Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Το βαλς»
Ο στίχος του Μανώλη Ρασούλη, η μελωδία του Πέτρου Βαγιόπουλου και η ερμηνεία του Ορφέα Περίδη ενώνονται με αξεπέραστη αρμονία σ’ ένα τραγούδι που μοιάζει να έρχεται από τα βάθη του χρόνου, σαν χορός που μεταφέρει μέσα από τους αέναους στροβιλισμούς του τη διαχρονικά ανυπέρβλητη δύναμη της αγάπης.
Το 1997 κυκλοφόρησε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη. «Το βαλς» είναι ο τίτλος του, σε μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου, εμπεριέχεται στον δίσκο «Σελοτέιπ» και το ερμηνεύει ο Ορφέας Περίδης. Η συγκεκριμένη επιλογή ήταν του αξέχαστου στιχουργού. «Αυτό, Πέτρο, αν το πει ο Περίδης θα είναι ωραίο τραγούδι» είχε πει στο συνθέτη, στενό φίλο και συνεργάτη του, τον Πέτρο Βαγιόπουλο, με τον οποίο μας έχουν προσφέρει από κοινού πολλά όμορφα τραγούδια. Το πόσο δίκιο είχε ο Ρασούλης έχει καταγραφεί παντοτινά στο βινύλλιο:
Σε μια μοναδική, ευτυχή συγκυρία, στίχος, μελωδία και ερμηνεία ενώνονται με αξεπέραστη αρμονία σ’ ένα τραγούδι που μοιάζει να έρχεται από τα βάθη του χρόνου, οικείο σαν ανθρώπινο συναίσθημα, να διασχίζει τόπους και εποχές, σαν χορός που μεταφέρει μέσα από τους αέναους στροβιλισμούς του τη διαχρονικά ανυπέρβλητη δύναμη της αγάπης.
Πώς γράφτηκε «Το βαλς» διηγείται ο Πέτρος Βαγιόπουλος, παρουσιάζοντας το χειρόγραφο με τους στίχους του τραγουδιού στην πρωτόλεια μορφή τους:
Μεγάλες στιγμές 1: «…μ’ έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού» – Ο Ορφέας ερμηνεύει συγκλονιστικά «Το βαλς» σε τηλεοπτικό αφιέρωμα στον Μανώλη Ρασούλη και χορεύει βαλς με τη Σοφία Παπάζογλου, παρουσία της κόρης του, Ναταλίας Ρασούλη, του Πέτρου Βαγιόπουλου και άλλων φίλων του αξέχαστου στιχουργού…
Ο Μανώλης Ρασούλης δεν πέρασε από το ελληνικό τραγούδι, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του. Βαθιά τρυφερός και ταυτόχρονα μαχητής, ποιητικός και πολιτικοποιημένος, ανατρεπτικός και φιλόσοφος, αυτός ο μάστορας της στιχουργικής, έγραψε αθάνατα τραγούδια που περνάνε από χείλη σε χείλη στις επόμενες γενιές. Με την «Εκδίκηση της γυφτιάς», το 1978, τάραξε τα νερά του ελληνικού τραγουδιού επηρεάζοντας καθοριστικά την πορεία του. Η πορεία του Μανώλη Ρασούλη σημαδεύτηκε από σπουδαίες συνεργασίες (Μάνος Λοΐζος, Χρήστος Νικολόπουλος, Πέτρος Βαγιόπουλος, Νίκος Ξυδάκης κ.ά.) και ο πρόωρος θάνατός του γέμισε με πίκρα τους χιλιάδες «ανώνυμους» φίλους του που συντρόφευσαν ή και σύνδεσαν στιγμές της ζωής τους με τα τραγούδια του.
Μεγάλες στιγμές 2: «Κι έτσι αγαπημένη μου θα μείνω ζωντανός…»
Ο παγωμένος Δούναβης της καρδιάς μου
σταμάτησε ξαφνικά να κυλά
Τα νερά του δεν πήγαιναν πουθενά
κι ό,τι αγάπησα και μ’ αγάπησε νόμισα
πως χάθηκε στα σκοτεινά και παντοτινά
Ώσπου ξανάρθες και μου ’δωσες το χέρι,
έλα προστάζεις, η αγάπη είναι φωτιά
Τη ζωή μου θύμισες και να ’ταν μόνο ετούτο,
μ’ έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νιώθω μες στο αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού
Κι έτσι αγαπημένη μου θα μείνω ζωντανός
ως το τέλος Δεκέμβρη του ’99, μεσάνυχτα ακριβώς,
να κρατήσω τον όρκο που έχω δεθεί,
το βαλς που σου υποσχέθηκα και να υπάρχει μόνο αυτή,
αυτή η στιγμή, η ιερή στιγμή
Που νιώθω σαν φλόγα, καθώς σε στροβιλίζω,
ρόδο που καίει, φωτίζει όλη τη γη
Τη ζωή μου θύμισες και να ’ταν μόνο ετούτο,
μ’ έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νιώθω μες στο αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού
Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Το βαλς» – Μανώλης Ρασούλης, Πέτρος Βαγιόπουλος, Ορφέας Περίδης
«Το βαλς» – Πάνος Μπούσαλης: Θαυμάσια ερμηνεία από έναν εξαιρετικό ερμηνευτή:
Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… και από 26/10/2020 νέα ονομασία: Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν, να συντροφεύουν τις μικρές και μεγάλες στιγμές των ανθρώπων, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους.
Η στήλη, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο ή τον τίτλο του «ειδικού», «παίζει» τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή. Τραγούδια γραμμένα από ποιητές, αλλά κι από δημιουργούς που δεν διάβασαν ποτέ στη ζωή τους ποίηση… Ανασκαλεύοντας το παρελθόν και ψηλαφώντας την ιστορία τους, πότε γράφτηκαν, σε ποιες συνθήκες, από ποιους πρωτοτραγουδήθηκαν, ποιοι τα τραγουδούν στις μέρες μας.
Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, τραγούδια ελληνικά και «ξένα», με γνώμονα ότι, εκτός από το να θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν, συναρπάζουν τις αισθήσεις, γεννούν συναισθήματα, εμπνέουν και συγκινούν σήμερα.
Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν… Ακούστε τα όλα εδώ.
