Η λυσσασμένη γάτα της Υεμένης

Τις προάλλες καθώς οδηγούσα να πάω στο θέατρο να δω τη «Λυσσασμένη γάτα», λίγα χιλιόμετρα μετά το σπίτι μου είδα στη μέση του δρόμου ένα γατάκι, τόσο μικρό που δεν πρέπει να είχε πολλές μέρες που είχε ανοίξει τα μάτια του. Πριν προλάβω καλά καλά να συνειδητοποιήσω ότι πράγματι επρόκειτο για γάτα και να επεξεργαστώ τα δεδομένα για το πώς έπρεπε να αντιδράσω, ένα αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα το χτύπησε ξυστά και το αμέσως επόμενο πέρασε από πάνω του. Σοκαρισμένος από την εικόνα και μην μπορώντας πλέον να κάνω κάτι συνέχισα τον δρόμο μου σαν να μην τρέχει τίποτα.

Έφτασα στο θέατρο με μια μικρή καθυστέρηση, με το μυαλό κολλημένο στη μικρή γάτα. Προσπαθούσα να εκλογικεύσω το γεγονός και να δώσω άλλοθι στον εαυτό μου για την αργή αντίδρασή μου. “Κάθε μέρα σκοτώνονται δεκάδες γάτες, αυτή είναι η μοίρα τους, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά” σκεφτόμουν και λίγες ώρες μετά, σα να ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί, ο ίδιος ο Διευθυντής της Κ.Ο. του κυβερνώντος κόμματος δήλωσε: “Δε θα υπάρξει ειρήνη στην Υεμένη, αν δεν πουλήσουμε τα βλήματα στη Σαουδική Αραβία”. “Αυτό είναι” σκέφτηκα, τα γατάκια δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, είναι αναλώσιμα, κάθε μέρα χάνονται εκατοντάδες από δαύτα, δε χρειάζεται να σκάμε, είναι απλά σαν τα παιδιά της Υεμένης, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, πόσο μάλλον που εγώ δεν είχαν καν συμμετοχή στην πώληση του εγκληματικού τροχοφόρου. Βέβαια έτσι κι αλλιώς τα αυτοκίνητα δεν πωλούνται με βασικό σκοπό να πατάνε γατάκια, σε επαγγελματίες γατοκτόνους αγοραστές, σε αντίθεση με τα βλήματα που ο σκοπός τους είναι ακριβώς αυτός: να σκοτώνουν, αλλά και πάλι πατέιτο-πατάτο, όπως λένε κι οι σύμμαχοί μας.

Αυτό όμως που δεν μπορούσα να καταλάβω είναι το εξής: αν τα γατάκια και τα παιδάκια είναι αναλώσιμα χωρίς αυτό να αποτελεί επιλογή τους, ισχύει το ίδιο και για τον κύριο Διευθυντή; Γνωρίζει άραγε πόσο αναλώσιμος είναι κάποιος που αναλαμβάνει το ρόλο του ή απλά έχοντας αυτογνωσία, ξέρει πως έτσι κι αλλιώς δε θα ήταν ικανός να κάνει τίποτα άλλο, ώστε να καταφέρνει να επιβιώνει με αξιοπρέπεια; Από την άλλη τόσο το κόμμα του όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν έκαναν καν τον κόπο να μπουν σε έναν τέτοιου είδους προβληματισμό ώστε να επιδείξουν καλύτερη ή χειρότερη γκάμα δικαιολογιών. Για αυτούς το πρόβλημα δεν είναι ούτε το αίμα που χάνεται, ούτε η ύπαρξη των αποτυπωμάτων τους στο φονικό όπλο, αλλά ο τρόπος που μοιράστηκε η λεία.

Κι ενώ εκατοντάδες αναλώσιμοι χάνονται καθημερινά, εμείς, σαν ήρωες του Τενεσί Ουίλιαμς, ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε την υφιστάμενη πραγματικότητα, βυθιζόμαστε σε μια άλλη, ανύπαρκτη πραγματικότητα και υποκρινόμαστε πως δε συμβαίνει τίποτα, όντας καταδικασμένοι να ζούμε με τους εαυτούς μας.