11η Σεπτέμβρη: Η μέρα που -δεν- άλλαξε τον κόσμο…

Είκοσι χρόνια μετά, η 11η Σεπτέμβρη μοιάζει μια θλιβερή επέτειος. Όχι μόνο για όσα έγιναν, όχι για αυτά που άλλαξαν -και δε θα ήταν ποτέ πια τα ίδια, έκτοτε- αλλά για αυτά που δεν άλλαξαν και παραμένουν θλιβερά ίδια και απαράλλαχτα.

20 χρόνια μετά από την επέμβαση στο Αφγανιστάν την εκστρατεία που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ ενάντια στον “άξονα του κακού”, εντάσσοντας κατά βούληση όποια χώρα ήθελαν σε αυτόν, οι Ταλιμπάν είναι κυρίαρχοι στη χώρα και οι προοπτικές για τον αφγανικό λαό τόσο μαύρες, που αναμένεται ένα νέο μαζικό κύμα προσφύγων τους επόμενους μήνες.

20 χρόνια μετά την έναρξη του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία” και τους μουτζαχεντίν, οι στρατοί τους ανθούν και στρατολογούν μαζικά δυνάμεις, όπως στην περίπτωση του ISIS. Και αν ξύσουμε λίγο την επιφάνεια των πραγμάτων, θα βρούμε τις δυτικές πηγές που τους χρηματοδότησαν και τους ενίσχυσαν, όπως ακριβώς είχε συμβεί δηλαδή με τους προγόνους των Ταλιμπάν, που είχαν βαφτιστεί “μαχητές της ελευθερίας”.

20 χρόνια μετά, μια σειρά λαοί έχουν μπει στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, έχουν ματοκυλιστεί, ενώ οι χώρες τους έχουν διαλυθεί-διαμελιστεί, είτε γιατί βρέθηκαν στον “άξονα του κακού”, είτε γιατί βρέθηκαν στον άξονα των πετρελαίων, του φυσικού αερίου και των ισχυρών συμφερόντων που συγκρούονταν για τον έλεγχό τους.

Ενώ οι λαοί του “ανεπτυγμένου κόσμου” βλέπουν τη δική τους ζωή να μπαίνει στο μικροσκόπιο και να ελέγχεται ασφυκτικά, ζώντας σε ένα διαρκές Big-Brother, υπό συνεχή παρακολούθηση. Μαθαίνουν όμως να το απολαμβάνουν αισθητικά μαζί με την παρακμή τους και να μην αντιδρούν στις τρομακτικές αποκαλύψεις που βγαίνουν στην επιφάνεια, ούτε όταν βλέπουν στο κινητό τους διαφημίσεις σχετικές με όσα συζητούσαν την ίδια μέρα.

Είκοσι χρόνια μετά, ακόμα και ο “σεβασμός” των ποδοσφαιρικών αρχών προς την ανθρώπινη ζωή δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Τότε η ΟΥΕΦΑ αποφάσισε να γίνει κανονικά η αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ, για να αναβάλει τελικά το δεύτερο μισό της κατόπιν πιέσεων και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Σήμερα (δηλαδή πέρσι), οι αγώνες της ίδιας διοργάνωσης έγιναν βασικές πηγές διασποράς του ιού, προκαλώντας εκατόμβες νεκρών πχ στο Μπέργκαμο της Λομβαρδίας και το Μιλάνο, αλλά η ΟΥΕΦΑ αποφάσισε πως το σόου (διάβαζε τα κέρδη) είναι πάνω από όλα και πρέπει να συνεχίσει.

Είκοσι χρόνια πριν, κάποιοι έπαιρναν μια φράση-αποστροφή της Αλέκας (ούτε κλαίμε-ούτε γελάμε), για να χλευάσουν τις καθαρές θέσεις των κομμουνιστών, ενώ η “χρήσιμη” -για το σύστημα- Αριστερά, στοιχιζόταν με την πολιτική της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης και έλεγε ότι “είμαστε όλοι Αμερικανοί”. Είκοσι χρόνια μετά, αυτό δεν ξαφνιάζει κανέναν πια, αφού η κυβερνώσα πλέον Αριστερά αποδείχτηκε πρόθυμη να συνεργαστεί με τους “σατανικά καλούς” ιμπεριαλιστές, ενώ ο επικεφαλής της δεν ολοκλήρωσε καν τη διαδρομή στην πορεία του Πολυτεχνείου, για να μην περάσει μπροστά από την πρεσβεία των ΗΠΑ και στενοχωρήσει τον Πάιατ.

Είκοσι χρόνια μετά, η δική μας χώρα βρέθηκε σε πύρινο κλοιό. Οι κυβερνήσεις έδιναν ψίχουλα για αντιπυρικές ζώνες και μέτρα προστασίας, τη στιγμή που σκορπούσαν αφειδώς εκατομμύρια για να ενισχύσουν την ελληνική στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν. Αλλά όσοι έχουν ποτιστεί με το ρατσιστικό δηλητήριο, φτιάχνουν θεωρίες συνωμοσίας για “μουσουλμάνους εμπρηστές που διαλύουν τη χώρα”, αντί να δουν τους “μουτζαχεντίν του καπιταλισμού”, που παραδίδουν τη γη, τα δάση, ακόμα και την αναδάσωση στους ιδιώτες για να κερδίσουν πάνω σε στάχτες και αποκαΐδια.

Είκοσι χρόνια μετά, αυτό που καθιστά θλιβερή την επέτειο, δεν είναι μόνο όσα σοκαριστικά έγιναν, αλλά η σοκαριστική αδυναμία των πολλών να τα ερμηνεύσουν και να αξιοποιήσουν την πείρα που έχουν για να καταλάβουν το παιχνίδι που παίζεται. Το πιο θλιβερό δεν είναι “η μέρα που άλλαξε τον κόσμο”, αλλά η καταθλιπτική μονοτονία αυτών που δεν άλλαξαν -παρά μόνο προς το χειρότερο. Και ο αρνητικός συσχετισμός για όσους θέλουν πραγματικά να τον αλλάξουν!