Θύμιος Καλαμούκης: Ο Μίκης δεν πήρε ούτε έναν κόκκο έμπνευσης από την εξουσία! – Θα τον αποδομούμε και θα τον λατρεύουμε, όπως κάθε τι που αγαπάμε

Η πρώτη φετινή ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια, που βγήκε χτες στον αέρα, ήταν αφιερωμένη -και δεν μπορούσε να μην είναι- στον Μίκη Θεοδωράκη.

Ο Θύμιος Καλαμούκης μας βρήκε σχεδόν όλους εδώ, όπως είχε ευχηθεί τον Ιούλιο, αλλά με λίγο χαμηλωμένο μπόι από την απώλεια που μας σημάδεψε, επανατοποθέτησε τον χρόνο και σε κάποιους -όπως αυτός- ήταν τόσο δυνατή, που άκουσαν μέσα τους τον ήχο του σπασίματος.

Ο Θύμιος μίλησε από καρδιάς για την οικογένειά του, που είχε παιδιά και τέσσερις γονείς, μαζί με τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, αυτούς δηλαδή που ακούγονταν περισσότερο στο σπίτι μετά από τον πατέρα και τη μητέρα του.

Απάντησε σε αυτούς που χρησιμοποίησαν το δικό του κείμενο, έξω από τα ιστορικά συμφραζόμενα στα οποία γράφτηκε, τότε που έβλεπε τους σάπιους, τους δολοφόνους του Φύσσα και του Λουκμάν, να κλέβουν κάτι δικό του, τον Μίκη και το έργο του. Μεσολάβησε όμως αυτή η επιστολή του συνθέτη στον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που άλλαξε αρκετά και ήταν ένα είδος απολογίας. Κράτησε τα μεγάλα μεγέθη και έσβησε τις λεπτομέρειες. Ένα είδος “απολογίας”, μια ανάγκη να απαντήσει ο ίδιος κλείνοντας τη ζωή του, μια μεγαλειώδης κίνηση, απροσδόκητη όπως και τα λάθη του.

Αλλά ο Θύμιος δεν παίρνει τίποτα πίσω, από όσα είπε τότε, γιατί έτσι του έμαθε να αντιδρά ο ίδιος ο Μίκης. Αυτός τον διαπαιδαγώγησε με το έργο και τη ζωή του. Ας μην το είχε κάνει. Ας μην έφτιαχνε αυτά τα τραγούδια ήταν κομμουνιστής, ας μην είχε πολεμήσει τον Δεκέμβρη, ας μην εξοριζόταν, ας μην υπήρχε. Αλλά από τη στιγμή που τα έκανε όλα αυτά, μας έβαλε σε έναν μονόδρομο. Να αντιδράμε, όταν βλέπουμε κάποιον να λέει “αδέλφια” τους φασίστες.

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι αλάνθαστος, ψεύτικος, άγιος της ορθοδοξίας ή θεός κάποιας θρησκείας. Ευτυχώς! Είναι κάτι παραπάνω, είναι ο Μίκης Θεοδωράκης! Θα τον αποδομούμε και θα τον λατρεύουμε, όπως κάνουμε με κάθε τι που αγαπάμε!

Γιατί στον Μίκη, καμία αστική εξουσία δεν έδωσε ούτε έναν κόκκο έμπνευσης. Από τη μαχόμενη κοινωνία αντλούσε την έμπνευσή του και σε αυτήν επέστρεφε τα τραγούδια που έφτιαχνε. Έγραφε με ματωμένα χέρια από το ξύλο που είχε φάει. Η κοινωνία έπαιρνε έμπνευση και αγωνιζόταν, για να εμπνεύσει με τη σειρά της τον Μίκη. Ήταν η τέλεια “δοσοληψία”…

Ο Μίκης έδωσε στον λαό τραγούδια για να τα τραγουδάει στα μούτρα των αφεντικών του. Και αυτή ήταν η καλύτερη εκδίκηση μετά τον εμφύλιο. Η μία πλευρά κέρδισε τον πόλεμο, η άλλη όμως κέρδισε τη ζωή.

Αυτά και πολλά άλλα μπορείτε να ακούσετε στο πολύ ωραίο αφιέρωμα που επιμελήθηκε και παρουσίασε χτες η Ελληνοφρένεια, τιμώντας τη μνήμη του μεγάλου συνθέτη, που δεν ήταν αλάνθαστος, δεν ήταν άγιος, θεός -και ευτυχώς- αλλά πολύ περισσότερα: ήταν ο εαυτός του και αφιερώθηκε στον λαό και τους αγώνες του.