Δουλευταράς από μικρός

Από μικρός δουλεύω… δουλεύω διαρκώς.

Δουλεύω σκέψεις στο μυαλό μου, πάρα πολλές στον αριθμό τους, ίσως κι αμέτρητες και καθόλου σχετικές μεταξύ τους. Κουράζομαι πολύ, αλήθεια είναι… Από το πρωί που θα ξυπνήσω μέχρι που θα κοιμηθώ δεν παύω να σκέφτομαι. Σκέφτομαι αν είναι καλή ώρα να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, σκέφτομαι τι θα φάω, όχι μόνο μια φορά μέσα στην ημέρα γιατί έχω κι ανάγκες βλέπεις, σκέφτομαι πώς και πότε θα ξυστώ και πώς θα γεμίσω όλον αυτόν τον άπλετο χρόνο. Μέχρι να τελειώσει η μέρα αμέτρητες σκέψεις με βασανίζουν και μέχρι που θα πέσω πάλι για ύπνο, ακόμη κι εκεί, με βασανίζει η ώρα που θα οδεύσω στα ιδιαίτερα μου διαμερίσματα.

Το διαδίκτυο είναι ένας πολύ ενδιαφέρων χώρος για να διευρύνω τις σκέψεις μου, να δουλέψω με τον εαυτό μου. Είναι ένας χώρος όπου δύναμαι να αξιοποιήσω όλα αυτά τα χαρίσματα που μου πρόσφερε ποικιλοτρόπως ο καλός Θεός. Εδώ μπορώ να αποκτήσω γνώση και πλάι με άλλους επίσης δουλευταράδες, ομοϊδεάτες, να δουλέψουμε για μία διαδικτυακή κοινωνία καλύτερη. Αχ… είναι αλήθεια ότι αυτά ειδικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μου τρώνε πολύ χρόνο. Κουράζομαι πολύ, όμως η ζωή έτσι είναι… θέλει κόπο και χρόνο. Η δουλειά μου στο διαδίκτυο είναι η πλέον απαιτητική. Πρέπει διαρκώς να ψάχνω και να ανακαλύπτω όλα όσα μας κρύβουν αυτοί οι μασόνοι. Έπειτα πρέπει να ανατρέχω και να αμφισβητώ κάθε ανοησία που διαβάζω στο διαδίκτυο ώστε να προφυλάξω εκείνους που δεν γνωρίζουν ή που δεν είναι το ίδιο πνευματικά προικισμένοι με μένα.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι διαβάζω να γράφουν. Αυτό είναι κάτι εντελώς λάθος! Εγώ ας πούμε παρά τις δυσκολίες που περιγράφω ότι βιώνω και τις νοητικές μου δυνατότητες που είναι δεδομένες, νιώθω ευτυχής. Έχω το σπίτι μου και μερικά ακόμα που είτε νοικιάζω είτε κάποια για παραθερισμό. Έχω την επιχείρηση του μπαμπά που ξέρω ότι κάποτε θα περάσει σε μένα και τότε θα χρειαστεί να προσθέσω ένα επιπλέον βάρος στο μυαλό μου. Έχω τις ανέσεις μου και ότι χρειάζομαι για να περνάω ευτυχισμένα. Έχω την αποδοχή και τη συμπάθεια όλων αυτών των καλών μου φίλων αλλά και των γυναικών που πολύ συχνά με τιμούν με την παρουσία τους στα πάρτι που κάνω. Παρόλα αυτά όμως δεν εφησυχάζω, συνεχίζω διαρκώς να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να απαντώ στον κάθε άσχετο εξυπνάκια που το παίζει κάποιος επειδή επαναλαμβάνει όσα του ‘χουν μάθει. Αυτοί είναι οι πραγματικά φτωχοί στο πνεύμα. Συνήθως όλοι αυτοί είναι και φτωχοί στη ζωή και μάλιστα θέλουν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους νομίζοντας ότι όλοι είμαστε ίσα κι όμοια. Αμ δε…

Νευριάζω με όλους αυτούς τους κομπλεξικούς πολύ. Βέβαια δεν είναι όλοι το ίδιο. Υπάρχουν και σωστοί που ξέρουν τις δυνατότητές τους και μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να τα καταφέρουν μία μέρα ακόμη και να φτάσουν κάποιον σαν εμένα. Α όλα κι όλα… εγώ ρατσιστής δεν είμαι αλλά δεν μπορώ όλους εκείνους που αντί να θέλουν ένα καλύτερο μέλλον για εκείνους και τα παιδιά τους, θέλουν να γίνουμε εμείς σαν τα χάλια τους και ακόμη χειρότερα. Πραγματικά δεν έχουν το Θεό τους… όχι ότι πιστεύουν βέβαια σε αυτόν τέτοιοι βλάσφημοι που είναι. Έχουν καταντήσει κουραστικοί ειλικρινά. Εγώ όλη μέρα να σκίζομαι στη δουλειά κι εκείνοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κλείνουν τους δρόμους και να φωνάζουν. Και μάλιστα να μην αφήνουν όλους αυτούς τους τίμιους νοικοκύρηδες εργαζομένους να πάνε να δουλέψουν για να ζήσουν. Έπειτα τους φταίνε παιδιά, όπως εγώ στο παρελθόν, που είχανε την τύχη να λάβουνε μία καλύτερη εκπαίδευση και να σπουδάσουνε κάπου έξω και καλά μακριά από τη σαπίλα τη δική μας. Βέβαια εγώ γρήγορα κατάλαβα τις δυνατότητές μου και δεν χρειάστηκε να σπουδάσω κάτι έξω, πέρα από ένα κολλέγιο που έβγαλα εδώ. Τους φταίνε όλοι εκείνοι οι τίμιοι επιχειρηματίες που αγωνιούν για το μέλλον της οικονομίας μας και προσφέρουν ψωμί στον κόσμο. Τους έφταιγαν ακόμη κι εκείνοι που παλεύανε να αλλάξουν το σύστημα και χρειάστηκε να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα λαθρομεταναστών και αναρχοάπλυτων. Λες και οι δικοί τους με τα κονερβοκούτια ήταν καλύτεροι…

Έτσι είναι όμως… Εμείς δουλεύουμε και άλλοι μας δουλεύουν.

Σίμος Νικολάου