Ελένη, δεν έφυγες, είσαι πάντα μαζί μας, κοντά μας! – Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ

Στις 15 του Απρίλη 2021 έφυγε ξαφνικά από τη ζωή η αγωνίστρια Ελένη Κατσή – Παχή, παιδί της ηρωικής δρακογενιάς της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ.

Τα 73 από τα 91 χρόνια της ζωής της αγωνίστηκε ακλόνητα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, για μια κοινωνία δίχως πολέμους, φτώχεια και εκμετάλλευση, για σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Κατά τη διάρκεια της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ τραυματίστηκε 5 φορές, ενώ αναδείχτηκε σε Διοικητή διμοιρίας φέροντας το βαθμό της Ανθυπολοχαγού.

Η δράση της Ελένης στο κίνημα, το παράδειγμά της, διδάσκει, εμπνέει, οδηγεί τους νεότερους αγωνιστές. Αποτελεί πολύτιμη διαχρονική παρακαταθήκη για τις γενιές του μέλλοντος.

Η Ελένη στο ντοκιμαντέρ “Καινούργιος Ουρανός”, της ομάδας “Συλλογική Μνήμη” (απόσπασμα):

Στη μνήμη της αναδημοσιεύουμε από τη στήλη «Στη μνήμη αγωνιστών» του Ριζοσπάστη (Σάββατο 19 Ιούνη 2021 – Κυριακή 20 Ιούνη 2021) το παρακάτω σημείωμα γραμμένο από την οικογένειά της.

Η Ελένη Κατσή – Παχή γεννήθηκε στην Ανω Κτιμένη Καρδίτσας (Δρανίστα) στις 24 Σεπτέμβρη 1930. Προερχόταν από αγροτοκτηνοτροφική και αγωνιστική οικογένεια, που δόθηκε ολοκληρωτικά στην Αντίσταση. Ο πατέρας της, Νίκος, μέλος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, διετέλεσε πρόεδρος του Λαϊκού Δικαστηρίου του χωριού και μέλος του Γραφείου της ΚΟΒ. Ο μεγαλύτερος αδερφός της, Κώστας, από τους πρώτους μαχητές του ΕΛΑΣ, σκοτώθηκε το 1944 στην Καΐτσα. Δυο αδέρφια της, Μήτσος και Πέτρος, στον εφεδρικό ΕΛΑΣ λειτουργούσαν ως σαμποτέρ. Τα άλλα δυο αδέρφια, Βούλα και Γιώργος, ήταν μέλη της ΕΠΟΝ, ενώ η μητέρα στην Εθνική Αλληλεγγύη ζύμωνε ψωμί και φρόντιζε τους τραυματίες αντάρτες. Η Ελένη, ως γραμματέας των Αετόπουλων, διαδραμάτισε πολύ μεγάλο ρόλο στη δράση τους.

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας η οικογένεια δέχθηκε τη λυσσασμένη επίθεση των ληστοσυμμοριτών. Ο αδερφός της Μήτσος βγαίνει αντάρτης τον Ιούλη του 1946. Ένα χρόνο αργότερα ακολουθεί ο αδερφός τους Πέτρος. Μόλις το έμαθε η συμμορία επιτέθηκε στο σπίτι της. Τον πατέρα της τον έστειλαν φυλακή στα Κύθηρα, όπου κρατήθηκε 12 χρόνια. Από το σπίτι παρέμειναν μόνο οι τοίχοι, το άδειασαν και στη συνέχεια το κάψανε. Για τα υπόλοιπα τρία αδέρφια δεν έμεινε τίποτα άλλο, παρά ο δρόμος του βουνού.

Το Σεπτέμβρη του 1947 μαζί με τα αδέρφια της, Γιώργο και Βούλα, κατατάχτηκαν στα τμήματα του Αρχηγείου Αγράφων. Η Ελένη εντάχθηκε στην 105η Ταξιαρχία Πάνου Τσομπολίδη, τάγμα Ηλία Αλευρά, λόχος Σωτήρη Οικονόμου. Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες, ξεκινώντας από απλή μαχήτρια. Στη συνέχεια ανέλαβε ομαδάρχης με το βαθμό του λοχία στο 3ο τάγμα της 108ης Ταξιαρχίας και έφτασε μέχρι και το βαθμό της ανθυπολοχαγού. Υπηρέτησε μαζί με τον λοχαγό ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΧΗ (Γράμμος), μετέπειτα σύζυγό της και στο ανεξάρτητο συγκρότημα του Σμόλικα. Είχε αξιοσημείωτη συμβολή στην ασφαλή διέλευση και απομάκρυνση από τις εμπόλεμες περιοχές παιδιών ανταρτών του ΔΣΕ (σκοτωμένοι, φυλακισμένοι κ.τ.λ.) ηλικίας 4 – 12 ετών, με τη θέληση των γονιών ή των συγγενών τους, για μια καλύτερη ζωή στις γειτονικές χώρες των Λαϊκών Δημοκρατιών.

