Θέατρο τη Δευτέρα: «Ένα κάρο μέσα στο σαλόνι» του Γιάννη Καλογήρου
Ο αγώνας επιβίωσης μιας αγροτικής οικογένειας. Ο αγώνας επιβίωσης ιδωμένος από δύο διαφορετικές σκοπιές, μέσα από διαφορετικές ηλικίες.
Ο αγώνας επιβίωσης μιας αγροτικής οικογένειας. Η ιστορία δυο γονιών-αγροτών που αγωνίζονται για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ο γιος δίνει εξετάσεις στο πανεπιστήμιο χωρίς επιτυχία και αναγκάζεται να φύγει στο εξωτερικό. Η κόρη, παρά τις αντιρρήσεις των δικών της, θα εγκαταλείψει το πατρικό για να βρει την τύχη της σε κάποιο αστικό κέντρο. Ο αγώνας επιβίωσης ιδωμένος από δύο διαφορετικές σκοπιές, μέσα από διαφορετικές ηλικίες.
Το έργο «Ένα κάρο μέσα στο σαλόνι» του Γιάννη Καλογήρου, σε σκηνοθεσία Τάσου Λέρτα, προβλήθηκε στα πλαίσια της εκπομπής «Το Θέατρο της Δευτέρας» στις 22 του Μάη 1989. Το Αρχείο της ΕΡΤ ψηφιοποίησε και παρουσίασε την παράσταση τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου ηθοποιού-θεατράνθρωπου Βασίλη Διαμαντόπουλου, στα 20 χρόνια από το θάνατό του.
Θέατρο τη Δευτέρα: «Ένα κάρο μέσα στο σαλόνι» του Γιάννη Καλογήρου – Βασίλης Διαμαντόπουλος
Σκηνοθεσία: Τάσος Λέρτας. Μουσική: Θωμάς Μπακαλάκος. Σκηνικά – κοστούμια: Θεοδόσης Δαυλός
Ηθοποιοί: Βασίλης Διαμαντόπουλος, Εύα Κοταμανίδου, Βάσια Παναγοπούλου, Γιάννης Καλογήρου.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ, καθώς και άλλες παραστάσεις.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
