«Μάνααα…»

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, μεταφέρουμε απόσπασμα από το αφήγημα «Και εποίησα Άνθρωπο», της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου –Χαλβατζή, που με τρία ακόμα διηγήματα εμπεριέχεται στο βιβλίο της με γενικό τίτλο «Μάνααα…» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή».

(…) Είχα ήδη μπει σε μια καινούργια φάση της ζωής μου.

Ήσουνα πια, παιδί μου, η ζωντανή ενσάρκωση, όχι μόνο όσων ονειρεύτηκα, αλλά και όλων εκείνων των αδιαμόρφωτων αναζητήσεων και προσδοκιών της εφηβείας και της ωριμότητάς μου.

Οι αισθήσεις μου συμμετείχαν στην επιβεβαίωση της παρουσίας σου, ενώ ταυτόχρονα αποκτούσαν μια ασύλληπτη καινούργια διάσταση, άγγιζαν τα όρια της ευαισθησίας και της δυνατότητάς τους. Τα μάτια μου συμπύκνωναν την ομορφιά στο πρόσωπό σου.

Τα χέρια μου ολοκλήρωσαν το νόημα και τον προορισμό τους, όταν σε χάιδεψα και σε έκλεισα στην αγκαλιά μου. Το στήθος μου άγγιξε το μέγιστο κάλλος του όταν βύζαξες το γάλα μου.

Και συ, παιδί μου, ο αδιαχώρητος στη σκέψη μου και στην καρδιά μου, χώρεσες και γέμισες και πλάτυνες την αγκαλιά μου.

Εκεί μέσα, σ’ αυτή την πολυτραγουδισμένη αγκαλιά, πάνω και δίπλα απ’ την καρδιά μου, πραγματώθηκε η πρώτη τέλεια εξωμήτρια επαφή και επικοινωνία μας, παιδί μου, εκεί μέσα γεννήθηκαν και φώλιασαν οι ωραιότερες σκέψεις, τα ομορφότερα συναισθήματα και όνειρά μου.

Και μια μέρα, έτσι απλά όπως ανάπνεες ή γελούσες, με φώναξες για πρώτη φορά με τη δική σου πραγματική φωνή: «Μάνααα!»

Η ανατέλλουσα συνείδησή σου με αναγνώριζε και με προσδιόριζε στον πιο μεγάλο και ουσιαστικό μου ρόλο: «Μάνα!»

Το σύμπαν αναταράχτηκε και ανακατατάχτηκε μέσα μου. Ήμουνα Μάνα. Μάνα των δικών μου παιδιών, αλλά και των παιδιών όλου του κόσμου. Και εσείς, παιδιά μου, ενσαρκώνατε την επιβεβαίωση του δικού μου ρόλου ως δημιουργού και ποιητή, ενώ παράλληλα επιδρούσατε και επιδράτε καταλυτικά στη δική μου προσωπικότητα, μέσα από μια δυναμική σχέση.

Εποίησα, αλλά και ποιήθηκα από σας, παιδιά μου.

Στην αδιαίρετη και παράλληλη ανέλιξη της ζωής και της μητρότητας μεταλαβαίνω των αχράντων μυστηρίων τους, ενηλικιώνομαι και ολοκληρώνομαι προς την αρμονία και τη γνώση προς τη σοφία και το θάνατο.

Σας ευχαριστώ, γιατί αποτελείτε την πηγή, αλλά και τους αποδέκτες, ό,τι ωραιότερου παρήγαγε η σκέψη και η συνείδησή μου. Γιατί αποτελείτε το μέτρο του δίκιου, το μέτρο του πόνου και της αγάπης. Γιατί αποτελείτε το νόημα της ζωής και τη δικαίωση του θανάτου.

Επίλογος

Αλλά το τραγούδι ετούτο της μητρότητας δεν το τραγούδησα μόνη. Δε θα μπορούσα να το τραγουδήσω μόνη. Γιατί η φύση έπλασε το θηλυκό και το αρσενικό σαν ενιαίο δίπολο της ζωής και, εκείνη, στην εξέλιξή της εξύψωσε τη γυναίκα και τον άντρα σε συντρόφους.

Σου οφείλω, λοιπόν, σύντροφέ μου, τη μητρότητά μου. Γιατί με το δικό σου σώμα και τη δική σου αγάπη έγινα μάνα, συνδημιουργέ και πατέρα των παιδιών μου.

Το ωραιότερο ποίημα το ποιήσαμε μαζί και είναι τα παιδιά μας, ο καρπός και ταυτόχρονα η πηγή της μητρότητάς μου.

Της μητρότητας, αυτής της αδιάστατης δύναμης ψυχής και σώματος, αυτής της αρχέγονης πανέμβιας ιδιότητας που συσσωρεύεται και τελειοποιεί τη μάνα, την ανθρωπότητα και τη φύση. Που γεφυρώνει το Μηδέν και το Άπειρο της ζωής, αλλά και της καρδιάς και του μυαλού του ανθρώπου. Που κάνει τη γυναίκα Μάνα.

Που εμπεριέχει τη λυτρωτική και απελευθερωτική δύναμη να μας ανανεώνει και να μας εξοικειώνει με την ενηλικίωση, το γήρας και το θάνατο.

Το θάνατο! Εκεί, σε αυτό το ακραίο σημείο της ζωής, η μητρότητα θα σβήσει αφού κορυφωθεί στον έσχατο, θείο και λυτρωτικό της ρόλο, τη συμφιλίωση του ανθρώπου με το θάνατό του.

Γιατί μόνο αυτή η ζωοδότρα μητρότητα μπορεί να κάνει το θάνατο στοιχείο ζωής, το σώμα γη και την ψυχή ευχή για τα παιδιά μας. Να εγγυηθεί, πιο πειστικά απ’ όλα τα έργα και τα ποιήματα μας, την αθανασία μας.

Και είναι αυτό το εξοφλητικό αντίδωρο της φύσης προς τη Μάνα.

Η Μαριάνθη Αλειφεροπούλου -Χαλβατζή γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Κροκεές Λακωνίας. Είναι γιατρός διδάκτωρ της Ιατρικής και εργάστηκε σε Νοσοκομείο του ΙΚΑ.

Από την έναρξη της επαγγελματικής της σταδιοδρομίας συμμετέχει ενεργά στο συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο της Υγείας και γενικότερα στους κοινωνικούς αγώνες του λαού μας. Έχει εκλεγεί σε αρκετούς συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείς, ενώ υπήρξε μέλος του ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας.

Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες ιατροκοινωνικού περιεχομένου. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Από τις εκδόσεις Σύγχρονη εποχή κυκλοφορούν τα βιβλία της «Μάνααα…» (2003), και «Προμηθέων τόποι» (Μονοδέντρι – Μακρονήσι: Έμμετρα αφηγήματα, 2008), και από τις εκδόσεις Gutenberg το βιβλίο «Σπιναλόγκα, Βωμός και Ασκληπιείο» (ποιητικό δοκίμιο, 2019).

Είναι παντρεμένη με τον Σπύρο Χαλβατζή και έχουν δυο γιους.

Εικόνα: ‘Μητέρα και παιδί’ – Έργο του Ρώσου καλλιτέχνη Πάβελ Εσκόφ