Το στρίψιμο της … παιδικής βίδας

Εκείνος ο προειδοποιητικός στίχος που μας καλούσε να πάρουμε νερό μαζί μας γιατί το μέλλον έχει πολλή ξηρασία, απαιτεί εμπειρικό εμπλουτισμό. Το μέλλον εκτός από ξηρασία έχει πολλή αγριότητα και ξέφρενο ατομικισμό.

Εκείνος δε ο άλλος ο στίχος που μας προστάζει να ‘χουμε τον νου μας στο παιδί, μεταλλάσσεται κυριολεκτικά σε διαταγή προς όποιον όχι απλώς το λέει η καρδιά του, αλλά ζει έτσι ώστε να μπορεί να απαντήσει στην υπαρξιακή ερώτηση …τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή. Έτσι, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, και κομμουνιστές στον ανακαινισμένο Περισσό παλεύουν να ξεκολλήσουν τον τροχό της Ιστορίας από τον βούρκο των καιρών, των χαλεπών για τους λαούς και τους εργάτες όλης της Γης, διακτινίζομαι, με καθόλου επιστημονική φαντασία, σε Νηπιαγωγεία και Δημοτικά, σε πλατείες και παιδικές χαρές του σήμερα, εδώ και τώρα. Και τρομάζω, και οργίζομαι, και αγριεύομαι, ίσαμε που να αναλαμβάνω και ένα δυσανάλογο κομμάτι ενσυναίσθησης και ενοχής για μια διαστρέβλωση και έναν εκμαυλισμό της παιδικής ψυχής, που περνάει δυστυχώς απαρατήρητος.

Μακάρι να μπορούσα να γράψω ονόματα και να δείξω φατσούλες μικρών κοριτσιών αυτού του καθημερινού θρίλερ. Όπου η οχτάχρονη λέει στη συνομήλική της «καλέ, πώς είσαι έτσι ντυμένη; Έτσι ντύνονται οι γιαγιάδες». Και ακόμα χειρότερα, είσαι χοντρή, φοράς γυαλιά, δεν έχεις τικ-τοκ, δεν έχεις καινούργια ρούχα. Αν δεν το δεις στο Νηπιαγωγείο και στο Δημοτικό, θα το βρεις στην πλατεία. Εκεί που πλακώνονται έφηβες με μαχαίρια μέρα μεσημέρι για αφορμή που είναι παγερά αδιάφορη. ‘Η θα το δεις σε μια δεκατετράχρονη που καταφεύγει σε πλαστική στομάχου και καταλήγει νεκρή, γιατί δεν αρέσει στον απαξιωτικό της περίγυρο.

Δεν ξέρω αν διαφέρει αυτό το στρίψιμο της βίδας στη ζωή των παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, από τις θέσεις, την ιδεολογία και τις πρακτικές μιας διεθνούς ακτιβίστικης σέχτας (η οποία ονομάζεται «Ατομικιστές που Τείνουν στο Άγριο»), που αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τη δολοφονία τριών ανυποψίαστων πεζοπόρων στο Μεξικό, την αιτιολόγησε με τη θέση ότι «κάθε άνθρωπος αξίζει την εξαφάνιση». Στα καθ’ ημάς, η πικρή λαϊκή σοφία λέει πως το ράσο δεν κάνει τον παπά. Και επειδή ισχύει στην ουσία της η θυμοσοφική αυτή ρήση, που καταφέρνει εμπειρικά να διαχωρίσει το είναι από το φαίνεσθαι, στους καιρούς μας, τους χαλεπούς και δυσβάσταχτους και για τα γηρατειά και για τα νιάτα, ισχύει και ότι δεν ταυτίζεται πια η παιδικότητα με την αθωότητα. Στο υπαρξιακά εσχατολογικό σημείο που έχει φτάσει ο καπιταλισμός στην ψηφιακή εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, η διαφθορά των παιδικών ψυχών μετατρέπεται σε κυνική απενοχοποιημένη αποδοχή της πραγματικότητας, που πρέπει να εκλαμβάνεται ως πρόοδος και εξέλιξη του σύγχρονου ανθρώπου. Αδίστακτος, σκληρός, ατομικιστής, πετυχημένος εκμεταλλευτής του διπλανού του, με λιγότερες αντοχές και περισσότερες ανάγκες. Ξεχωρίζει από τη μάζα μισώντας την.

Προσοχή. Συναγερμός. Me too δεν φωνάζουν μόνο τα θύματα, αλλά και οι θύτες. Θέλει πολλή φαντασία, πολλή έγνοια, αγάπη, δουλειά και ανθρωπιά, συλλογικότητα και άυλη αλλά παντοδύναμη ψυχή, για να απαντήσει κανείς στην Κοινοτοπία του Κακού με την Κοινοτοπία του Καλού…

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 26- 27/6/2021