Η κοινωνία του «να μάθεις να φεύγεις»

Δεν είναι λίγες οι φορές, που έχουμε παροτρύνει φίλες, γνωστές ακόμη, και γυναίκες που δεν γνωρίσαμε ποτέ αλλά ταυτιστήκαμε με τις ιστορίες τους οι οποίες ένιωθαν ότι ασφυκτιούν μέσα στη σχέση τους ή ακόμη δέχονταν κακοποιητικές συμπεριφορές (λεκτική, σωματική, ψυχολογική βία) να μιλήσουν ανοιχτά για την κατάσταση που βιώνουν και να επιλέξουν τη φυγή, εγκαταλείποντας το σπίτι τους. Θα πρέπει ωστόσο, να γνωρίζουμε πως αυτός ο δρόμος δεν είναι καθόλου εύκολος τις περισσότερες φορές.

Αφενός, το να επιλέξει μια γυναίκα να φύγει είναι αρκετά δύσκολο, ειδικότερα από τη στιγμή που δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητη και αυτάρκης με απόρροια να εξαρτάται άμεσα από τον σύντροφο/σύζυγό της. Αφετέρου, είναι ακόμη δυσκολότερο όταν η ίδια η κοινωνία δεν έχει επαρκείς δομές ψυχικής υγείας ώστε να μπορέσει μια γυναίκα να υποστηριχτεί ουσιαστικά, από τη στιγμή δε, που θα φύγει από ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Αν με ρωτάς, για μένα το ζήτημα μόνο συλλογικό θα μπορούσε να είναι και σε καμία περίπτωση ατομικό. Ξεκινάει από τα κυρίαρχα πρότυπα της κοινωνίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται και καταλήγει στην ανυπαρξία του κράτους πρόνοιας που είναι υποστελεχωμένο έως και ανύπαρκτο. Έτσι, για να λάβει κανείς ουσιαστική ψυχολογική και συμβουλευτική υποστήριξη είναι υποχρεωμένος να σκάσει ένα κάρο λεφτά σε κάποιον ιδιώτη, αν έχει την οικονομική δυνατότητα, αλλιώς η ίδια η κοινωνία θα σε πετάξει στον καιάδα και στο καλάθι των αχρήστων. Αυτό φάνηκε άλλωστε και με το μαρτυρικό για μένα τέλος, της «Δημήτρη» της Λέσβου, από την δολοφονία της Κωνσταντίνας και του αδερφού της στη Μακρυνίτσα, από την δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο, από την δολοφονία του Βαγγέλη στα Ιωάννινα, από την Κλειώ που ήταν άτομο με ειδικές ανάγκες και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τον 40χρονο φίλο της, από την δολοφονία του Ζακ και από όλες εκείνες τις δολοφονίες που έχουν ονοματεπώνυμο με μοναδικό ένοχο την ίδια την κοινωνία.

Να να μην λέμε λοιπόν στις γυναίκες να φεύγουν αλλά να τους κρατάμε σφιχτά το χέρι και να τους ψιθυρίσουμε στο αυτί: «Είμαι μαζί σου», μην ρίχνουμε άλλο το βάρος της ευθύνης σε αυτές, να μάθουμε στα αγόρια του σήμερα και άντρες του αύριο ότι το «Όχι σημαίνει Όχι», να τους μάθουμε να σέβονται το καθετί διαφορετικό, να σέβονται τη γυναίκα, να την αγαπούν και να μην την θεωρούν κτήμα τους, να διεκδικούμε μαζί και να παλεύουμε για ίσα δικαιώματα, για ένα κράτος που θα πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που όλες οι γυναίκες θα είναι ανεξάρτητες, θα εργάζονται, θα πραγματοποιούν τα όνειρά τους και τους στόχους τους χωρίς εκείνα τα όχι και τα μη, για ένα κράτος πρόνοιας και μια κοινωνία που θα μας χωράει όλες και όλους χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, χωρίς στερεότυπα, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς να μας στερεί το δικαίωμα της δωρεάν πρόσβασης στις δομές ψυχικής υγείας, το δικαίωμα της ασφαλούς στέγης όταν απειλείται ή κινδυνεύει η ίδια μας η ζωή, χωρίς να μπαίνουμε σε λίστες αναμονής των κοινωνικών υπηρεσιών και των ψυχοκοινωνικών δομών νιώθοντας φόβο για το παρόν και για το μέλλον, αλλά και να υπενθυμίζουμε κάθε ώρα, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό στην ίδια την κοινωνία, εκείνη την «Ελευθερία έκφρασης» του Μαγιακόφκσι:

«Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν ένα λουλούδι από τον κήπο μας και δε λέμε τίποτα. Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον περπατούνε στα λουλούδια, σκοτώνουν το σκυλί μας και δε λέμε τίποτα. Ώσπου μια μέρα -την πιο διάφανη απ’ όλες- μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας ληστεύουν το φεγγάρι μας γιατί ξέρουνε το φόβο μας που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας. Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα πλέον δεν μπορούμε να πούμε τίποτα»…