Ήταν εκεί…

Με μια πεισματάρικη δημιουργικότητα κι αντίσταση. Με πλάτες φαρδιές, σφιχτοδεμένες σαν να πλάστηκαν, για να σηκώνουν Βάρος και Ψυχή, Ιστορία και Πολιτισμό, Χρόνο και Πληρότητα. Με χέρια μακριά σαν άλλη έκφραση της δοτικότητας, για ν’ αγκαλιάζουν την πλάση ολάκερη.

Από τότε που σφάλιζαν ερμητικά πόρτες και παράθυρα μην τυχόν ξεφύγει νότα, μη ξεφύγει σταγόνα τέχνης και βουλώσουν τα εντεταλμένα τα τεντωμένα αυτιά του χωροφύλακα, μη λερώσουν οι  κολλαρισμένοι όρθιοι γιακάδες του χαφιέ, που πέρναγε από κάτω. Από τότε ίσα με τώρα, που όλοι λαχταρήσαμε ν’ αγγίξουμε λίγο απ’ τη μουσική του, τον αφηγηματικό του χείμαρρο, τη σκέψη του, τις αλήθειες του, την ευρύτητά του..!

Τιμές και δόξα χωρίς να ρωτηθεί εκείνος και ετεροχρονισμένη  -ως είθισται σ’ αυτή τη χώρα- καθολική αποδοχή.

Όλα έγιναν με διακριτική παρέμβαση του πρωτοκόλλου για τους “μεγάλους”.

Και ψάχναμε ανάμεσα στ’ ανυπόκριτο, τ’ αυθόρμητο πλήθος έξω απ’ τις εκκλησιές. Ψάχναμε ανάμεσα στα πρέπει και τις “ηχηρές παραφωνίες” μέσα στις εκκλησιές. Ψάχναμε το σεμνό, τ’ αληθινό, το περιεκτικό, το γεμάτο. Όπως εκείνος το ξεχώρισε, τ’ αναγνώρισε και το ‘κανε αρχή σ’ ένα έργο δίχως σύνορα..!

Ήταν εκεί, κάπου εκεί. Προστατεύοντας θαρρείς μέσα στη σεμνότητα  ένα πολύτιμο Κεφάλαιο. Ήταν εκεί, αρχή και συνέχεια  και κέλυφος μιας μοναδικής δημιουργίας, ενός μεγαλείου δώρο σε όλους, σ’ όποια άκρια της γης. Ήταν εκεί. Λιτή, Αξιοπρεπής, Αυθύπαρκτη..! Όπως και κείνος κι όπως τη σμίλεψε, αξιοποιώντας ένα μοναδικό ταλέντο, κούμπωμα ανεπανάληπτο στη στόφα της τέχνης του και της φυλής του. Της φυλής που δίχως αναστολές ορθώνονταν στα καταχθόνια σούρτα φέρτα των προπατόρων μιας… “άλλης” ράτσας.

Ήταν εκεί παρ’ όλες τις “σκιές” γύρα τριγύρα της (κατά την έκφραση του άλλου μεγάλου, της ίδιας γης), σαν γιασεμί να ευωδιάζει μιαν αθησαύριστη κληρονομιά και να φωτίζει με το δικό της μερτικό τα βαθιά σκοτάδια των καιρών.

Ήταν εκεί η Μαρία Φαραντούρη…

Χρύσα Μπαΐρα