Το άλλο με τον Άδωνι το ξέρετε; – “Ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο σύστημα που έχει υπάρξει…”

Ο Υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης εμφανίστηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2021 στο κανάλι της Βουλής με τον Λάμπρο Πέγκο και τη Λουκία Γκάτσου. Αυτό όμως δεν είναι είδηση, καθώς τα στελέχη των τελευταίων κυβερνήσεων βρίσκονται στα στούντιο της τηλεόρασης πιο συχνά απ’ ό,τι στο γραφείο τους. Η σύνδεση των κυβερνήσεων με τους κεφαλαιοκράτες των media από τη μία οδηγεί σε λίστες Πέτσα και από την άλλη σε στασίδια διάχυσης όλου του αναγκαίου αντιδραστικού δηλητηρίου από τους ανώτερους πολιτικούς υπαλλήλους του κεφαλαίου. Ο συγκεκριμένος υπουργός μάλιστα έχει μια ιδιαίτερη (και γνωστή) επαφή με το γυαλί που υπερβαίνει τις συμβατικές του υποχρεώσεις. Ίσως έτσι να εξηγείται ότι στην συγκεκριμένη εμφάνιση δεν αρκέστηκε στο να μας πείσει για το πόσο ρόδινο είναι το μέλλον με την άφιξη των επενδυτών, αλλά προχώρησε σε μια συνολική (θετική, εννοείται) αξιολόγηση του καπιταλισμού.

Είπε λοιπόν ο Γεωργιάδης ότι ο καπιταλισμός είναι μακράν το πιο επιτυχημένο οικονομικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Επειδή μάλιστα, συναισθάνθηκε το πόσο βαρύ και αχώνευτο θα ήταν αυτό που θα έλεγε, έσπευσε να προσθέσει εμβόλιμα ότι το λέει αυτό ως ιστορικός επιστήμονας. Κυρίως όμως βασίστηκε στην επανάληψη της καταπληκτικής θέσης του με την επανάληψη αυτής τρις, ωσάν να ήθελε να το εμπεδώσει κι ο ίδιος, ή να το πιστέψει, ή πιθανότερα, να απολαύσει αυτήν του την ακρότητα.

Η τεκμηρίωση αυτής της θέσης στηρίχτηκε στα εξής επιχειρήματα. Πρώτον, είναι “το μοναδικό σύστημα που σου επιτρέπει να γεννηθείς φτωχός και να πεθάνεις πλούσιος (αν είναι ικανός και τυχερός)”. Πρόκειται για το γνωστό επιχείρημα του κοινωνικού ασανσέρ (“άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις”). Αλήθεια, όμως, γιατί είναι επιτυχία ένα σύστημα που έχει φτωχούς, ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς μπορούσαν να αποφύγουν κάποτε τη φτώχεια; Γιατί δηλαδή, το να γεννηθείς φτωχός είναι κάτι άσχετο με το οικονομικό σύστημα; Γιατί αν ήταν σχετικό, τότε αυτό θα χρεωνόταν πρώτα σαν αποτυχία του συστήματος, κι έπειτα μόνο θα εξετάζαμε αν αυτή η κατάσταση της φτώχειας επιδέχεται αλλαγές.

Εδώ η ιστορία έχει να επιδείξει καλύτερα οικονομικά συστήματα όπου δεν γεννιόταν κανείς φτωχός κι έτσι δεν χρειαζόταν να έχει τύχη για να διαβεί, ούτε ριζικό για να περπατήσει. Και δεν χρειάζεται καν να γίνει επίκληση της αξεπέραστης Σοβιετικής Ένωσης που κατάφερε να εξαλείψει τη φτώχεια, την ώρα που έστελνε ανθρώπους στο φεγγάρι και υπερασπιζόταν τους λαούς όλου του κόσμου. Αρκεί το παράδειγμα της Κούβας, εκεί όπου απέναντι στο εγκληματικό εμπάργκο που φτωχοποιεί όλο το λαό, ορθώνεται ένα οικονομικό σύστημα που καταφέρνει να στεγάσει, να (καλο)ταΐσει, να ντύσει, να εκπαιδεύσει, να γιατρέψει και τον τελευταίο Κουβανό, με την αξιοπρέπεια και την τιμή να μιλάνε όλοι οι λαοί γι’ αυτόν με τα πιο τιμητικά λόγια.

