Πλουτς, πλατς, τσουλήθρες – Ζήσε τον υγρό μύθο σου στην Ελλάδα

Λοιπόν, έχεις τρεις ζωές να περάσεις την πίστα. Ξεκινάς μόλις ακούσεις τον κεραυνό.

1η απόπειρα – Μεγάλος Περίπατος.

Ανοίγω ομπρέλα, από τις μεγάλες, τις καλές, που είναι σαν μπαστούνι. Την σηκώνω για να μην τρακάρω με την ομπρέλα που έρχεται από το άλλο ρέμα (δε θέλει “ύψιλον”) κυκλοφορίας, από εκείνες τις απλές, που αν φυσάει πολύ, σου μένει μονάχα ο σκελετός και μοιάζει σαν καμένο δέντρο. Γενικώς, όταν φυσάει δεν κόβουν πάρα πολλά οι ομπρέλες και μοιάζεις με τη σκηνή από το κογιότ που κυνηγά εμμονικά το πουλί-κόρνα (μιτ-μιτ) και κρατά μια διακοσμητική ομπρέλα, από αυτές που βάζουν στα παγωτά, για να συγκρατήσει τον βράχο που έρχεται καταπάνω του.

Προχωράς προσεκτικά, μα τον Τουτάτι, σαν ρωμαϊκή περίπολος στο γαλατικό δάσος. Πήρες την πανοπλία σου -μπλούζα, ομπρέλα, πανωφόρι, μια αλλαξιά για όλα, δεύτερο ζευγάρι κάλτσες, τι να το κάνεις όμως αν βραχεί το παπούτσι; Μήπως θα ήταν καλύτερα να φτάσεις σαν αρχαίος Έλληνας, με σανδάλια, να μη σε νοιάζει αν βραχεί το πόδι;

Περπατάς στα φαρδιά πεζοδρόμια που θα σκεπάζονται με πλατάνια σε λίγα χρόνια (χαιρέτα μου τον πλάτανο!). Φτάνοντας στην άκρη του τετραγώνου, ανακαλύπτεις ένα ρυάκι, που ίσως κάποτε να ήταν παραπόταμος του Ηριδανού και αυτό έχει και μια θετική πλευρά, γιατί τα πλατάνια είναι υδρόφιλα δέντρα. Αναρωτιέσαι πώς είναι τώρα η Μιχαλακοπούλου και αν έχει χώρο για δέντρα και παίρνεις μια ανάσα, σαν τον δύτη πριν την βουτιά. Τώρα θα χρειάζονταν εκείνα τα μαθήματα παρκούρ, που ήθελες αλλά διαρκώς το ανέβαλλες.

Στηρίζεσαι με το χέρι σε ένα αμάξι, βάζεις το άλλο στο καπό του διπλανού, επιχειρείς μια πιρουέτα που ίσως πάρει κάποτε το όνομά σου, αρκεί να προσέξεις στην προσγείωση, να μην τα κάνεις μούσκεμα και πέσεις στη λίμνη των κύκνων, γιατί θα πέσει η βαθμολογία σου και θα χάσεις το άριστα -για μια αριστεία ζούμε! Το αριστερό πόδι προσγειώνεται σωστά, αλλά το δεξί πάει κοντά στη λακκούβα, που αποδεικνύεται νεροπαγίδα -και θα είναι τέτοια και όταν σταματήσει να βρέχει.

Λυγίζεις και αποχαιρετάς τα όνειρα για μετάλλιο. Ίσως σε κάποιο άλλο αγώνισμα, πχ κατάδυση με λεωφορείο.

Ο καθρεφτισμός των γραμμάτων της πινακίδας δίνει ένα μοναδικό εφέ

2η απόπειρα – Ψυρρή

Αυξημένος δείκτης δυσκολίας. Ο ασφαλής διάδρομος που λέγεται πεζοδρόμιο διακόπτεται από τραπεζοκαθίσματα.
-Τι θέλετε ρε κομμούνια; Θέλατε και δρόμους με πεζοδρόμια; Είχατε τέτοια και στο σοβιέτ σας;

Πας τοίχο-τοίχο, σα να κρύβεσαι, και ισορροπείς στη λεπτή δοκό που αφήνουν ελεύθερη για τους πεζούς τα μαγαζιά. Τι να κάνουν και αυτοί μωρέ, κλέφτες να γίνουν; Με 7 ευρώ μόνο τη χωριάτικη, δε βγαίνω μάνα μου…

Ρίχνεις ένα βλέμμα κάτω, το είδωλό σου καθρεφτίζεται στη λίμνη. Φτάνεις στο κρίσιμο σημείο, ο απέναντι διαβάτης περιμένει την κίνησή σου, για να μην μπλοκάρετε και την πατήσετε σαν τις πεισματάρες κατσίκες στο μύθο με τη γέφυρα. Σκέφτεσαι προς στιγμήν την κατσίκα του γείτονα κι αρχίζεις νοερά ένα μεγαλόπνοο σχέδιο πόλης. Λες να χρειάζεται μια αερογέφυρα για τους πεζούς πάνω από του Ψυρρή; Να θυσιάσουμε ίσως και τη γυναίκα του πρωτομάστορα για να στεριώσει και να μην πέσει πάνω στα κεφάλια μας, σαν τον ουρανό. Και τις μέρες που δε βρέχει, δεν πειράζει, θα σας φέρουμε και θάλασσα στο κέντρο της Αθήνας.

