Το “ακραίο κέντρο” ξαναχτυπά! – Η Σ. Γιαννακά οργίζεται με τα… “τάγματα εφόδου” της Αριστεράς

Η λογική-θεωρία των “δύο άκρων” είναι παλιά επινόηση, τόσο παλιά -τουλάχιστον- όσο και οι “ίσες αποστάσεις” του Γεώργιου Παπανδρέου που έβαζε τους αντάρτες στο ίδιο σακί με τους ναζί κατακτητές και τους δωσίλογους: Σφάζουν οι Γερμανοί, σφάζουν τα τάγματα ασφαλείας. Σφάζουν και οι αντάρται. Σφάζουν και καίουν.

Η Γιαννακά με το πασοκικό παρελθόν έχει αποδείξει ότι είναι γνήσιος εκπρόσωπος της τάσης που εύστοχα έχει ονομαστεί “ακραίο κέντρο”. Φροντίζει με κάθε άρθρο της να δίνει τα πολιτικά της διαπιστευτήρια και δε θα μπορούσε να λείπει από την υστερική προπαγάνδα για τα… “δύο άκρα”, βάζοντας στο στόχαστρο την ΚΝΕ, τους φοιτητικούς συλλόγους και τη δράση τους που θυμίζει… “τάγματα εφόδου”.

Η περιγραφή της, στο άρθρο του i-efimerida, για όσα είδαμε στη Σταυρούπολη είναι ακραία ανατριχιαστική.

Πρώτα τα γεγονότα: Φοιτητές αντιεξουσιαστές, μέλη της ΚΝΕ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μοίραζαν κομματικά φυλλάδια έξω από το πρώτο και δεύτερο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης. Δέχτηκαν φραστική επίθεση από άτομα εντός ΕΠΑΛ, που ανήκουν στον ακροδεξιό χώρο. Με αυτή την αφορμή, οι απέξω οργάνωσαν αντιφασιστική συγκέντρωση μπροστά από το σχολικό συγκρότημα. Οι από μέσα επιτέθηκαν και τα πράγματα τελικά ξέφυγαν, όπως είδαμε και στις οθόνες μας. Η ΕΛ.ΑΣ. μάζεψε πιστόλια, σουγιάδες, γκλοπ, σφαίρες και μαζί 40 ανήλικους.

Ας δούμε, πρώτα τα πραγματικά γεγονότα, πριν από την ανασκευή που τους έκανε η αρθρογράφος. Οι παρακρατικές ομάδες μπούκαραν με την ησυχία τους -και τις πλάτες της αστυνομίας- στο σχολείο, εξαπολύοντας δολοφονική επίθεση στο συγκεντρωμένο πλήθος με πέτρες και μολότοφ. Τι κατάλαβε η Σοφία Γιαννακά από όλα αυτά; Ότι “τα πράγματα τελικά ξέφυγαν…”. Στο κλείσιμο μάλιστα κάνει λόγο για τα ευρήματα της ΕΛ.ΑΣ. και τον οπλισμό των νεοναζί: πιστόλια, σουγιάδες, γκλοπ και σφαίρες. Το μόνο που λείπει, εντελώς τυχαία και αθώα, από την περιγραφή, είναι η ταυτότητα του κατόχου τους. Έτσι ο ανυποψίαστος αναγνώστης μένει με την εντύπωση πως και οι δυο πλευρές πήγαν με αντίστοιχο οπλισμό, ίσως μάλιστα να είχαν στήσει και ραντεβού θανάτου, όπως οι χούλιγκαν των ομάδων.

Φανταστείτε τώρα μια περιγραφή της ίδιας κυρίας για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, καθώς θα μας εξηγούσε πώς “ξέφυγαν τελικά τα πράγματα”, ενδεχομένως για το ποδόσφαιρο. Σκέφτεστε τίποτα πιο ανατριχιαστικό;

Αφού έφερε στα μέτρα της τα “γεγονότα”, η Γιαννακά, συνεχίζει το έμμεσο ξέπλυμα των ναζί, αποδίδοντας στο “αριστερό άκρο” προθέσεις ιδεολογικού προσηλυτισμού.

Ξέρετε κανένα ευρωπαϊκό, ασιατικό, αυστραλιανό ή αμερικανικό σχολείο έξω από το οποίο συναθροίζονται ακροαριστεροί «φοιτητές» για να κάνουν ιδεολογικό προσηλυτισμό στους μαθητές του, εν έτει 2021;

Καταρχάς, ας σημειώσουμε ότι βάζει εντός εισαγωγικών τη λέξη “φοιτητές”, ίσως με βάση κάποιες δικές της μυστικές πληροφορίες για την ταυτότητά τους. Αποφεύγει όμως τον ίδιο σκόπελο για τους παρακρατικούς φασίστες, γράφοντας “άτομα εντός ΕΠΑΛ” και “οι από μέσα”, χωρίς να χρειαστεί να αμφισβητήσει τη μαθητική τους ιδιότητα.

