Αφγανιστάν: Καμία πατρίδα για μελλοθάνατους

«Τι κάνουν τόσοι Αφγανοί στην Ελλάδα;» «Έχει πόλεμο το Αφγανιστάν;» «Γιατί δεν έκατσαν να πολεμήσουν;»

Ερωτήσεις που γίνονται συνήθως σκόπιμα από ακροδεξιούς, όμως δια της επαναλήψεως, φτάνουν και στα στόματα απλών ανθρώπων, χωρίς φασιστικές προθέσεις.

Αν ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων ίσως λυθούν μερικές απορίες στους καλοπροαίρετους.

Λοιπόν, το Αφγανιστάν είναι σε πόλεμο. Ασταμάτητα τα τελευταία 20 χρόνια, από τότε που ο Μπους και οι ΗΠΑ ηγήθηκαν μιας συμμαχίας που θα έβαζε τέλος στην τρομοκρατία, θα εξάρθρωνε την Αλ-Κάιντα, θα έδιωχνε από την εξουσία τους Ταλιμπάν, θα έβρισκε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Όντως, οι ΗΠΑ έριξαν από την εξουσία τους Ταλιμπάν, οι οποίοι είχαν το έλεγχο της χώρας από το 1996. Ωστόσο, οι Ταλιμπάν παρέμειναν ισχυροί σε πολλές Επαρχίες του Αφγανιστάν, ελέγχοντας ορισμένες από αυτές και πολεμώντας για τον έλεγχο των υπόλοιπων.

Ανοίγουμε παρένθεση. Οι Ταλιμπάν είναι ακραίοι, Σουνίτες Μουσουλμάνοι, συνήθως από την εθνοτική ομάδα Παστουν η οποία είναι και η πολυπληθέστερη και ισχυρότερη στο Αφγανιστάν. Έχουν δικτύωση σε ολόκληρη τη χώρα, θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες, συστήματα δικαιοσύνης, φορολογίας κτλ. Στο στόχαστρό τους είναι όσοι συνεργάστηκαν κατά καιρούς με τους Δυτικούς, οι Σιίτες Χαζαρά. Όλα αυτά τα χρόνια, όσοι βρίσκονταν σε ελεγχόμενη από τους Ταλιμπάν περιοχή υπέφεραν από αρπαγές περιουσίας, αρπαγές των κοριτσιών τους, εφαρμογή ακραίων μέτρων τάξης, περιορισμό κίνησης και ελευθερίας. Στις περιοχές που δρούσαν οι Ταλιμπάν τα σχολεία, κλείνουν ή αντικαθίστανται με θρησκευτικές σχολές. Τα κορίτσια εννοείται ότι δεν πηγαίνουν. Οι γυναίκες δεν βγαίνουν από το σπίτι. Οποιοσδήποτε δεν είναι μαζί τους κινδυνεύει με εκτέλεση. Οι Ταλιμπάν στην προσπάθειά τους να κερδίσουν έδαφος επιδίδονται διαρκώς σε ασύμμετρες επιθέσεις. Τυφλά χτυπήματα, επιθέσεις αυτοκτονίας, μαζικές επιθέσεις σε γάμους, σε σχολεία, σε νοσοκομεία, συνήθως στοχεύοντας χώρους όπου βρίσκονται Σιίτες που ανήκουν στην εθνοτική ομάδα Χαζαρά.

Τα τελευταία χρόνια, η παρουσία των «συμμαχικών δυνάμεων», είχε ως αποτέλεσμα οι Ταλιμπάν να μην μπορούν να κυριαρχήσουν σε κάποιες κομβικές περιοχές της χώρας. Οι ΗΠΑ, μέσω της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, στήριζαν κυβερνήσεις αχυρανθρώπων, ενίσχυαν τις Αφγανικές Δυνάμεις Ασφαλείας και προσπαθούσαν να διατηρήσουν μια σχετική σταθερότητα για όσο θα βρίσκονταν εκεί. Τα τελευταία περίπου δύο χρόνια, οι ΗΠΑ βρέθηκαν σε διαπραγματεύσεις με τους Ταλιμπάν γιατί αποφάσισαν να φύγουν από το Αφγανιστάν. Και έκαναν αυτό που πάντα κάνουν οι ΗΠΑ: Βρήκαν έναν πρόθυμο σύμμαχο, στη συγκεκριμένη περίπτωση την κυβέρνηση του Αφγανιστάν, τον χρησιμοποίησαν, τον πρόδωσαν και έφυγαν αφήνοντάς τον στο έλεός του.