Συνεχίζεις την προσπάθεια. Περνάς προσεκτικά, θέλεις μόνο λίγα βήματα, για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Προχωράς, βλέπεις το αμάξι στη στροφή του δρόμου, μαντεύεις τη συνέχεια, επιταχύνεις για να αποφύγεις τη μετωπική, λίγα μέτρα ακόμα…

-Σπλας… Μούσκεμα.

Σε προλαβαίνει και περνά ανοίγοντας τη θάλασσα στα δύο, σαν Μωυσής με θαλάσσιο σκι.
Και καλοκαιρινά σπορ θα σας φέρουμε.

Μένεις σα βρεγμένος γάτος να το κοιτάς να χάνεται στη γωνία. Σου φαίνεται πως βλέπεις πίσω του τον σύγχρονο Μωυσή με πέδιλα σκι να σου χαμογελά ειρωνικά και να λέει: “εσείς γαμιέστε!”.

Τι λέτε μωρέ κομμούνια; Θέλατε και φρεάτια; Για να μας ρίξετε μέσα;

3η απόπειρα – Θησείο

Φτάνεις στην πλατεία και την ηρωική λιμνοθάλασσα του Θησείου, σαν αυτή που στήσανε στο ΟΑΚΑ, στην τελετή έναρξης του ’04. Τώρα όμως τιμάμε τα 200 χρόνια από το ’21 και το Μεσολόγγι, επιχειρώντας μια ηρωική έξοδο υπό βροχή.

Κάνεις τον κύκλο της λίμνης, ψάχνοντας διάβαση, και ακούς τον ξεναγό του παρακείμενου γκρουπ να λέει για την πόλη της Παλλάδας και τον αγώνα που έδωσε με τον Ποσειδώνα και την κατάρα της λειψυδρίας που άφησε ο τελευταίος -φταίει ο θεός που μας μισεί…- μαζί με ένα υπέροχο ξηρό κλίμα, όπου κάθε βροχόπτωση θεωρείται ακραίο καιρικό φαινόμενο.
Τι θέλετε ρε κομμούνια, να τα βάλουμε και με τον καιρό τώρα;
Με τον θεό δεν μπορεί να τα βάλει κανείς, το λέει και ο Οικονόμου άλλωστε. Περιμένουμε τώρα τα αναλυτικά ρεπορτάζ να μας ενημερώσουν για τις ιστορικές στιγμές που ζούμε: Αυτή ήταν η χειρότερη καταιγίδα των τελευταίων 40 λεπτών!

Κάνεις τον κύκλο της λίμνης με επιτυχία, νιώθεις σαν τον Οδυσσέα που φτάνει επιτέλους στην Ιθάκη, αφού θαλασσοδερνόταν δέκα χρόνια. Τόσα σου φαίνεται πως κρατά και η δική σου διαδρομή, ίσως είχες και συντρόφους μαζί που χάθηκαν στην πορεία. Ξέρεις πως για όλα αυτά φταίει ο Κανένας ή ο άγνωστος θεός (που μας μισεί) για τον οποίο είχε μιλήσει ο Παύλος στον Άρειο Πάγο (Mars Ice). Η ραψωδία τελειώνει και πιάνεις στεριά στην Αποστόλου Παύλου, γεμάτος κατάνυξη, αν δεν ήταν βρεγμένο το χώμα θα το φιλούσες. Ευχαριστείς από μέσα σου τον άγνωστο θεό των Αθηναίων, που βγήκες ζωντανός, κάνεις αχόρταγα τα πρώτα βήματα στο έδαφος, αλλά δεν προσέχεις τον κυβόλιθο που είναι ολισθηρός σαν κατρακύλα σε ταινία της Λάσκαρη. Πας να πέσεις με τα μούτρα, γλιτώνεις τελευταία στιγμή, γονατίζεις και προσκυνάς.

Ηλί, ηλί, λαμά σαβαχθανί;

Κοιτάς προς τον ουρανό και βλέπεις όραμα με την επουράνια απάντηση.

Επίλογος

Δεν πειράζει αν έχεις βραχεί ως το βρακί. Σημασία έχει να χαμογελάς και να έχεις θετική ενέργεια, σαν τον ατσαλάκωτο δήμαρχο της Λιμνούπολης και του Μίκυ Σίτι, που ανεβάζει την τραγωδία “επενδύσεις επί Κολωνώ” και θέλει κι άλλο Περίπατο κι άλλα φιλέτα και την Ακαδημία Πλάτωνος, αλλά δεν ακούει τον Νίκο Κούρκουλο: ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΩΡΕ, ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ;

Αλλά σύντομα ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Η πόλη πάλι όχι. Σου δείχνει με κάθε ευκαιρία τα δόντια της, πόσο μη φιλική είναι στο χρήστη, σου αφήνει σημάδι από την οδοντοστοιχία της πάνω στο δέρμα, για να την θυμάσαι. Και δεν έχουμε πιάσει καν τα πιο σημαντικά, με τα σπίτια και τις ζωές που βουλιάζουν, τις περιουσίες που χάνονται και σαπίζουν κάτω από το νερό -δεν πειράζει, αυτά των πλεμπαίων είναι, “θα τα ξαναφτιάξουμε…”- και για τα πλημμυρισμένα με όνειρα υπόγεια.

Τι θέλατε μωρέ κομμούνια; Αντιπλημμυρικά έργα; Να πάτε στην Κούβα και την Κορέα να ζήσετε…