όψει της Πρωτομαγιάς.

Ο Ισιδωρόπουλος ήταν στο μαθητικό της ΚΟ Μαχητής (εξωκοινοβουλευτική αριστερά) και την παραμονή της Πρωτομαγιάς συμμετείχε στην αφισοκόλληση για τη συγκέντρωση όπου συμμετείχε η οργάνωσή του, στην πλατεία Κοτζιά. Όταν η αστυνομία προσπάθησε να συλλάβει τα μέλη του συνεργείου, ο Σιδέρης άρχισε να τρέχει και στην προσπάθειά του να διαφύγει, χτυπήθηκε από διερχόμενο όχημα στην Πειραιώς, στη διασταύρωση με τη Δεληγιώργη, και την επόμενη μέρα -ανήμερα Πρωτομαγιάς- εξέπνευσε στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί.

Όπως διαβάζουμε στο αφιέρωμα του IforInterview:

Οι αστυνομικοί τον άφησαν να πεθάνει στο οδόστρωμα, ενώ ο σύντροφός του τον μετέφερε σε δύο κοντινές κλινικές τις “Άγιος Γεράσιμος” κι “Αγία Μαρίνα”, οι οποίες αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν (σύμφωνα με ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη των ημερών εκείνων). Τελικά, μεταφέρθηκε στο “ΣΑΒ” κι από εκεί στο “Ρυθμιστικό” όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις δέκα παρά δέκα το πρωί της Πρωτομαγιάς.

Στο άκουσμα της είδησης, ο πατέρας του είπε ότι ο γιος του πέθανε για την εργατική τάξη και τα ιδανικά της. Λίγες βδομάδες αργότερα κατέθεσε μήνυση κατ’ αγνώστων αστυνομικών για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, η οποία όμως δεν έφερε αποτέλεσμα.

Η κηδεία του Σιδέρη έγινε στις 2 Μάη στα Σούρμενα, είχε πλήθος κόσμου και έντονα πολιτικό χαρακτήρα. Ακολούθησε άλλη μια ογκώδης διαδήλωση στις 4 Μάη, που έσπασε την απαγόρευση του Καραμανλή, με συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση της… “Νέας Τρομοκρατίας”, αλλά δεν της επιτράπηκε να αφήσει τη φωτογραφία του Σιδέρη και ένα στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, που είχε αποκλειστεί από αστυνομικό κλοιό.

Το όργανο της μαθητικής οργάνωσης του ΚΟ μαχητή έγραφε τα εξής:

Η πορεία στη διάρκεια της κηδείας του στις 2 Μάη στα Σούρμενα από 10.000 περίπου κόσμο, η πραγματοποίηση της απαγορευμένης πορείας στη Βουλή στις 4 Μάη από 40.000 οργισμένου λαού που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Κομμουνιστικής Οργάνωσης “ΜΑΧΗΤΗΣ” που αψηφώντας τις απειλές της Κυβέρνησης και τρέποντας σε άτακτη φυγή τις αύρες και τους κρανοφόρους, έδειξε με τρόπο πειστικό σε εχθρούς και σε “φίλους” πως οι προλεταριακές μάζες δεν είναι διατεθειμένες να ανέχονται για πολύ καιρό τη βία της κυβέρνησης, αλλά πως έχουν και τη δύναμη και τη θέληση να συντρίψουν τα αντιλαϊκά σχέδια του Καραμανλή…

Μία μέρα αργότερα, στις 5 Μάη έγινε και η κηδεία του Αλ. Παναγούλη, που μετατράπηκε σε μεγάλη παλλαϊκή διαδήλωση.

Διαβάστε επίσης το αντίστοιχο αφιέρωμα που αναδημοσιεύεται στο enallaktikos.gr