REVOLTERPIECES – Vice antifascista

Στο παρελθόν στη στήλη έχουμε μιλήσει για το θέμα του μεταμοντερνισμού και πως αυτό δε μπορεί να είναι λύση για τα προβλήματα που απασχολούν αλλά και για το πώς ο φασισμός πρέπει να νοείται σαν ταξικό-κρατικό αστικό εργαλείο και όχι μια γενικόλογη “ιδέα”.

Σήμερα θα δούμε τι γίνεται επί του πρακτέου όταν έχεις ένα μεταμοντέρνο αντιεξουσιαστικό κίνημα και αυτό προσπαθεί να πολεμήσει τον φασισμό με τα “αναλυτικά” εργαλεία που προσφέρει ο μεταμοντερνισμός.

Το Vice, “εναλλακτικό περιοδικό” ορμώμενο εξ Αμερικής, κάνει ένα αφιέρωμα στους αμερικάνους “αντιφάδες”*, το οποίο είναι ένα πολύ καλό case study στο τι γίνεται όταν αποπολιτικοποιείς το κίνημα και χρησημοποιείς τα μεταμοντέρνα αντί για τα ταξικά εργαλεία ανάλυσης. Κατηγοριοποιούμενα τρία σημεία: τι λένε, ποιοι θεωρούν πως είναι, τι κάνουν για αυτό.

Πρώτα το video.

Σημείο πρώτο: ο λόγος που παράγεται

Τα συνθήματα των αντιφασιστών- αναρχικών είναι πέρα για πέρα απολίτικα, που σε καμμία περίπτωση δε λειτουργούν ζυμωτικά και προωθητικά για τη σκέψη. Το μόνο που βλέπεις είναι συνθήματα με βρισιές και προτροπές προς τη βία. Ούτε κάποιο σύνθημα που να καταδεικνύει τον ρόλο του φασισμού, ούτε κάποια ταξική ανάλυση, τίποτα. Ποιοι είναι οι μετανάστες μέσα στο καπιταλιστικό κοινωνικό εργοστάσιο, ποια είναι η θέση των φασιστών για το κράτος, αδιάφορο. Τα συνθήματα είναι αντίστοιχα της ανάλυσης: Οι φασίστες είναι οι κακοί, εμείς οι καλοί, αρκεί να τους πλακώσεις στις μπουνιές και καθάρισες. Α ναι, και οι μπάτσοι είναι στο πλευρό τους γιατί απλά είναι “δεξιοί” και οι ίδιοι. H σχέση φασισμού με αστικό κράτος αντί να αναλύεται σαν κρέας-νύχι, εξαφανίζεται στην ουσία.

Στην Ελλάδα έχουμε αντίστοιχα συνθήματα όπως το γνωστό “Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι” το οποίο σε αντίθεση με συνθήματα όπως “Δολοφόνοι αστυνομικοί/ το χέρι τους οπλίζει αυτή η πολιτική”, μάλλον δεν βοηθάει και πολύ να κατανοήσει κάποιος τη φύση του κατασταλτικού ζητήματος.

“Trump sucks”, αλφάδι, “fuck off”, “antifa dont fuck with”, “destroy white supremacy”. Καλά όλα αυτά, αλλά…γιατί; Ούτε ένα σύνθημα δεν μιλάει για τον ταξικό πόλεμο

Σημείο δεύτερο: η ταυτότητα του υποκειμένου

Γενεσιουργός αιτία και σε διαλεκτική σύνδεση μαζί του, είναι το πώς αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι αντιφασίστες τον εαυτό τους. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ταξική τους θέση και άρα την αντανακλώμενη πολιτική, αλλά με μια σειρά άλλα πράγματα όπως το gender, ένας διαταξικός αντιρατσισμός του τύπου Ομπάμα>Τράμπ, και η… χορτοφαγία. Ζητήματα που μπορεί να είναι υπαρκτά, αλλά μη μπαίνοντας σε ταξικό πλαίσιο, είναι σαν να πυροβολάς στα τυφλά. Οποτε καταλήγεις σε σχήματα του τύπου, “ο ρατσισμός δεν είναι πολιτική υποτίμησης αλλά αποτέλεσμα κάποιων ανθρώπων που είναι… κακοί”. Ή γενικά και αόριστα “φοβούνται το διαφορετικό”. Άρα δε χρειάζεται κάποια διανοητική αναλυτική δουλειά στο όλο θέμα, αρκεί ένα “fuck off”. Και η νίκη του Ομπάμα ήταν νίκη για όλους τους μαύρους της Αμερικής. Και αν αύριο κατέβει ένας μαύρος δημοκρατικός ενάντια στον Τραμπ, θα πρέπει να τον στηρίξεις με νύχια και με δόντια για να νικηθεί ο φασισμός.

