73 χρόνια από τη Νάκμπα
Ακόμα και μέσα στο Ισραήλ κάποιοι συνεχίζουν να καταγγέλλουν τη συνεχιζόμενη καταπίεση και προσπαθούν να οργανώσουν τους ισραηλινούς στρατιωτικούς ενάντια στο συνεχιζόμενο έγκλημα. Ο πιλότος Y. Shapira, είχε παραιτηθεί από τον ισραηλινό στρατό το 2003 στη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα των Παλαιστινίων, γιατί συνειδητοποίησε, μετά την ένταξή του στον στρατό, ότι ήταν «μέλος μιας τρομοκρατικής οργάνωσης»:
Ali Abo Rezeg (Anadolu Agency)
Πάντοτε συμβαίνει το ίδιο λάθος. Αμέσως μετά τις μεγάλες σφαγές, σταματάμε να μιλάμε και να καταγγέλλουμε το δολοφονικό ισραηλινό κράτος, για να επανέλθουμε όταν ο στρατός του, η αστυνομία και οι σιωνιστές υποστηρικτές του επαναλάβουν τις επιθέσεις, τις δολοφονίες, τις καταστροφές των σπιτιών της Γάζας και τις διώξεις των Παλαιστινίων από τα σπίτια και τα εδάφη τους. Και οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να ζουν υπό το καθεστώς του τρόμου, σε συνθήκες ολοένα και χειρότερες, αφού εδώ και 73 χρόνια διαπράττεται σε βάρος τους ένα Έγκλημα διαρκείας. Κάποιοι, όμως, ακόμα και μέσα στο Ισραήλ, όπως ο πρώην πιλότος Yonatan Shapira, συνεχίζουν να καταγγέλλουν τη συνεχιζόμενη καταπίεση και προσπαθούν να οργανώσουν τους ισραηλινούς στρατιωτικούς ενάντια στο συνεχιζόμενο έγκλημα.
«Ο στρατός μας είναι μια τρομοκρατική οργάνωση που διευθύνεται από εγκληματίες πολέμου», δήλωσε σε μια αποκλειστική συνέντευξή του στο πρακτορείο ειδήσεων Anadolu (https://www.aa.com.tr/) [1].
Ο Shapira, είχε παραιτηθεί από τον ισραηλινό στρατό το 2003 στη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα [2] των Παλαιστινίων, γιατί συνειδητοποίησε, μετά την ένταξή του στον στρατό, ότι ήταν «μέλος μιας τρομοκρατικής οργάνωσης»:
«Κατάλαβα κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα ότι η ισραηλινή πολεμική αεροπορία και ο ισραηλινός στρατός διαπράττουν εγκλήματα πολέμου, τρομοκρατώντας έναν πληθυσμό εκατομμυρίων Παλαιστινίων. Όταν το συνειδητοποίησα, αποφάσισα να μην φύγω απλώς αλλά να οργανώσω κι άλλους πιλότους που θα αρνηθούν δημόσια να συμμετάσχουν σε αυτά τα εγκλήματα. […] Ως παιδί στο Ισραήλ, μεγαλώνεις σε πολύ ισχυρή σιωνιστική στρατιωτική εκπαίδευση. Δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα για την Παλαιστίνη, δεν ξέρεις για τη Νάκμπα του 1948, δεν ξέρεις για τη συνεχιζόμενη καταπίεση».
Από τότε που έφυγε από τον ισραηλινό στρατό, o Shapira ξεκίνησε μια εκστρατεία που ενθάρρυνε άλλα στρατιωτικά μέλη να μην υπακούσουν στις εντολές επίθεσης κατά των Παλαιστινίων. Η εκστρατεία του κατέληξε στο να αποστρατευτούν από το 2003 κι άλλοι 27 πιλότοι της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας.
