Μέχρι κι ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου τρολάρει τον Σάββα Πούμπουρα – “Να τον επαναπροσλάβει αμισθί το ΡΙΚ”
Το ουσιαστικό στην όλη υπόθεση είναι δεν είναι μόνο που κάποιος ανθυποσελέμπριτι τύπου Πούμπουρα χρησιμοποιεί την όποια αναγνωρισιμότητά του για να εθίσει τους – νέους κυρίως – ακροατές του στη σύγχρονη εργασιακή σκλαβιά, αλλά ότι οι απόψεις του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια χωρίς φιοριτούρες έκφραση της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Συνεχίζεται από χθες ο σάλος που έχει ξεσπάσει μετά την παρέμβαση-τομή του παρουσιαστή Σάββα Πούμπουρα, ο οποίος ως γνωστόν, προέτρεψε τους άνεργους να δουλέψουν χωρίς μισθό, “για να μάθουν πώς δουλεύει μια εταιρεία” και να “αποκτήσουν εμπειρίες”, φέρνοντας ως παράδειγμα και τον εαυτό του, που “χωρίς βιογραφικό και χωρίς πτυχίο, πήγε με θράσος και ζήτησε δουλειά”.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής, ριζοσπάστης ή προοδευτικός γενικά για να αισθανθεί αγανάκτηση με το θράσος που διακρίνει την εν λόγω τηλεπερσόνα – όχι μόνο όταν ζητάει δουλειά. Αυτό αναδεικνύει μεταξύ άλλων το καυστικό σχόλιο του Κύπριου τραγουδιστή Κωνσταντίνου Χριστοφόρου, που κάθε άλλο παρά ιδεολογικές σχέσεις έχει με αυτό που θα λέγαμε εργατικό κίνημα, τουναντίον μάλιστα.
Ο Χριστοφόρου λοιπόν, με ανάρτησή του στο τουίτερ, απευθύνθηκε στον πρόεδρο του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου, Ανδρέα Φράγκο, ζητώντας του να εφαρμόσει στην πράξη τις ιδέες του Πούμπουρα, που τυχαίνει να έχει σύμβαση με το ΡΙΚ αυτή την περίοδο, αναθεωρώντας τους όρους του συμβολαίου με αμισθί επαναπρόσληψη. Περιττό να πούμε, ότι ο κ. Φράγκος, αφού στην αρχή έκανε τον ανήξερο, μετά έβγαλε ένα γενικόλογο λογύδριο αυτοπροβολής για το πόσο εξαιρετικές εργασιακές συνθήκες προσφέρει το Ίδρυμα στους εργαζομένους του.
Αγαπητε @AFrangos, μετά από το σημερινό βαρυσήμαντο εργασιακό Μανιφέστο του Καρλ…ε συγνώμη Σάββα Πούμπουρα, πιστεύω ότι το ΡΙΚ θα πρέπει να αναθεωρήσει τη σύμβασή του και να τον επαναπροσλάβει αμισθί. Θα ήταν το ζωντανό παράδειγμα προς τους νέους που εγκαλεί σήμερα #πουμπουρας
— Konstantinos Christoforou (@KonstantinosXr) May 3, 2021
Το ουσιαστικό στην όλη υπόθεση είναι δεν είναι μόνο που κάποιος ανθυποσελέμπριτι τύπου Πούμπουρα χρησιμοποιεί την όποια αναγνωρισιμότητά του για να εθίσει τους – νέους κυρίως – ακροατές του στη σύγχρονη εργασιακή σκλαβιά, αλλά ότι οι απόψεις του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια χωρίς φιοριτούρες έκφραση της κυρίαρχης ιδεολογίας, που προωθείται από εργοδότες, ΜΜΕ, επαγγελματικές σχολές, αλλά και πανεπιστημιακά τμήματα. Οι απλήρωτες πρακτικές, η συμμόρφωση με κάθε καπρίτσιο του αφεντικού προς χάριν μελλοντικής αποκατάστασης ή ανέλιξης, το χαμήλωμα του πήχη είναι πραγματικότητες που δεν περίμεναν κανένα Πούμπουρα για να δημιουργηθούν, και σίγουρα δεν αρκεί η – αυτονόητη – καταδίκη του για να εκριζωθούν. Ο μόνος τρόπος για να κλείσουν τα στόματα όσων θεωρούν τους άνεργους ως περίπου επαίτες που πρέπει να λένε κι ευχαριστώ που έχουν αντικείμενο, είναι η οργάνωση και ο αγώνας για όσα γίνονται ολοένα και λιγότερο αυτονόητα μέρα με τη μέρα.
