Ενοχλώ; Δεν ενοχλώ… – Καλώς ήλθατε στο τσιφλίκι μας

Ας δούμε τι μάθαμε τις τελευταίες μέρες.

Το κράτος ενδιαφέρεται για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνικής-οικονομικής δραστηριότητας, παίρνει μέτα και αναλαμβάνει δράσεις για να αποτρέπει την ταλαιπωρία των πολιτών.

Ως εκ τούτου, ο πολίτης δεν ταλαιπωρείται:

-Όταν ένα ελικόπτερο κάνει χαμηλές πτήσεις ως τη μία τα μεσάνυχτα, σαν θορυβώδες σκαθάρι που το έχουν δέσει με σκοινί από το Μαξίμου και κάνει διαρκώς κύκλους πάνω από το κέντρο της Αθήνας. Αντιθέτως κάποιοι πολίτες σημείωσαν πως ο βόμβος τους νανούριζε γλυκά και τους έλειψε τις επόμενες ημέρες.

-Όταν φιλοξενείς μια Νατοϊκή σύνοδο, διακόπτεις την κυκλοφορία σ’ όλες σχεδόν τις μεγάλες οδικές αρτηρίες, η κίνηση στο κέντρο παθαίνει ασφυξία, ενώ το μποτιλιάρισμα φτάνει ως τα νότια προάστια και οι οδηγοί μένουν μπλοκαρισμένοι, χωρίς μίτο για να βγουν απ’ το αδιέξοδο.

-Όταν κρατάς κλειστή την Ακρόπολη για το κοινό, το πρωί της Κυριακής (που είναι μέρα αιχμής και υψηλής επισκεψιμότητας), για να γίνει πριβέ επίσκεψη-ξενάγηση των υψηλών σου καλεσμένων, χωρίς την ενοχλητική παρουσία της πλέμπας.

-Όταν κάνεις την πλατεία Συντάγματος πασαρέλα για αγωνιστικά αυτοκίνητα και κόβεις την πρωτεύουσα στα δύο, ενώ κλείνεις σταθμούς-κόμβους του Μετρό.

-Όταν απαγορεύεις πορείες, συγκεντρώσεις και δημόσιες συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων (αυτό είναι λίγο παλιότερο αλλά διαχρονικό). Για το καλό μας.

Αντιθέτως, ο νοικοκυραίος τηλεθεατής-καταναλωτής (που είναι οι βασικές ιδιότητες του πολίτη χωρίς άλλο ταξικό προσδιορισμό) ενοχλείται σφοδρά όταν πληροφορείται πως ο χώρος στην Κνωσό έκλεισε λίγες ώρες, λόγω στάσης εργασίας, επειδή το ΥΠΠΟ έχει αφήσει απλήρωτους τους συμβασιούχους φύλακες (σ.σ.: η οργή δεν αφορά ότι έμειναν απλήρωτοι, αλλά την αντίδραση που δυσφημεί τη χώρα μας).

Ο πολίτης ταλαιπωρείται επίσης από τις πορείες και τις διαδηλώσεις, που δεν έχουν θέση σε μια αστική δημοκρατία και αντιμετωπίζονται σαν παρωχημένα κατάλοιπα του παρελθόντος.

Συμπερασματικά: η εξουσία αποφασίζει πότε και τι ενοχλεί τους πολίτες. Στο ενδιάμεσο, “αξιοποιεί” ως τσιφλίκι της τη δημόσια περιουσία, από τους δρόμους της πόλης ως τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Όποτε θέλει τα ανοίγει, τα κλείνει, τα τσιμεντώνει ή τα ξεπουλάει. Και το μόνο που δεν ανέχεται είναι τους υπηκόους που αντιδρούν και σηκώνει κεφάλι. Σε αυτό δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Και έχει ένα σωρό αυλικούς για να τους βαφτίσουν τους ανήσυχους υπηκόους πηγή κάθε κακοδαιμονίας και ταλαιπωρίας για τους πολίτες…