Η φωτιά να κάψει τον ιό του αντικρατισμού
Αν θέλουμε να βγούμε από αυτή την κρίση ζωντανοί, όρθιοι και με προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον, ο φονικός διανοητικός και πνευματικός ιός του αντικρατισμού, που εκκολάφτηκε, διαδόθηκε και μεταλλάχθηκε ταχύτατα με την πανδημία του Covid, πρέπει επιτέλους να καεί.
“Έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον”, είναι το συμπέρασμα πολλών από την παντελή έλλειψη προετοιμασίας και συνδρομής του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών που καίνε και φέτος τη χώρα. Κι όμως, αν κάτι απέδειξαν αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες, είναι ότι οι αυθόρμητες εκδηλώσεις αλληλεγγύης και αυτοβοήθειας μεταξύ ατόμων και ομάδων πολιτών, όσο ενθαρρυντικές και συγκινητικές και αν είναι, παραμένουν τραγικά ανεπαρκείς όταν πρόκειται για προκλήσεις τέτοιου μεγέθους. Εξ’ αντιδιαστολής, απέδειξαν πόσο αναγκαίο είναι ένα κεντρικά οργανωμένο κράτος με μοναδική προτεραιότητα την υπεράσπιση των βασικών κοινωνικών αγαθών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που θα διαθέτει την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή και το κατάλληλα καταρτισμένο προσωπικό για να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει κάθε λογής φυσικές καταστροφές.
Πέρα από το ότι αρνείται αυτή την προφανή και επιτακτική αναγκαιότητα, η φράση “έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον” αναπαράγει μια ατομοκεντρική αντίληψη της κοινωνίας, που ασυνείδητα αλλά αναπόφευκτα συγκλίνει με την εξίσου ατομικιστική λογική του “κάνω ό,τι θέλω με το σώμα μου”, η οποία αποτελεί προμετωπίδα του πολιτικά παρδαλού αλλά ουσιαστικά βαθιά σκοταδιστικού και αντιδραστικού αντιεμβολιαστικού “κινήματος”. Εν κατακλείδι, αν θέλουμε να βγούμε από αυτή την κρίση ζωντανοί, όρθιοι και με προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον, ο φονικός διανοητικός και πνευματικός ιός του αντικρατισμού, που εκκολάφτηκε, διαδόθηκε και μεταλλάχθηκε ταχύτατα με την πανδημία του Covid, πρέπει επιτέλους να καεί από τη φωτιά προτού καταστρέψει κάθε μορφή ζωής και δημιουργίας.