Το επιχείρημα όμως είναι φαιδρό και για έναν άλλο λόγο. Η εποχή μας είναι εποχή φτωχοποίησης όλο και περισσότερων ανθρώπων, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Μέσα σε αυτό το γενικό κλίμα, αλλά και το ειδικό κλίμα της ακρίβειας, είναι τουλάχιστον εμπαιγμός να ισχυρίζεται κανείς ότι φταίει η τύχη ή η ικανότητα για την επιδείνωση της ζωής του λαού. Στη δίνη της φτωχοποίησης έχουν μπει μεγάλα στρώματα της αγροτιάς, των αυταπασχολούμενων και των εμπόρων και βιοτεχνών, και όχι μόνο τα παραδοσιακά χαμηλά στρώματα αυτών των κατηγοριών. Επίσης, με τα επιδόματα και τους χαμηλούς και ευέλικτους μισθούς από τη μία, και την ακρίβεια από την άλλη, έχει μεγαλώσει η φτώχεια των εργαζομένων όχι μόνο σε έκταση αλλά και σε βάθος.

Το δεύτερο επιχείρημα υπέρ της θέσης ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο σύστημα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα είναι ακόμα πιο φαιδρό. Ο ανταγωνισμός! Η ύπαρξη ανταγωνισμού που “επιτρέπει στις επενδύσεις να τρέχουν”!! Ο ανταγωνισμός που “δίνει τη διέξοδο στα αδιέξοδα”!!!

Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου είναι ότι ο υπουργός δεν μας διευκρίνισε ποιανού είναι η διέξοδος και ποιανού τα αδιέξοδα. Διότι ο ανταγωνισμός δίνει όντως διέξοδο στο κεφάλαιο μέσα από τα αδιέξοδα του λαού.  Αφήστε για λίγο τις τιμές και πάρτε για παράδειγμα την κρίση, το φασισμό και τον πόλεμο. Όντως, και τα τρία είναι προϊόντα του ανταγωνισμού, όντως και τα τρία είναι διέξοδος για το κεφάλαιο, όντως και τα τρία είναι αδιέξοδα για το λαό. Αν θέλει κάποιος να ισχυριστεί ότι τη δεκαετία του 1950 και του 1960 ο ανταγωνισμός είχε λύσει το θέμα της  ανεργίας στην Ελλάδα, θα πρέπει να του θυμίσουμε το 1,5 εκατομμύριο μετανάστες, τους δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους και εξορισμένους και τους άλλους, με το κίτρινο χαρτί. Α! Έτσι, μάλιστα! Με λίγες ακόμα αυτοκτονίες, μερικούς ακόμα έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό, με μια εκκαθάριση των ευπαθών από την εγκληματική αμέλεια του κράτους, με κατάργηση των συντάξεων, με δρομολόγιο από τη δουλειά στον τάφο για όλους και ό,τι άλλο χρειαστεί, μπορεί να λυθούν τα αδιέξοδα του λαού, με διέξοδο στο κεφάλαιο.

Πέρα από όλα τα άλλα κακά που έχει ο καπιταλισμός με τις λύσεις που δίνει στα αδιέξοδα που ο ίδιος δημιουργεί είναι ότι αυτό το πίσω-μπρος το παθαίνει πολύ συχνά, τόσο που να μην προλαβαίνει να τσουλήσει λίγο πριν τον ξαναβρει ένα καινούριο δικό του αδιέξοδο. Χειρότερα, οι λύσεις που βρίσκονται για τους κεφαλαιοκράτες κάνουν τα αδιέξοδα του λαού ακόμα περισσότερα, χειρότερα και πιο βαθιά.