Το πιο ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ότι ταυτίζει την αντιφασιστική συγκέντρωση με “ιδεολογικό προσηλυτισμό”. Εκτός και αν περιγράφει ως τέτοιον την εξόρμηση φοιτητών, την πρώτη κιόλας μέρα, με υλικό ενάντια στην Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, που πετάει μαζικά τους μαθητές έξω από τα Πανεπιστήμια και τους προστατεύει από τον… “ιδεολογικό προσηλυτισμό” των φοιτητικών παρατάξεων. Ως γνωστόν άλλωστε, όποιος διαφωνεί με το δόγμα της κυβέρνησης, είναι αιρετικός και επιχειρεί να προσηλυτίσει τις μάζες.

Η Γιαννακά, ωστόσο, κρίνει πως αυτό δεν είναι αρκετό και έτσι τους παρουσιάζει ως δυνάμει τάγματα εφόδου που τρομοκρατούν τους μαθητές στα σχολεία.

το ερώτημα είναι: γιατί οι ακροαριστεροί ή τα μέλη της ΚΝΕ πάνε στα σχολεία, με κοντάρια και πανό, για να μοιράσουν κομματικά φυλλάδια; Γιατί κάνουν πορείες σαν τάγματα εφόδου, με κράνη και Full Face, με συντονισμένο βηματισμό, φωνάζοντας συνθήματα, κρατώντας ρόπαλα και πέτρες στα χέρια; Τι σόι «φοιτητικοί σύλλογοι» είναι αυτοί που μαζεύονται έξω από σχολεία ανηλίκων, με κράνη και στυλιάρια;

Από πότε τρομοκρατούν τα πανό, τα φυλλάδια και τα συνθήματα; Από τότε που κάποιος ταυτίζεται με τους κρατούντες και στοχοποιεί κάθε κίνηση αμφισβήτησής τους, σαν βασιλικότερος του βασιλέως. Τα υπόλοιπα είναι ένα χρυσό δείγμα κίτρινης δημοσιογραφίας, στην υπηρεσία του συστήματος. Η Γιαννακά περιγράφει τα μέλη της περιφρούρησης, που έχουν κράνη και κοντόξυλα, ως “τάγματα εφόδου”, πιθανόν γιατί προτιμούσε να πάνε ξυπόλυτοι στα αγκάθια και να φάνε στο δόξα πατρί πέτρες και μολότοφ. Τις “πέτρες και τα ρόπαλα”, τις βγάζει από την κοιλιά της, γιατί κάθε καλό αφήγημα-παραμύθι πρέπει να έχει μέσα υπερβολές και δράκους.

Αργά αλλά μεθοδικά, η αρθρογράφος φτάνει στην κατακλείδα που την ενδιαφέρει.

η ελληνική κοινωνία, σε αντίθεση με άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, νίκησε την ακροδεξιά συμμορία. Δεν την έβαλε στη Βουλή. Για τους άλλους, με τα κράνη και τα στυλιάρια, γιατί να μη δικαιούται να ανησυχεί;

Η ελληνική κοινωνία δεν είναι κάτι ενιαίο. Μεγάλο κομμάτι της ανέχτηκε τους νεοναζί και τους έστειλε στη Βουλή, όχι μόνο μια φορά, αλλά και μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Το έδαφος το είχε προετοιμάσει ένα μεγάλο κομμάτι των ΜΜΕ που ξέπλεναν πολύ προσεκτικά τους χρυσαυγίτες, παίζοντας με τη θεωρία των δύο άκρων, όπως κάνει τώρα η Γιαννακά.

Όλα αυτά δεν είναι ακριβώς καινούρια. Είναι εντυπωσιακό όμως ότι γράφονται προτού κλείσει καν χρόνος από την καταδίκη των ηγετών της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Και γίνονται ακόμα πιο ανατριχιαστικά, αν σκεφτούμε όσα ακολούθησαν τις τελευταίες μέρες με το ξεσάλωμα των νεοναζί, που συνεχίζουν τις δολοφονικές επιθέσεις, πατώντας στις επιλεκτικές ανησυχίες της Γιαννακά και των ομοίων της.

Γιατί αν κάποιος ψάχνει να βρει ακραίες συμπεριφορές, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την ακραία διαστρέβλωση της αλήθειας και το ξέπλυμα του φασισμού.