Στις 15 Μαΐου 2021, εβδομήντα τρία χρόνια από τη Νάκμπα, το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ συνέχιζε τα ίδια εγκλήματα σκοτώνοντας και τραυματίζοντας τελικά εκατοντάδες αμάχους, γυναίκες και παιδιά και καταστρέφοντας τα σπίτια τους, στην προσπάθειά του να καταπνίξει κάθε φωνή και αντίσταση.
« “Νάκμπα” στα αραβικά σημαίνει Καταστροφή. Η Νάκμπα του 1948 είναι ο σημαντικότερος σταθμός που σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία του Παλαιστινιακού λαού, κι αποτελεί την ανοικτή πληγή του», έγραψε πέρσι στις 15 Μαΐου, ο Μούσταφα Αζούζ [3], αφηγούμενος περαιτέρω το ιστορικό και τη σημασία αυτού του όρου, καθώς και μια σύνοψη των σχετικών γεγονότων:
«Μετά τη λήξη της Βρετανικής Εντολής και την αποχώρηση των Βρετανικών δυνάμεων από την Παλαιστίνη, οι Σιωνιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις Χαγκανά και Ιργκούν ξεκίνησαν την πρώτη φάση της εθνοκάθαρσης σε βάρος του γηγενούς παλαιστινιακού πληθυσμού.
Colorized photo of the Nakba (Russia state affiliated media)
Περισσότεροι από 15.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, 418 παλαιστινιακά χωριά καταστράφηκαν πλήρως, και πάνω από 700.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν με τη βία από τα σπίτια τους, κι εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες στα εδάφη της υπόλοιπης Παλαιστίνης (Δυτική Όχθη, Γάζα, Ιερουσαλήμ), και στις γύρω αραβικές χώρες (Ιορδανία, Συρία, Λίβανο, Ιράκ, Αίγυπτο).
Τα γεγονότα του 1947-1948, που κορυφώθηκαν στις 15 Μαΐου του 1948 με την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ, αποτέλεσαν κι αποτελούν ένα τεράστιο εθνικό τραύμα που συνοδεύει έκτοτε τον παλαιστινιακό λαό.
Η Παλαιστίνη, που αποτελούσε από την αρχαιότητα μέχρι τότε ένα από τα σημεία αναφοράς του παγκόσμιου πολιτισμού και της παγκόσμιας ιστορίας, ως κοιτίδα των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, έσβησε ξαφνικά από το χάρτη και τη θέση της πήρε ένα τεχνητό αποικιοκρατικό δημιούργημα Ευρωπαίων Εβραίων εποίκων, που ονομάστηκε κράτος του Ισραήλ.
Το σύνολο των δραματικών και συγκλονιστικών γεγονότων της εποχής εκείνης, η απότομη και βίαιη διακοπή της ιστορικής συνέχειας στο χώρο και στο χρόνο, χαράχθηκε στη συλλογική συνείδηση των Παλαιστινίων με τον αραβικό όρο Νάκμπα, που χρησιμοποίησε πρώτος ο Κωνσταντίν Ζουρέικ, Συρο-Ορθόδοξος Άραβας ιστορικός, στο βιβλίο του “Μάανα Αλ-Νάκμπα” (Η Σημασία της Νάκμπα) που εκδόθηκε λίγους μήνες μετά τα γεγονότα.
Ο όρος εδραιώθηκε με την έκδοση του πεντάτομου μνημειώδους έργου “Η Καταστροφή της Παλαιστίνης Και Ο Χαμένος Παράδεισος” του Παλαιστίνιου ιστορικού και τότε δημάρχου της Ιερουσαλήμ, Άρεφ Αλ-Άρεφ, που εκδόθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘50.
Από τότε μέχρι σήμερα, δεκάδες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, εκατοντάδες ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, κι αμέτρητα άλλα ψηφίσματα διεθνών οργανισμών, υπέρ της αναγνώρισης των αναφαίρετων εθνικών δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού, κι υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967 (Δυτική Όχθη, Λωρίδα της Γάζας, Ανατολική Ιερουσαλήμ), παραμένουν χωρίς αντίκρισμα.
