Η ακριβή μας Τέρψη Κολοζώφ

Σκέφτομαι πόσο γενναιόδωρα μου προσφέρθηκαν στη ζωή μου, τόσα και τόσα.
Μέσα σε όλα ήταν η φιλία που μου χάρισε μια σπουδαία γυναίκα, μια  πανέμορφη αληθινή και ακέραια κομμουνίστρια.

Γνωριστήκαμε δουλεύοντας ένα προεκλογικό video για το Κόμμα μας, πολλά χρόνια πριν. Από τότε η Τέρψη δεν έλειψε ποτέ από παράσταση ή από εκδήλωση που μας αφορούσε κι εμείς ξέραμε πως το σπίτι στην Κοδριγκτώνος ήταν πάντα ανοιχτό για μας.
“Αν σε φέρνει ο δρόμος κατά δω καλό μου, χτύπα μου το κουδούνι.”

Η αλήθεια είναι είχα πολύ καιρό που δεν επικοινώνησα, πολύ καιρό που οι δρόμοι ήταν κλειστοί και τα πράγματα μάς πήγαν αλλού, πολύ καιρό χωρίς να ακούσω τη φωνή της.
Κι αυτό το ανεκπλήρωτο “να πάρω την Τέρψη”, αυτή η ανεύθυνη αναβλητικότητα για ανθρώπους δικούς σου, μου τρύπησε την καρδιά σήμερα που έλαβα την ανακοίνωση από το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ.

Η Τέρψη δεν είναι πια στο φιλόξενο σπίτι της για να της χτυπάμε περνώντας το κουδούνι και να μην τελειώνουν οι ωραίες κουβέντες μας.