Απο “general”, σε “gender” strike. Το επαναστατικό κίνημα των ΗΠΑ σε νέες στιγμές μεγαλείου

Σημείο τρίτο: η δράση

Εδώ ερχόμαστε στο αρχικό σημείο που γέννησε το κείμενο σαν αφορμή. Στο 3:50 του video οι αντιφάδες αναρχικοί των ΗΠΑ μας λένε πως μια απο τις κύριες δράσεις τους είναι…να ενημερώνουν τους εργοδότες των ρατσιστών για τις θέσεις τους και τα ποστ τους στο internet!!! Κάπου εδώ τα εγκεφαλικά κύτταρα αρχίζουν να καίγονται με εκρηκτικό τρόπο. O ρατσισμός και ο φασισμός δεν είναι πλέον εργαλεία της αστικής τάξης, η αστική τάξη και το κράτος της μετατρέπονται, απο εχθρούς που ο φασισμός είναι η φυσική τους συνέχεια, σε συμμάχους ενάντια σε αυτόν, και απο δω παν κι άλλοι. Η “αντιφασιστική” εργοδοσία θα δώσει τη λύση σαν ο κύριος θεσμός που έχει κύρος. Προφανώς δε περνάει ούτε καν απο το μυαλό τους το να οργανωθεί ταξικά, μέσα απο συνδικάτα, ο αγώνας ενάντια στο φασισμό- απο τη στιγμή που έχεις κάνει την επίκληση στο αφεντικό, ο εργάτης είναι πλέον στη καλύτερη αδιάφορος για σένα. Πολύ περίεργη προσέγγιση στο θέμα της κοινωνικής απομονωσης των φασιστών, τουλάχιστον.

“Και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου”. Φώναξε το 3 φορές τη μέρα μη το ξεχάσει κανείς.

Τα ταξικά γυαλιά σου. Όχι τα έμφυλα, όχι τα ουμανιστικά, όχι τα αντισπισιστικά. Τα ταξικά.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το πώς μιλάει σημειολογικά το video, με πλάνα σαν αυτά που ο τύπος βάζει τα γάντια κτλ πράγματα που δείχνουν την μετατόπιση του ενδιαφέροντως στο θέαμα παρά στην ουσία αλλά είναι ήδη περιτό. Αυτό που έχει σημασία είναι να έχουμε μια επίγνωση του πού κινείται το πράγμα ιδεολογικά παγκόσμια. Και να έχουμε την ικανότητα να αναλύουμε το τι γίνεται. Ο στόχος της υποτίμησης της σκέψης είναι παγκόσμιος για την αστική εξουσία. Μας θέλουν θολωμένους και ανίκανους για κριτική σκέψη, να λειτουργούμε μόνο με το συναίσθημα και τα αντανακλαστικά. Αν δεν έχουμε τα βασικά τουλάχιστον ξεκαθαρισμένα, μπορεί να υποστούμε τις ανάλογες ήττες και εδώ.

Υγ. Το κείμενο σε καμμία περίπτωση δεν είναι πολεμική ενάντια στους συγκεκριμένους ανθρώπους που δίνουν μια μάχη όπως μπορούν να την κατανοήσουν και τη δίνουν χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν οι ίδιοι. Και στη μάχη που δίνουν, είναι στη σωστή πλευρά. Το θέμα είναι ότι δεν πρόκειται να νικήσουν ποτέ όσο δεν αποκτάν τα κατάλληλα εργαλεία. Η κριτική μας πρέπει να στοχεύει στις ιδέες που αυτοί οι άνθρωποι ευαγγελίζονται και να προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε να τις ξεπεράσουν, όχι να τους απορίπτουμε συλλήβδην. Όχι τουλάχιστον πριν έρθουν σε επαφή με τις πραγματικά επαναστατικές ιδέες.

Υγ2. Για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: Στο παρελθόν έχω δώσει συνέντευξη, σαν μουσικός, στο ελληνικό Vice. Δε ξέρω αν με τιμάει σαν κίνηση, αλλά σίγουρα δεν αρκεί για να μειώσω τη κριτική μου απέναντι στην ιδεολογία του.

*Το ορίτζιναλ Antifa ήταν το λαϊκομετωπικό όργανο πάλης ενάντια στους φασίστες που δημιουργήθηκε από τους κομμουνιστές το 1932. Όχι αυτό που υπάρχει σήμερα.