Σήμερα [4], 72 χρόνια μετά τη Νάκμπα, ο παλαιστινιακός λαός αντιμετωπίζει υπαρξιακούς κινδύνους, που απειλούν να ενταφιάσουν όσες ελπίδες του έχουν απομείνει για σχετική δικαιοσύνη.
Η λεγόμενη “Συμφωνία του Αιώνα”, που ανακοινώθηκε τον περασμένο Ιανουάριο από τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, στοχεύει στην παραγραφή του δικαιώματος των έξι εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, και στην επιβολή ενός απαράδεκτου, ανήθικου κι απάνθρωπου καθεστώτος Ισραηλινού απαρτχάιντ σε βάρος των υπολοίπων έξι εκατομμυρίων Παλαιστινίων που ζουν στα κατεχόμενα εδάφη.
Ο εθνικός διχασμός που συνεχίζει να διαιρεί τους Παλαιστινίους τα τελευταία 15 χρόνια, κάνει εξαιρετικά δύσκολη την αντιμετώπιση αυτών των υπαρξιακών κινδύνων, και διευκολύνει την επιβολή των αμερικανο-ισραηλινών σχεδίων. Ο διχασμός αυτός αποδυνάμωσε σημαντικά, αν όχι κρίσιμα, την εθνική υπόθεση του παλαιστινιακού λαού, σε όλα τα πεδία.
Το δίκαιο όμως δεν χάνεται ποτέ. Ο παλαιστινιακός λαός κατάφερε μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες του ξεριζωμού, της προσφυγιάς και της κατοχής, να διατηρήσει την εθνική του υπόθεση ζωντανή στη συλλογική συνείδηση των διαδοχικών γενιών του, και να διεκδικήσει ηρωικά τα νόμιμα δικαιώματα του, με τον ένοπλο αγώνα, με την άοπλη λαϊκή αντίσταση, και με τον πολιτικό και διπλωματικό αγώνα.
Είναι βέβαιο ότι η νέα γενιά των Παλαιστινίων, στην κατεχόμενη πατρίδα και στη διασπορά, οπλισμένη με τη μόρφωση και το ταλέντο, θα αναλάβει δράση σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς τομείς, για να ξεπεραστεί ο εθνικός διχασμός, και να δικαιωθεί ο αγώνας τριών γενιών Παλαιστινίων για Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ανεξαρτησία και Ειρήνη».
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]Όπως παρατίθεται από το Middle East Monitor
[2] Η αραβική λέξη «ιντιφάντα» σημαίνει εν προκειμένω «εξέγερση, αντίσταση» των Παλαιστινίων. Η Δεύτερη Ιντιφάντα ξεκίνησε στις 28 Σεπτέμβρη του 2000 και έληξε στις 8 Φεβρουαρίου του 2005.
[3] Το κείμενο του Μούσταφα Αζούζ «72 χρόνια από τη Νάκμπα», παρατίθεται όπως το δημοσίευσε στην εφημερίδα «Το Βήμα», 15.05.2020.
https://www.tovima.gr/2020/05/15/opinions/72-xronia-apo-ti-nakmpa/
Ένα παρόμοιο κείμενο, με τίτλο «71 years since Nakba, Palestinians still long for home», μπορεί να διαβάσει κανείς στην αγγλική γλώσσα, δημοσιευμένο στο Anadolou Agency στις 15.05.2019
https://www.aa.com.tr/en/middle-east/71-years-since-nakba-palestinians-still-long-for-home/1478860
[4] Πέρσι, 15 Μαΐου 2020
Δημήτρης Καντ.
Απόγονος Ιώνων, με αίμα νοθευμένο ασιατικό, αλλά σίγουρα κόκκινο. Κι όταν η σκέψη βούτηξε στο αίμα, βάφτηκε κόκκινη και πια δε μεταλλάσσει...
Διαβάστε περισσότερα