Έλαβε μέρος σε πολλές δύσκολες μάχες, σε αρκετές η διμοιρία της αποτελούσε την εμπροσθοφυλακή (στο θρυλικό Κλέφτη, στα υψώματα του Γράμμου Μπουχέτσι-Αρένα, Μικρή Αρένα, Χαλίκι-υψόμετρο 2.522, στη Γουμάρα, στο Εφταχώρι κ.α.). Τραυματίστηκε πέντε φορές. Σε καμία όμως από αυτές δεν λύγισε και δεν τα παράτησε. Πάλεψε μέχρι τέλους για τις αξίες της, για μια καλύτερη και ελεύθερη Ελλάδα.

Το 1949, μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, πέρασε στην Αλβανία και έπειτα στη Σοβιετική Ένωση, στην Τασκένδη. Το 1953 παντρεύτηκε τον Ιωάννη Παχή και μαζί το 1955 – ’56 τελείωσαν την Κομματική Σχολή «Νίκος Μπελογιάννης». Το 1956 γεννήθηκαν οι δύο κόρες, η Αγνή και η Ελευθερία.

Κατά την παραμονή της στην Τασκένδη εργάστηκε σε εργοστάσιο παραγωγής πλαστικών ειδών μέχρι τη συνταξιοδότησή της. Επί 10 συναπτά έτη διετέλεσε Α’ Γραμματέας της ΚΟΒ του χώρου δουλειάς της και από το 1972 μέλος του Γραφείου της Κομματικής Επιτροπής της Τασκένδης. Τιμήθηκε με πλήθος βραβείων, μεταξύ των οποίων μετάλλιο για «Εργατική Γενναιότητα» στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν, 4 φορές «νικήτρια της σοσιαλιστικής άμιλλας» και πολλά άλλα. Η καλλιτεχνική της δραστηριότητα ήταν έντονη, τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου για την εμψύχωση των μαχητών – συντρόφων, όσο και κατά τη μεταπολεμική περίοδο σε κάθε εκδήλωση που οργάνωνε η τοπική Οργάνωση του Κόμματος.

Το 1983, μετά από αρκετά χρόνια αναγκαστικής προσφυγιάς, επαναπατρίσθηκε και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στη Λάρισα. Αμέσως συνδέθηκε με την Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ. Επίσης αποτέλεσε μέλος της Ένωσης Γυναικών Λάρισας (μέλος ΟΓΕ) και έπαιξε ενεργό ρόλο στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα. Για τη σημαντική προσφορά της στον αγώνα ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση σε βάρος των γυναικών της λαϊκής οικογένειας τιμήθηκε σε εκδήλωση του συλλόγου για τα 40 χρόνια της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας.

Στη μακρόχρονη (73 έτη) πορεία της ως μέλους του ΚΚΕ παρέμεινε ακλόνητη και αλύγιστη σε όλες τις επιθέσεις που είχαν σκοπό τη διάσπαση του Κόμματος (π.χ. 1990 – 1991). Για τη συμβολή της στη μακρόχρονη πορεία του Κόμματος τιμήθηκε με συμβολικό αναμνηστικό στην πολιτιστική – πολιτική εκδήλωση που οργάνωσε η Τομεακή Επιτροπή Λάρισας για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.

«Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ». Η στήλη παρουσιάζει πτυχές από γνωστά και λιγότερο γνωστά γεγονότα, φιλοξενεί αναμνήσεις αγωνιστών και καταγράφει μικρές και μεγάλες στιγμές, που χαράχτηκαν με αγώνες και αίμα στις χρυσές σελίδες της Εθνικής μας Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ: Δείτε τις όλες εδώ.