Ο δίσκος που (δεν) άλλαξε τον κόσμο

Σαν σήμερα, το 1982, κυκλοφορεί το “Thriller”, ο έκτος δίσκος του Μάικλ Τζάκσον, που έμελλε να γίνει το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία -ένα ρεκόρ που θα μείνει πιθανότατα ακατάρριπτο, αφού έχουν αλλάξει τα τεχνολογικά δεδομένα κι η διανομή μουσικού υλικού, στις μέρες μας.

Ο δίσκος του Τζάκσον περιείχε εννιά κομμάτια, εκ των οποίων τα επτά κυκλοφόρησαν κι ως single, φτάνοντας στο Top 10 διαφόρων charts. Τα τέσσερα ήταν δικής του σύνθεσης, αφού εκτός από ιδιαίτερη φωνή και τις μοναδικές χορευτικές ικανότητές του, είχε λόγο και στο αμιγώς μουσικό κομμάτι, σε συνεργασία με τον παραγωγό του, Κουίνσι Τζόουνς.

Συνεργάστηκε με το πρώην σκαθάρι, Πολ ΜακΚάρτνεϊ, σε ένα απρόσμενο ντουέτο, για το The Girl is Mine, με τον ηθοποιό, Βίνσεντ Πράις, που δάνεισε τη φωνή του στο “τρομακτικό φινάλε” του ομώνυμου τραγουδιού (Thriller) και με το γνωστό κιθαρίστα Van Halen, για το σόλο στο Beat It. Το τελευταίο γνώρισε μάλιστα μια εμπνευσμενη, σατιρική διασκευή με το “Eat it“, από τον Weird Al Yankovic.

Εκτός από όσα αναφέραμε, ο δίσκος είχε σπουδαίες επιτυχίες, όπως το Billie Jean, το Human Nature, το Wanna Be Starting Something. Αλλά αυτό που απογείωσε πιθανότατα το δίσκο ήταν οι εκπληκτικές παραγωγές για τα βίντεο-κλιπ που συνόδευαν τα τραγούδια, και συνέπεσαν με την εκρηκτική άνοδο του MTV. Τα πλακάκια του πεζοδρομίου που αναβόσβηναν στο Billie Jean, οι συμμορίες στο Beat It, με το μπλουζάκι του Μάικλ Τζάκσον με το πιάνο, και τις άσπρες κάλτσες του να φωσφορίζουν, και τα ζόμπι του Thriller είναι ίσως τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Στη συνέχεια, ο Μάικλ Τζάκσον έγινε τόσο δημοφιλής, που κατέκτησε την κορυφή, σπάζοντας -για πρώτη φορά ίσως τόσο εμφατικά- κάποια αυστηρά κοινωνικά όρια για αφροαμερικανό καλλιτέχνη. Αν και θέλησε να τα σπάσει και βιολογικά, αλλάζοντας με συνεχείς επεμβάσεις χρώμα στο δέρμα του, για να μη νιώθει μειονεκτικά. Ο Τζάκσον είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της δυτικής μουσικής βιομηχανίας, με εκπληκτικές ικανότητες και ταλέντο, που έγινε παραγωγή μηχανής κέρδους για τον ίδιο και το περιβάλλον του.

Έπεσε όμως θύμα της ίδιας της επιτυχίας του, γνωρίζοντας από νεαρή ηλικία τη μοναξιά μέσα στο πλήθος και την κατάθλιψη. Ακόμα και το τέλος του προήλθε ουσιαστικά από την προσπάθειά του να πιέσει οργανικά τον εαυτό του για μια τελευταία περιοδεία, που θα τον βοηθούσε να ξεχρεώσει. Θύμα, σε τελική ανάλυση, μιας βιομηχανίας που τον ξεζούμισε ως το τέλος -ακόμα και στην κηδεία του που ήταν τηλεοπτικό γεγονός- και πιθανότατα δεν τον ξεπέρασε ποτέ, δε βρήκε ποτέ κάποιον αντάξιό του, αλλά συνεχίζει με την ίδια συνταγή, γιατί δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο.

The show must go on…