Ρίτα Αντωνοπούλου – Ο Δραπέτης
«Ο Δραπέτης» μιλά για την αλλοτρίωση των ανθρώπων, το τοτεμικό έμβλημα μιας κοινωνίας που έχει θεοποιήσει την ύλη και οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς έναν νέο, ψηφιακό αυτή τη φορά, μεσαίωνα.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου επιστρέφει δυναμικά με το νέο της τραγούδι που έχει τίτλο «Ο Δραπέτης» σε μουσική Αντώνη & Δημήτρη Παπαβομβολάκη και στίχους της Ειρήνης Τσαγκαράκη.
H Ρίτα Αντωνοπούλου για μία ακόμα φορά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε ένα εξαιρετικό τραγούδι που αναδεικνύει τις μεγάλες φωνητικές της δυνατότητες και την απαράμιλλη εκφραστικότητά της.
«Ο Δραπέτης» μιλά για την αλλοτρίωση των ανθρώπων, το τοτεμικό έμβλημα μιας κοινωνίας που έχει θεοποιήσει την ύλη και οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς έναν νέο, ψηφιακό αυτή τη φορά, μεσαίωνα.
Το τραγούδι συνοδεύεται από ένα πρωτότυπο music video που έχει δημιουργήσει ο Άκης Χρήστου και ξεχωρίζει για την ατμοσφαιρικότητα και την άψογη τεχνική του.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου δίνει το στίγμα του τραγουδιού σημειώνοντας:
«Αφιερωμένο σε όσους ακόμη περπατάνε πάνω σε αυτή τη γη νομίζοντας ότι τους ανήκει χωρίς να έχουν καταλάβει τίποτα από τη μαγεία της ζωής…»
«Ο Δραπέτης» κυκλοφορεί ψηφιακά από το Ogdoo Music Group είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες (https://orcd.co/odrapetis).
Video Credits:
Φωτογραφία – Σκηνοθεσία: Άκης Χρήστου (Hocus Photus)
Στίχοι:
Απόλυτη ησυχία μη βγάλεις τσιμουδιά
Το ξέρω οι σιωπές πως σε θερίζουν
Δέσε τις αλυσίδες σου ακόμα πιο σφιχτά
Τ’ αστέρια τους δραπέτες τουφεκίζουν
Αν άκουγες για σένα τι έλεγαν κρυφά
Θα πήγαινες να σβήσεις το φεγγάρι
Αυτή η φωτιά θα σ’ έφτανε ακόμα πιο ψηλά
Μα κόλλησες στο δεύτερο φανάρι
Πώς δέχτηκε η ψυχή σου τον φόβο παντρειά
Και φτάνει ένα ‘αχ’ να σε προδώσει
Στην ιστορία άφησες μι’ ακόμα γρατζουνιά
Κανείς όμως δεν θέλει να ματώσει
Δεν βούτηξες ποτέ σου κεφάλι στα νερά
Μιας κι έμαθες να σέρνεσαι στο χώμα
Κι αν ο Θεός σού χάρισε μια κόκκινη καρδιά
Τα νούμερα της άλλαξαν το χρώμα
Δεν ξεγελιέται η ζωή, ανοίγει τους φακέλους
Έχει τον χρόνο δικαστή, τους τίτλους κάθε τέλους
Δεν ξεγελιέται η ζωή, πληρώνονται τα πάθη
Σ’ άλλη τιμή τα πέταλα και σ’ άλλη το αγκάθι