“ΟΚΤΩΒΡΗΣ”

Xαρά  μεγάλη  αντηχούν,  “του  Αβρόρα”  τα  κανόνια.
Ωθούν  στο  μέλλον  την  ζωή,  γεννάνε  μπολσεβίκους.
Επίσημα  αποχωρεί…  των  σάπιων  η  κοινωνία.
Τώρα  κρατάνε  τα  κλειδιά  ανάγκη  και  αρμονία.
Αρτιμελές  και  εύρωστο,  παιδί  γεννιέται  τώρα.
Οι  μοίρες  το  βυζαίνουνε,  να  μεγαλώσει  θέλουν.
Φόβο  νιώθουν  οι  θεοί,  πρώτη  φορά  “τα  χάνουν…”
Τα  βάθη  από  τα  σπήλαια,  κοχλάζουνε  και  σπέρνουν.
Η  Λάχεσις  η  Άτροπος  και  η  Κλωθώ  αντάμα.
Το  χθες,  το  τώρα,  το  μετά,  ζυμώνουνε  το  θάμα.
Αγκαλιαστά  πηγαίνουνε,  οι  λαοί  όλου  του  κόσμου.
Δουλειά,  φιλία,  ανθρωπιά…  δηλώνει  τ’  όνομά του.
Συθέμελα  κουνιέται  η  γη,  γκρεμίζονται  οι  θρόνοι.
Χαρμόσυνα  και  βροντερά,  κτυπάνε  τα  ρολόγια.
“Εμπρός  της  γης  οι  κολασμένοι,
της  πείνας  σκλάβοι  εμπρός-εμπρός”.
Μεγάλη  ώρα  άνθρωποι,  μοναδικός  ο  μήνας.
Τι  χρόνος  αλησμόνητος,  φίλοι  και  σύντροφοί μου.
Σαλεύουν  το  κεφάλι  τους  και  κεραυνούς μοιράζουν
Ορθοστατούν,  οπλοφορούν  του  κόσμου  “οι  χαμένοι”.
Η  γη  ανταριάζει  από  θυμό,  πλανήτες  παίρνουν  θέση.
Σε  όλες  τις  γλώσσες “τη Διεθνή” τα αστέρια  φωτίζουν.  |
Πανώρια  η  εντολή,  το  μήνυμα  που  στέλνει.
Να  βγούνε  τώρα  “στο  κλαρί”,  όλοι  οι  αδικημένοι.
“Μουτζούρη  εργάτη  του  Λαυρίου”.
“Ποντικέ  των   χρυσορυχείων  του  απαρτχάιντ”.
“Αφυδατωμένο  παιδί  της  Μαύρης  Χώρας”.
“Σχιστομάτη  κίτρινε  της  Σαϊγκόν”.
“Μουζίκο  πούχες  κεφάλι  μόνο για  να  το  κουνάς”.
“Χιλιάνοι,  παιδιά  του  Νερούδα”.
Σκεφτείτε  και  μονιάσετε.
Αδέλφια,  σύντροφοι  είμαστε.
Ενωθείτε  και  παλέψτε.
Το  πέταγμα  στον  ουρανό,  τώρα  μόλις  αρχίζει.
Παγκόσμια  είναι  η  πατρίδα  μας,
όλους  μας  περιμένει.
Πρώτη  φορά  πιάνουν  γερά,  εργάτες  το  τιμόνι.
Το  τραίνο  τροχοδρομεί  στη  ράγα  της  προόδου.
Περνάνε  και  υποχωρούν  σε  δεύτερη  μοίρα…  .άπαξ..
Η  βία  των  κανονιών  του  πλούτου  η  ξευτίλα.
Αυτά  που  ονειρεύτηκαν..
Τα  φωτισμένα  τα  μυαλά.
“Παίρνουν  σάρκα  και  οστά”.
“Γνώθι  σ’  αυτόν”.
“Τα  πάντα  ρει”.
“Κοινός  εχθρός.  Κοινή  τύχη.  Κοινός  αγώνας”.
“Περπατάμε  σιγά.  Αλλά  ποτέ  προς  τα  πίσω”.
“Από  σήμερα  όλα  είναι  σοβαρά.  Όχι  όμως  τραγικά”.
“Από  εδώ  και  μπρός.
Οι  αστοί  δεν  δημιουργούν  ιστορία.
Εμπλουτίζουν  το  ποινικό  τους  μητρώο”.
Το  γεννοβόλημα  της  πλάσης  συνεχίζεται.
“Ελευτερία  είναι  η  γνώση  της  ανάγκης”…..
“Δεν  υπάρχει  στον  κόσμο  τίποτε  άλλο,
έξω  απο  την  κινούμενη  ύλη  και η κινούμενη ύλη,
υπάρχει μόνο μέσα στον χώρο και τον χρόνο”. …
“Κοινή  πατρίδα  όλων  μας,
η  γη  και  τα  ουράνια”.
“Ιδιοκτησία  η  πηγή,  όλων  των  εγκλημάτων”.
Δίκιο  μοιράζει  η  διαλεκτική.
Βρίσκουν  την  λύση…  αυτοστιγμεί
Αιώνων  προβλήματα  και  γρίφοι  των  αθλίων.
Περνάει  δικαστήριο,  των  Ρομανώφ  η  φάρα.
Θάνατος  αποφαίνεται,  των  εργατών  η  τάξη.
