Η απογείωση της γλώσσας

Η Αλέκα, με την απέριττη δήλωση της για το μεγάλο ταξίδι του Μίκη προς τη ζωηφόρο αθανασία, βρήκε τη Ρίζα του Καλού κυριολεκτικά μέσα στον καθένα και στην καθεμιά από μας. Εκείνο το ορατό φωτεινό και διαχρονικό νήμα που είναι ακόμα και γι’ αυτούς που το κόβουν άτσαλα και βίαια, θελημένα ή αθέλητα και παραμένει άκοπο κι αήττητο: τη γλώσσα την ελληνική.

«…Αυτές τις μέρες ο Μίκης απογείωσε την ελληνική γλώσσα…», είπε η Αλέκα Παπαρήγα, αναφερόμενη στα τόσο όμορφα λόγια που δεν επιστρατεύτηκαν μόνον, αλλά εκπήγασαν από μυριάδες στόματα σ’ όλο τον κόσμο, από ανώνυμα κι επώνυμα χείλη, για να περιγράψουν την ώρα του μεγάλου κατευόδιου αισθήματα αλλά κι ένα επίπεδο υψηλό πολιτικής κι αισθητικής συνείδησης, που καλλιέργησε το έργο, θηριώδες σε πνεύμα, ταλέντο και μέγεθος του Μίκη Θεοδωράκη.

Κι όταν απογειώνεται η γλώσσα, τότε ο λαός αξιώνεται ικανός να μην χάνεται χτυπώντας με σκληρούς αγώνες τη Ρίζα του Κακού, αλλά ν’ αφήνει να ξεπετιέται από μέσα του το Κάλλος ως και προαπαιτούμενο κίνητρο και αποτέλεσμα της Ελευθερίας. Θα πάρει καιρό να συνειδητοποιήσουμε αυτήν την επισήμανση της Αλέκας ότι ο φυσικός βιολογικός θάνατος ενός σπουδαίου ανθρώπου μπορεί να απογειώσει τη γλώσσα ενός λαού, επειδή αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να τον χωρέσει ολόκληρο στο έργο του. Κι επειδή η γλώσσα είναι το κοινό μας χώμα.