Πατρίδα

Μπάμπης Ζαφειράτος

Πατρίδα

Στο πέρασμα σ’ αναζητάω των αιώνων
Με έναν κόμπο να μου κλείνει το λαιμό
Κι όπως φωτιές και ογκοπάγους πολεμώ
Κατρακυλάω από γκρεμό σ’ άλλο γκρεμό
Άθυρμα γίνομαι σε σχέδια πατρώνων

Φορές σε βρίσκω μα για χέρια έχεις δυο φίδια
Μούσκλια και φύκια σου σκεπάζουν το κορμί
Σε μιαν αλλόκοτη με παίρνεις εκδρομή
Και τ’ άδεια μάτια σου σε κάθε αφορμή
Μπήγονται δίστομα στη σάρκα μου λεπίδια

Μιλάς κι ανοίγονται στοές με δυναμίτες
Στην ερημιά μου και τυφλός σ’ ακολουθώ
Μα αντί στο φως έστω για λίγο να βρεθώ
Βουλιάζω αργά σ’ έναν επίγειο βυθό
Σ’ ένα κελί γυμνό για θανατοποινίτες

Έξω ακούγεται μια μπόρα λυσσασμένη
Στα δάση πέφτουνε καμένα τα πουλιά
Στη γη φυτρώνει ένα χορτάρι από γυαλιά
Σιγά σιγά σφίγγει του ορίζοντα η θηλιά
Κι από τα δέντρα αιωρούνται κρεμασμένοι

(Μπάμπης Ζαφειράτος)