Dior ή σφυροδρέπανο; Βαρβαρότητα ή πολιτισμός; – Ο Σάκης Μουμτζής μπροστά στα μεγάλα ερωτήματα της ιστορίας

Αν μη τι άλλο τα νοεφιλελεύθερα επιτελεία σημαδεύουν κατευθείαν στην ουσία (ακόμα και όταν συγχέουν κουτοπόνηρα τους κομμουνιστές με τους Συριζαίους, ακολουθώντας την πατροπαράδοτη δεξιά συνταγή από τη δεκαετία του ’50). Νιώθουν ότι έχουν το ελεύθερο να τα πουν ωμά, κυνικά, χωρίς περικοκλάδες, απολαμβάνοντας την “ηγεμονία” τους και γνωρίζοντας πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Όπως δηλ κάνει ο Μουμτζής, σε ένα φαιδρό πλην αντιπροσωπευτικό κείμενο στο Liberal, προ μερικών ημερών.

Όχι, δεν πρόκειται να απολογηθούν για την Ακρόπολη που γίνεται ντεκόρ του Οίκου Dior. Καλούν τους κομμουνιστές να απολογηθούν για τα πανό που έβαλαν στον ιερό βράχο. Και αν κρίνουμε από το ύφος του Μουμτζή που κάνει λόγο για “κουρελαρίες των κομμουνιστών”, ίσως να το συγκαταλέγει κι αυτό στα “στυγερά εγκλήματα” του κομμουνισμού.

Όχι, δεν τους έπιασε ο πόνος για την Ακρόπολη. Αν ήταν έτσι, θα είχαν αντίστοιχα αντανακλαστικά και αντιδράσεις πχ για τους οπαδούς του Ολυμπιακού που ανέβηκαν ανενόχλητοι, χωρίς τον παραμικρό αιφνιδιασμό, στην Ακρόπολη, για τη φιέστα του πρωταθλήματος -ζητώντας να κάνουν ό,τι και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού πριν από μερικά χρόνια. Αλλά εδώ δεν έγινε αντίστοιχος ντόρος, γιατί δεν είναι καιρός τώρα να ενοχλούμε τον στρατό ενός εφοπλιστή. Οπότε ας συζητήσουμε για τα πανό (κουρελαρίες που λέει και ο Μουμτζής) πριν από μια δεκαετία.

Όχι, ο Μουμτζής δεν κάνει επικοινωνιακό αντιπερισπασμό, ούτε επιχειρεί κάποιον συμψηφισμό για να ισοφαρίσει τις εντυπώσεις. Θέτει το δίπολο αντιπαραθετικά, για να πάρει σαφή θέση υπέρ της μιας κίνησης (της φωτογράφισης του Dior), που είναι νόμιμη κι ηθική, ενώ η άλλη δυσφημεί τη χώρα και πρέπει να την αποβάλουμε από την κοινωνία μας, ως αποτρόπαια. Στην τελική, η πρώτη αποφέρει οικονομικό όφελος ενώ η δεύτερη όχι.

Το κλειδί σε όλα αυτά είναι η αντίληψη που έχει ο καθένας για τον Πολιτισμό και τα μνημεία. Σε έναν “πολιτισμό” όπου η απόλυτη αξία είναι το κέρδος, δεν υπάρχει θέση -όχι για πανό, αλλά- για πραγματικό πολιτισμό. Για έναν “πολιτισμό” που κάνουν ευρώ τα μάτια του, ο οποίος στρώνει με τσιμέντο ένα παγκόσμιο σύμβολο και το μετατρέπει σε πασαρέλα, που είναι έτοιμος από καιρό να εκποιήσει μνημεία, βλέποντάς τα ως μηχανή εισπράξεων, ο Dior δεν είναι απλά καλοδεχούμενος, αλλά έχει προτεραιότητα σε σχέση με την υπόλοιπη “πλέμπα” που αφήνει πίσω “πενταροδεκάρες”.

Αντιθέτως, σε έναν πολιτισμό όπου τα μνημεία είναι πραγματικά παγκόσμια κληρονομιά που ανήκει σε όλους, τα πανό για τους πρόσφυγες ή αυτά που καλούν τους λαούς να αντισταθούν, δεν αποτελούν προσβολή, γιατί προάγουν αξίες πανανθρώπινες και κοινές για όλους, εκτός από τους σύγχρονους βάρβαρους, που τα θεωρούν εμπόρευμα.

Με αυτή την έννοια, το ερώτημα Dior ή Σφυροδρέπανο είναι μια παραλλαγή του κλασικού “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” και είναι επίκαιρο όσο ποτέ.