Η ποίηση της ζωής

Λέξεις γέφυρες του χθες
λέξεις για το σήμερα
που ίσως λόγχες γίνουν στο μέλλον
και τρικυμίες, μεγάλες τρικυμίες
να σπάνε τα έσω φράγματα
χωρίς αναστολές
κι ο ποιητής
στον δύσκολο καιρό, όρθιος στέκει
κι έτοιμος είναι
στους ώμους να σηκώσει τον αιώνα του
κι ας το πληρώσει ακριβά
Παράμερα στέκει κι ο άλλος
αυτός που δεν γράφει
και τίποτα δεν φανερώνει
που μετά απ’ τη σκληρή δουλειά του
από μια καμαρούλα σκοτεινή
από μια χαραμάδα
από μια κουκίδα τόση δα
βλέπει πεντακόσιους ήλιους
κι ένα μοναχικό φεγγάρι
να του τραγουδά
κι ολοένα να τον πλησιάζει
να χαμηλώνει
κι ολοένα να τον πλησιάζει
από κοντά να του πει
“ποτέ δεν θα ‘χω άλλα φεγγάρια πλάι μου
ποτέ δεν θα φέγγουν οι νύχτες περισσότερο
ποτέ κανένας δεν θα με νιώσει”

Προτού ξημερώσει
όρκο δίνει
έξω στο φως να βγει, στο μετερίζι
τους καημούς του κόσμου να γνωρίσει
και τις νύχτες να γίνεται φεγγάρι

Του ποιητή κάποια πνοή
ανταριάζει μέσα του τις λέξεις.

Στον Γιώργο Κακουλίδη

Εικόνα:  Έργο του Γιώργου Κακουλίδη

           Στρατής Γαλιάτσος