Οι συμμαχικές δυνάμεις αποχωρούν, σχεδόν απροειδοποίητα, αφήνοντας στο έλεος των Ταλιμπάν, τόσο τα μέλη των ένοπλων δυνάμεων του Αφγανιστάν, όσο και τους απλούς πολίτες της χώρας. Οι Ταλιμπάν επελαύνουν, ελέγχουν πια το 85% περίπου της επικράτειας και είναι θέμα χρόνου να αποκτήσουν τον έλεγχο της Πρωτεύουσας.

Ήδη έχουν εκτοπιστεί χιλιάδες, μεταξύ αυτών και πρώην μέλη του στρατού του Αφγανιστάν οι οποίοι αναζητούν άσυλο σε κάποια κοντινή χώρα, δηλαδή στο Ιράν ή το Τατζικιστάν. Στο παιχνίδι μπαίνουν και οι Ρώσοι και οι Τούρκοι.

Είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσουν σφαγές, εκτελέσεις, βία που δεν χωράει ο νους μας. Είναι επίσης δεδομένο ότι ορισμένες ομάδες ανθρώπων, γυναίκες, παιδιά, Σιίτες, δημόσιοι υπάλληλοι, φοιτητές, θα υποφέρουν ακόμα περισσότερο. Είναι επίσης εύκολα αντιληπτό ότι εκατομμύρια Αφγανοί θα εκτοπιστούν, θα προσπαθήσουν να φύγουν από τη χώρα και πολλοί από αυτούς θα φτάσουν και στην Ευρώπη.

Όλα αυτά τα χρόνια οι εντάσεις δεν έχουν σταματήσει. Ιδιαίτερα δε για τους Σιίτες Χαζαρά ήταν καθημερινό φαινόμενο. Γι’ αυτό άλλωστε η πλειοψηφία των Αφγανών που βρίσκονται στην Ελλάδα ανήκουν στη συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα η οποία υφίσταται διωγμούς και διώξεις εδώ και δεκαετίες. Το Ιράν ανέκαθεν αρνείτο να τους προμηθεύσει με νόμιμα έγγραφα, τους είχε σε κατάσταση παρανομίας, στερώντας τους κάθε δικαίωμα, ωθώντας τους σε εργασίες που μοιάζουν με συνθήκες δουλείας. Περίπου δηλαδή όπως έκανε το ελληνικό κράτος με τους Αλβανούς για πολλά χρόνια.

Στην Τουρκία, οι Αφγανοί επίσης υποφέρουν, κι αυτό διότι η Τουρκία δεν σέβεται κανένα διεθνές δίκαιο, προβαίνει σε επαναπροωθήσεις και απελάσεις παράνομα, χωρίς να τους δίνει το δικαίωμα να αιτηθούν διεθνή προστασία. Παρόλα αυτά, το ελληνικό κράτος, ακολουθώντας την Ουγγαρία του Όρμπαν, αναγνώρισε πρόσφατα την Τουρκία ως ασφαλή χώρα για τους Αφγανούς, ώστε να μπορεί να τους επιστρέφει εκεί.

Εδώ, έρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι για να γλιτώσουν από όλα αυτά. Να ξεφύγουν από τη μανία των Ταλιμπάν, από την αδιάκριτη βία των «συμμαχικών» αεροπορικών επιδρομών, το θάνατο, την παραβίαση των δικαιωμάτων τους. Έρχονται για να μπορούν να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο. Για να μπορούν να παίξουν στο πάρκο και να μη γυρίσουν διαμελισμένα. Για να μπορούν να δουλέψουν χωρίς να έρθει ο Ταλιμπάν της γειτονιάς και να αρπάξει τη σοδειά τους και να βιάσει τη γυναίκα τους μπροστά στα μάτια τους. Για να μη χρειαστεί να τους αρπάξουν την κόρη τους στα 12 για να παντρευτεί έναν 50χρονο μπάρμπα. Αλλά και εδώ, αυτό το λίγο, το αυτονόητο που λέγεται ζωή τους το αρνούμαστε.

Δεν υπάρχει καμία πατρίδα για μελλοθάνατους.

ΥΓ.: Στην παρακάτω εικόνα από το The Long War Journal, με μαύρο οι περιοχές που ελέγχουν οι Ταλιμπάν, με κόκκινο οι διεκδικούμενες και αυτές οι λίγες γκρι είναι αυτές που ακόμα βρίσκονται στον έλεγχο του κράτους.