Τρία γράμματα στοιχειώνουν τη φιλελεύθερη λαλιά

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος της Καθημερινής επιχειρεί μια ψυχολογική προσέγγιση στο ΚΚΕ και τα συμπλέγματα της αστικής τάξης κι ως αστός δημοσιογράφος θα έχει κι αυτός τους λόγους του.

Σε αυτό το πλαίσιο, μας λέει μεταξύ άλλων πως:

-Το ΚΚΕ επιδιώκει βάσει καταστατικού την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού. Ιστορικά οι εκλογές έχουν καταργηθεί πρόσκαιρα στη χώρα μας από όσους αγαπούσαν πολύ την αστική εξουσία, ενώ δεν έλειπαν από καμία λαϊκή ή σοσιαλιστική δημοκρατία, ως ανάδειξη αντιπροσώπων.

-Λέει πως το ΚΚΕ απολαμβάνει ασυλίας τις τελευταίες δεκαετίες, νοσταλγώντας πιθανότατα την εποχή που είχε τεθεί εκτός νόμους, σαν άλλος – νέος Τζήμερος.

-Αποστρέφεται τη φράση “σέβομαι τους αγώνες της αριστεράς”, αγνοώντας (;) ότι είναι ο πιο εύσχημος τρόπος απαξίωσης που τον ένα “αλλά”. Ο Θεοδωρόπουλος πιστεύει ότι η τάξη του δεν έχει ανάγκη τους καλούς τρόπους και πρέπει να παίξει (ακόμα) πιο επιθετικά.

Λέει πως “η δημοκρατία μας” υπήρξε “ενοχική” απέναντι σε όσους αποπειράθηκαν να την καταργήσουν, αλλά απέτυχαν, δηλ. τους κομμουνιστάς… ξεχνά βολικά, όμως, ότι περίπου επιβράβευσε αυτούς που κατάφεραν να την καταργήσουν για μια επταετία, και στην πλειοψηφία τους επανήλθαν στις αγκάλες του κράτους που έχει συνέχεια.

Λέει πως ο όρος αντικομμουνιστής ταυτίστηκε με κάποιες από τις χειρότερες πλευρές του μετεμφυλιακού κράτους – προφανώς υπήρχαν και καλές, αλλά δε μας τις αναπτύσσει. Εγκαλεί μάλιστα τους ευρωβουλευτές της ΝΔ που δεν υπέγραψαν ψήφισμα καταδίκης του κομμουνισμού.

Αναπαράγει ανερυθρίαστα το ψέμα για το ΚΚΕ που αρνείται να υποβληθεί σε φορολογικό έλεγχο – κάτι που έχει συμβεί επανειλημμένα.

Και απογειώνει το ψέμα, μιλώντας για κομματικούς υπαλλήλους σε μια “παράνομη” απεργία στο λιμάνι, που θα έπρεπε να είχαν συλληφθεί. Ακόμα και αν παραβλέψουμε την ευκολία του αρθρογράφου να παραβλέψει την ευκολία με την οποία βγαίνουν παράνομες σχεδόν όλες οι απεργίες, απ’ την αστική δικαιοσύνη, το χοντρό ψέμα για την απεργία στο λιμάνι βγάζει μάτι.

Πολλά αστικά ΜΜΕ έγραψαν την “γκαραντί” πληροφορία για τους 10 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο λιμάνι, κάποια επανόρθωσαν την γκάφα, άλλοι την άφησαν ως είχε και συνεχίζουν να την αναπαράγουν αμάσητη. Εδώ θεωρούν κομμουνιστή τον Τσίπρα, πόσο μάλλον κάποιους με (μαυρο)κόκκινα σημαιάκια. Εντάξει, κανείς δεν έχει απαιτήσεις από Δεξιούς, είναι αρκετά ανόητοι για να μπερδέψουν τα πάντα. Αλλά τόση επιμονή, τέτοιο πάθος για την γκάφα, σε πονηρεύει κάπου ότι το κάνουν επίτηδες, γιατί πες πες κάτι θα μείνει και απευθύνονται σε κοινό που δε θα το καταλάβει, ούτε θα το ελέγξει.

Ο Θεοδωρόπουλος αναρωτιέται ποια είναι η πραγματική δύναμη του ΚΚΕ που του διασφαλίζει τέτοια ασυλία και το συγκρίνει με την Ελληνική Λύση και το Μέρα25. Αυτό που αδυνατεί να απαντήσει είναι γιατί ασχολείται συστηματικά, με τέτοιο ζήλο, με ένα κόμμα που θεωρεί αμελητέα ποσότητα – σαν το Βελόπουλο ή το Βαρουφάκη. Ίσως να φταίνε γι’ αυτό τα συμπλέγματα που στοιχειώνουν την τάξη του.

Μόνο που αυτά έχουν απολύτως υπαρκτή βάση και δεν είναι απλά και μόνο η ιστορική ανάμνηση που τους στοιχειώνει. Είναι πρωτίστως η επίγνωση – ταξική συνείδηση ποιος είναι το αντίπαλο δέος και ποιος απειλεί τα θεμέλια του σάπιου κόσμου τους. Η θανάσιμη αγωνία του καπιταλισμού μπορεί να προκαλεί μια σειρά συμπλέγματα στους θιασώτες του συστήματος, αλλά δεν είναι απλώς μια φοβία χωρίς πραγματική βάση.

Στο τέλος ο ΤΘ προτείνει να κλειστεί το ΚΚΕ και η δράση του σε ένα πάρκο, που θα ονομαστεί “σέβομαι τους αγώνες της αριστεράς”. Βέβαιος ότι έχει πει κάτι έξυπνο και αστείο. Αν σκαλίσουμε την “κωμική επιφάνεια”, η πρόταση έχει “ζουμί”. Ίσως ο κύριος αρθρογράφος να εννοεί ένα… αιολικό πάρκο. Πχ σαν αυτό που θέλει να κάνει η κυβέρνηση στη Μακρόνησο, επειδή “σέβεται τους αγώνες της Αριστεράς” ή κατά βάση θέλει να σβήσει την ιστορική μνήμη και να κρύβει τα δικά της πεπραγμένα της παράταξης, αλλά και του αστικού κράτους συνολικά, που τα συνεχίζει με άλλα μέσα και μορφές σήμερα. Άλλο αν ο Τάκης Θεοδωρόπουλος δυσκολεύεται να κρύψει την αγάπη του για αυτή την περίοδο.