Σεμίνα Διγενή – Το καλοκαίρι της σφαγής!

Σ’ αυτό το εφιαλτικό καλοκαίρι της βιβλικής καταστροφής και ενώ παρακολουθούμε τη διαλυμένη χώρα να παραδίνεται απροστάτευτη στις φωτιές, με ανυπεράσπιστους τους ανθρώπους, τα ζώα, το περιβάλλον και τις περιουσίες, είμαστε πάλι υποχρεωμένοι να μιλήσουμε για ένα ακόμα μεγάλο κακό. Για τις 7 δολοφονημένες γυναίκες των τελευταίων 6 μηνών. Για τις 118 γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους στην Ελλάδα την τελευταία εξαετία.

Για τις ιστορίες βίας, ψυχικής και σωματικής, που εκτυλίσσονται πίσω από κλειστές πόρτες. Την ανεξέλεγκτη έξαρση της τοξικής αρρενωπότητας. Τους κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες που επιτρέπουν και διευκολύνουν τη δράση δολοφόνων, βιαστών, κακοποιητών. Την ανυπαρξία αυστηρής τιμωρίας των δραστών.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, περίπου το 40% των γυναικών βρίσκονται στο έλεος του κακού, δολοφονούνται από έναν πρώην ή νυν σύζυγο ή σύντροφο.

Κάθε μέρα 137 γυναίκες στον κόσμο δολοφονούνται από αυτούς. Το 2020 στην Ελλάδα γνωστοποιήθηκαν δέκα γυναικοκτονίες, το 2019 οκτώ και το 2018 δεκατρείς.

Τα εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας τετραπλασιάστηκαν από το 2010 έως και το 2019.

Πέρυσι στην Τουρκία δολοφονήθηκαν 300 γυναίκες. Εκεί είναι συχνό το φαινόμενο να «κουκουλώνονται» οι περισσότερες δολοφονίες και οι θύτες να αθωώνονται.

Ποιος ξεχνάει τη δολοφονία της Σουλέ Τσετ, η οποία τον Μάιο του 2018 βιάστηκε στο γραφείο από τον προϊστάμενό της και έναν ακόμα και στη συνέχεια εκπαραθυρώθηκε;

Οτι στην Αργεντινή δολοφονείται μία γυναίκα κάθε 30 ώρες; Οτι το 18% των θυμάτων είναι ανήλικα κορίτσια;

Οτι στη Βρετανία κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα και στη Σουηδία κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από τον σύζυγο ή τον σύντροφό της;

Οτι στην Ισπανία δολοφονούνται περίπου 100 γυναίκες τον χρόνο;

Οτι στη Γαλλία υπήρξαν 102 γυναικοκτονίες το 2020, με το 40% των θυμάτων να είναι ηλικίας 30 έως 49 ετών;

Ολες αυτές μαχαιρώνονται, πυροβολούνται, στραγγαλίζονται και ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου.

Το υψηλότερο ποσοστό γυναικοκτονιών στον κόσμο το κατέχει το Ελ Σαλβαδόρ, ενώ το ποσοστό στην Κεντρική και Νότια Αμερική καλύπτει το 50% των γυναικοκτονιών στον κόσμο.

Νύχτες με τον εχθρό τους

Εκατομμύρια γυναικών στον κόσμο και χιλιάδες γυναίκες στην Ελλάδα είναι εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και στην πολύμορφη βία.

«Το σπίτι γίνεται επικίνδυνο μέρος για τις γυναίκες αλλά και για τα παιδιά», προειδοποιούν οι ειδικοί επιστήμονες. Οι πιο πολλές γυναικοκτονίες παρατηρούνται μετά τη λήξη της σχέσης ή και μόνο με την υποψία της.

Στη χώρα μας, μια γυναίκα που βρίσκεται σε κακοποιητικό περιβάλλον και θέλει να απεγκλωβιστεί από παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις ξέρει πως δεν θα έχει καμία κοινωνική προστασία και στήριξη, γνωρίζει την έλλειψη κρατικών υπηρεσιών για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας, βλέπει γύρω της την αστυνομική αυθαιρεσία, αλλά και τους αστυνομικούς που δεν είναι εκπαιδευμένοι να αντιδρούν άμεσα στις καταγγελίες, ξέρει πως αν απευθυνθεί στις ιατροδικαστικές υπηρεσίες θα τις βρει υποστελεχωμένες, και αποθαρρύνεται από τις μακροχρόνιες νομικές διαδικασίες.

Παρακολουθεί όλες τις κυβερνήσεις όχι μόνο να μην την προστατεύουν, αλλά και να υποδύονται μέσα από δήθεν αντιπαραθέσεις – εξοργιστικά και αποπροσανατολιστικά – ότι η καθεμιά ενδιαφέρεται περισσότερο γι’ αυτήν.

Γνωρίζει πως οφείλει να αποδεικνύει και να …απολογείται για τα όσα υφίσταται, γνωρίζει πως θα αμφισβητηθεί ή και θα γελοιοποιηθεί (και, όχι σπάνια, θα κατηγορηθεί) από τον περίγυρο, τα ΜΜΕ, τα social media ή και από το ίδιο το οικογενειακό της περιβάλλον.

Πώς μπορεί μια γυναίκα να γλιτώσει από την κόλαση;

Να γλιτώσει όμως με ασφάλεια, και εκείνη και τα παιδιά της αν υπάρχουν;

Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να εξασφαλιστούν επιτέλους οι προϋποθέσεις ώστε να σταθεί ανεξάρτητη και χειραφετημένη οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά. Να υπάρξει πρόληψη και ανακούφιση των θυμάτων από δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, και όχι να διοχετεύονται κονδύλια σε ιδιώτες, μέσω ΜΚΟ, γι’ αυτό το θέμα. Μόνο έτσι θα πάρει δύναμη κάθε κακοποιημένη γυναίκα να καταγγείλει και να αποκρούσει κάθε μορφής βία.

Σεμίνα Διγενή

Πηγή: Ριζοσπάστης