Πραγματώνεται  η  πιο  ανθρωπιστική  πράξη.
Περνάει  στα  κατάστιχα  της  νέας  εποχής.
Ένορκοι,  οι  εργάτες  της  γης  ολάκερης.
Κατήγορος  η  ανάγκη.
Αυτοπροσώπως  πρόεδρος,  ο  ήλιος  “που  λάμπει”.
Μέλη  του  εκτελεστικού  αποσπάσματος.
Μεταλλωρύχοι,  υφαντουργοί,  αγρότες,  διανοούμενοι.
Του  Αβρόρα  τα  κανόνια.
Ξανά  και  πάλι  απαιτούν….
Σπέρνουν,  γεννοβολούν,  βροντοφωνάζουν.
“Όλη  η  εξουσία  στο  λαό”.
“Ειρήνη  στη  γη”.
“Θάνατος  στους  Μπουρζουάδες”.
“Αδελφοσύνη  στους  λαούς”.
“Κάθε  χώρα  να  γεννήσει  το  δίκιο”.
Όλα  γίνονται  σοβαρά.
Νιώθουν  τη  δύναμη  τους  “οι  κάτω”….
Σφίγγουν  τα  θέλω  τις  γροθιές.
Το  κόμμα  τους  σμιλεύουν.
Τραγουδάνε  και  θυσιάζονται… κτίζουν  και  μαρτυράνε…
“Ραγιάδες  εμείς  δεν  είμαστε,  μήτε  και  μοιρολάτρες”.
Η  ανθρώπινη  ύπαρξη,  εισέρχεται  στο  προσκήνιο.
Στα  αζήτητα  οριστικά,  περνάνε  “οι  κηφήνες”.
Μαθαίνουν  να  υποχωρούν,  να  μην  υποτιμάνε.
Σέρνονται,  αντιγράφουν  σε  ελιγμούς,
“σαν  ερπετά”  που  είναι.
Αιμάτινα  τα  μέτρα  τους,  ατελείωτα  “χαλκεύουν”.
Όταν  κινδυνεύουν  δολοφονούν.
Όταν  μπορούν….  εξορίζουν.
Λαμπράκηδες  και  Άρηδες  τον  Νίκο  Ζαχαριάδη…. Προετοιμάζονται  επιμελώς,
για  την  ρεβάνς  που  θάρθει.
Δεν  συγχωρούν….  Δεν  δέχονται.
Το  Οκτάωρο…
Την  Ασφάλιση…
Την  Ειρήνη…
Τα  Δικαιώματα…
Την  Κομμούνα…
Τον  Οκτώβρη…
Νιώθουν,  χάνουν  τον  πόλεμο… κρύο  ιδρώτα  βγάζουν
Της  κόμπρας  έχουν  ένστικτο,  του  κροταλία  το  ρίγος.
Δεν  λησμονούν.  Δεν  ορρωδούν. Παραμονεύουν πάντα.
Ο  Οκτώβρης  ανταριάζει,  διατάζει  και  φωνάζει.
“Προλετάριοι  όλων  των  χωρών  ενωθείτε”.
“Στην  χαβούζα  της  προϊστορίας  ο  καπιταλισμός.
“Κανείς  από  τα  μαύρα  αφεντικά  να  μην  κοιμάται”.
Αρχίζει  η  εποχή  της  Μεγάλης…  Αγρύπνιας.
Στο  παραβάν  της  τραγωδίας,  περνάει  ο  Ροκφέλερ.
Ο  Κρουπ  μεταμορφώνεται  σε  Χίτλερ  εσπευσμένως.
Νομίζουνε  ότι  μπορούν,  ακόμη  να  διατάζουν..
“Να  πνιγεί  ο  νεοσσός  στην  κούνια  του”.
Ανιστόρητοι  αστοί…  ηλίθιοι  στρατοκράτες…
ο  Ηρακλής  δεν  πνίγεται  και  θα  σας  ρίξει  όλους!
Του   Άρη  έχει  τη  μορφή,  της  μοίρας  “το  μαχαίρι”.
Καλότυχη  Κρουπξέσκαγια  και  τυχερέ  Ιβάν  μου.
Αντάμα  περπατήσατε,  Λένιν  λαός  και  Στάλιν.
Στο  ξήλωμα  των  ξόανων,  των  μισητών  ειδώλων.
Ποθήσατε  και  ζήσατε  την  πιο  μεγάλη  ώρα.
Κάθε  χρόνος  που  περνά,  γεννάει  έναν  Οκτώβρη….
Άστρα  πλαγιάζουνε  στη  γη,  μας  οδηγούνε  τώρα.
Φωτίζουνε  τον  δρόμο  μας,  όπλα  βαστάνε  τώρα.
Φάρος  και  οδηγήτρια,  “η  ματωμένη  Ρόζα”.
Οι  χρόνοι  μοιάζουν  με  στιγμές.
Αν  σπείρουμε  καταιγίδα.
Πάντα  είναι  στο  χέρι  μας,  να  ανοίξουμε  παρτίδα.
Ολόλαμπρος  και  κραταιός,  ο  ήλιος  της  ανάγκης.
Έρχονται,  Φτάνουν  και  Θαρθούν  οι  Αντάρτες  πάλι!!!
7^η  Οκτώβρη  21^ου   Αιώνα.

“Ο  Παράνομος”  Πολίτης  και  Οπλίτης.
Νίκος   Φωτίου  Σταθάκος