Ας πιάσουμε όμως και τις τιμές… Τι έγινε κύριε ιστορικέ επιστήμονα; Δεν θα υποστηρίξετε ότι ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές και βελτιώνει την ποιότητα προς όφελος του καταναλωτή; Γιατί αναζητεί καρτέλ τιμών η …Επιτροπή Ανταγωνισμού; Και γιατί χρειάζεται “Επιτροπή Ανταγωνισμού” σε ένα τόσο τέλειο σύστημα; Δηλαδή, αν πρέπει να ρυθμίζεις τον βασικό πυλώνα που κάνει το σύστημα σου τέλειο, ή τέλος πάντων το καλύτερο που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, τότε τελικά δεν είναι ο καπιταλισμός το καλύτερο σύστημα, αλλά η κρατική παρέμβαση.

Πάνω σε αυτό πρόσθεσε μια πρόταση μάλλον αστεία, συγκρινόμενη μάλιστα με αυτό που επακολούθησε: “Θα αφήσουμε τον καπιταλισμό να λειτουργήσει.” Και ποιος δεν τον αφήνει κύριε υπουργέ μου; Αυτό που ζούμε δεν είναι ελεύθερος καπιταλισμός; Εσείς δεν την φτιάξατε την Επιτροπή Ανταγωνισμού; Ε, καταργήστε την, αν σας φταίει τόσο!

Αφού λοιπόν το κέρδος οδηγεί τους “ανθρώπους” (εννοεί τους κεφαλαιοκράτες), τι χρειάζεται το κράτος σας; Εδώ ο ανώτερος αυτός υπάλληλος του κεφαλαίου, κλείνει πονηρά το μάτι στους αστούς, στους οποίους άλλωστε απευθυνόταν εξαρχής και κάνει μια αξιοζήλευτη πιρουέτα.

“Χωρίς το κράτος κύριοι, και μάλιστα, χωρίς τη δική μας εκδοχή του κράτους, δεν θα βρείτε το δρόμο σας, ούτε τη θάλασσα δε θα βρείτε. Εμείς θα πουλάμε φούμαρα στο πόπολο για το σύστημα, αλλά εσείς θα θυμάστε πόσο ανάγκη μας έχετε, αφού μπορούμε να σας εκβάλουμε όπου μας καπνίσει.”

Αν τα είπε έτσι ακριβώς; Όχι ακριβώς. Όμως τα είπε έτσι:

“Εμείς αυτό που κάνουμε είναι ότι χτίζουμε την κοίτη να έχει κατηφόρα για να καταλάβει το κεφάλαιο που έχει το συμφέρον να πάει.”

Είναι τόσο καταπληκτικό σύστημα ο καπιταλισμός που όχι μόνο δε βρίσκει τη θάλασσα, αλλά πρέπει να έχει και κατηφόρα για να πάει!!!

Μετά από όλα αυτά, είναι λογικό ο υπουργός να βλέπει εφιάλτες με τον Μαρξ και να τον στοιχειώνει ο μεγάλος διανοητής ώστε να τον φέρνει σε μια συζήτηση για τις επενδύσεις το 2021 στην Ελλάδα. Στην αναφορά του όμως έκανε μια λαθροχειρία. Ο Μαρξ δεν είπε ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει, πρώτον γιατί κανένα σύστημα δεν καταρρέει και δεύτερον γιατί όντως ο καπιταλισμός φορτώνει κάθε νέα σαπίλα του στο λαό κι ξαναγεννιέται από τις στάχτες του λαού. Ο Μαρξ είπε ότι ο καπιταλισμός θα ανατραπεί από ένα λαό που θα έχει στην πρώτη γραμμή του την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της, το Κόμμα της. Κι εδώ, κύριε υπουργέ, σας έχουμε κακά νέα… Κρίμα πάντως, γιατί σαν ιστορικός επιστήμονας, θα έπρεπε να το γνωρίζετε αυτό, αλλά και την επισφάλεια του συστήματός σας, που ο επιθανάτιος ρόγχος του έχει ακουστεί ήδη.

Ή μήπως μας τα λέτε όλα αυτά, ακριβώς επειδή γνωρίζετε πώς τελειώνει αυτή η ιστορία;