Αυτά τους διαφεύγουν για τους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς

Αυτές είναι οι μέθοδοί τους. Αυτή είναι η ιδεολογία τους (βλ. Σταυρούπολη) που υπαγορεύει αυτές τις μεθόδους.

Να σου κόψουν τη φωνή.

Να σου κόψουν την ανάσα.

Να σε ποδοπατήσουν.

Τους διαφεύγουν όμως τα βασικά.

Ότι οι εκπαιδευτικοί συνομιλούν καθημερινά με τα παιδιά τους. Με τα παιδιά μας.

Ότι παίρνουν το οξυγόνο που τους αναζωογονεί, κάθε πρωί που μπαίνουν στις τάξεις τους και αντικρίζουν τα μάτια των μαθητών τους και βλέπουν σε αυτά τα μάτια, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Ότι στέκονται όρθιοι και δεν λυγίζουν γιατί είναι καθήκον τους να μην διαψεύσουν αυτά τα μάτια. Να μην φανούν λίγοι μπροστά στις προσδοκίες αυτών των παιδιών.

Δεν διακόπηκε η χτεσινή πορεία. Συνεχίστηκε. Από άλλους δρόμους. Παρά τα εμπόδια. Παρά την άσκηση βίας. Παρά τη συνεχή επίβλεψη και τον φόβο που προσπαθούσαν να διασπείρουν τα στρατιωτάκια της κυβέρνησης. Έφτασε μέχρι τον πεζόδρομο κάτω από την Ακρόπολη. Εκεί, δίπλα στους τουρίστες που απολάμβαναν το βραδινό τους φαγητό. Να δουν και εκείνοι ότι πίσω από την Ελλάδα που ήρθαν να χαρούν, υπάρχει και μία άλλη Ελλάδα που αγωνίζεται, που προσπαθεί να σώσει τη δημοκρατία την οποία οι κυβερνώντες της μόνο προσχηματικά τη χρησιμοποιούν στο λεξιλόγιό τους.

Δεν διακόπηκε η χτεσινή πορεία, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά ότι το δίκιο και η αλήθεια, θα βρίσκουν πάντα τους δικούς τους δρόμους, τα δικά τους μονοπάτια και θα αναδεικνύονται. Και η φωνή τους, κάθε φορά που θα εμποδίζονται θα ηχεί όλο και πιο δυνατά και θα συμπαρασύρει με την έντασή της, όλους όσους αναζητούν κάτι καλύτερο, κάτι πιο δίκαιο σε αυτόν τον κόσμο.