Βαγγέλης Χήρας: «Οι αγώνες και τα αποτελέσματά τους κρίνονται στους δρόμους και όχι στα πληκτρολόγια των υπολογιστών με τους εργάτες κλεισμένους στα σπίτια τους»
Στην οικοδομή, το καλούπωμα δεν γίνεται ηλεκτρονικά, το τσιμέντο δεν πέφτει με το φέισμπουκ και το κρασί την ώρα που σχολάμε, πίνεται παρέα στο καφενείο και όχι στο ίνσταγκραμ…
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες η πλατιά σύσκεψη συνδικαλιστικών οργανώσεων απ’ όλη τη Βορειοδυτική Ελλάδα στα Γιάννενα, στην έδρα του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων, με τη συμμετοχή 5 Εργατικών Κέντρων και 60 πρωτοβάθμιων Σωματείων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Η συμμετοχή των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι μεγαλύτερη από κάθε ανάλογη πρωτοβουλία του παρελθόντος των τελευταίων δεκαετιών στην περιοχή, στοιχείο του αυξημένου ενδιαφέροντος για την οργάνωση και συντονισμό των εργατικών διεκδικήσεων, απόκρουσης της αντεργατικής επίθεσης, κατάργηση στην πράξη του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη και πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Δείτε αναλυτικά πατώντας στον σύνδεσμο:
Ακολουθεί η ομιλία του Βαγγέλη Χήρα, αντιπροέδρου του Εργατικού Κέντρου Άρτας και προέδρου του Συνδικάτου Οικοδόμων, στη σύσκεψη:
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
Υπάρχει μια πανδημία που τη βιώνει στη ζωή του το 95% των κατοίκων της χώρας μας. Των εργαζομένων, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, εμπόρων. Το βιώνουν από την ίωση που χτυπάει τα εισοδήματα τους, τα δικαιώματα τους, τις ανάγκες τους. Σ’ αυτή την πανδημία της επίθεσης που δεχόμαστε, η μόνη απάντηση, το μόνο εμβόλιο, είναι ο οργανωμένος αγώνας, για την ανατροπή. Διαφορετικά θα μας έχουν μόνιμα διασωληνωμένους, στα ράντζα της ανεργίας, της απάνθρωπης εκμετάλλευσης, της στέρησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος. Ο καπιταλισμός, σάπισε και η μοναδική του προσφορά πιά, είναι η ολοένα και μεγαλύτερη επίθεση στη ζωή του λαού μας.
Σημαντικό κομμάτι στο πάζλ της επίθεσης αυτής, είναι και ο λεγόμενος νόμος Χατζηδάκη, που με περίσσια υποκρισία κάνει ότι νοιάζεται μην χαλάσει λέει η ψυχολογία των εργαζομένων από καμιά βίαιη απεργία.
Δεν μας έφεραν όμως κανένα παράδειγμα από έστω και έναν επιχειρηματία που έφαγε 4 γκλομπιές επειδή άφησε απλήρωτους τους εργαζόμενους;
Δεν μας είπαν πότε έγινε εισβολή των ΜΑΤ στα γραφεία των εργοδοτών, που ξετσίπωτα κλέβουν μισθούς ασφαλιστικές εισφορές και ό,τι άλλο θέλετε.
Δεν μας είπαν πότε τα ΜΑΤ πούλησαν τσαμπουκά σε τραπεζίτη που ξεσπιτώνει τον κοσμάκη.
Γι’ αυτούς η βία κατά των εργαζομένων είναι σαν καιρικό φαινόμενο. Κάτσε σπίτι, μην μιλάς, μην κουνιέσαι. Και αυτό το ζητάνε σαν καταστατική υποχρέωση της ζωής των εργαζομένων.
Το Εργατικό Κέντρο Άρτας και τα σωματεία μας δεν πρόκειται να τροποποιήσουμε τα καταστατικά μας, εντάσσοντας τις διατάξεις της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Δεν εγγραφόμαστε, στο Ηλεκτρονικό Μητρώο του υπουργείου. Έχουμε μάθει πια, ότι οι αγώνες και τα αποτελέσματά τους κρίνονται στους δρόμους και όχι στα πληκτρολόγια των υπολογιστών με τους εργάτες κλεισμένους στα σπίτια τους. Στην οικοδομή, το καλούπωμα δεν γίνεται ηλεκτρονικά, το τσιμέντο δεν πέφτει με το φέισμπουκ, και το κρασί την ώρα που σχολάμε, πίνεται παρέα στο καφενείο και όχι στο ινσταγκράμ.
Οι απειλές, ότι “δεν θα είμαστε νόμιμοι”, δεν μας πτοούν. Μια ζωή, αυτό που ακούγαμε στις απεργίες έξω από τους χώρους που περιφρουρούσαμε, ήταν ότι είμαστε παράνομοι. Δεν ήταν για παράδειγμα, παράνομος ο εργοδότης που απέλυε όλους τους εργαζόμενους επειδή έφτιαξαν σωματείο, ούτε ο εργοδότης που έστηνε νέα επιχείρηση με νέο Α.Φ.Μ., δίπλα στην προηγούμενη δουλειά του, και έστελνε τους εργαζόμενους με νέες συμβάσεις χάνοντας τα δικαιώματα τους σε αποζημιώσεις, προϋπηρεσίες κλπ. Δεν είναι παράνομη η εργοδοσία που χρωστάει μισθούς είκοσι χρόνια σε εργαζόμενους. Εργάτες τσακίζονται και σκοτώνονται την ώρα της δουλειάς και οι εργοδότες σουλατσάρουν ελεύθεροι, και από πάνω, τους περιφρουρεί το κράτος τους, μην τυχόν τους ασκήσουμε ψυχολογική βία και μείνει ο αστακός τους αφάγωτος.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες.
Θέλουμε να συμφωνήσουμε, ότι δεν θα επιτρέψουμε να βάλουν στο γύψο ένα ένα τα σωματεία. Με απειθαρχία και συντονισμό από τα κάτω, τα σωματεία αποφασίζουμε να αχρηστεύσουμε το νόμο της κυβέρνησης που βάζει χέρι στα συνδικάτα. Δηλαδή, κανένα σωματείο να μην καταθέσει μητρώα, καταστατικό, οικονομικές καταστάσεις, στο κρατικό μητρώο, το νέο φακέλωμα. Να μην δεχτεί να παραβιάσει το καταστατικό του στον τρόπο εκλογής των οργάνων του, για τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων, για τον τρόπο που θα παίρνει αποφάσεις. Να μπει μπροστά ενάντια στις απολύσεις για συνδικαλιστική δράση, ενάντια στην απαγόρευση της απεργίας είτε με την προβοκατόρικη διάταξη περί “άσκησης ψυχολογικής βίας”, είτε με το σύγχρονο απεργοσπαστικό μηχανισμό του “προσωπικού εγγυημένης παροχής υπηρεσιών”.
Η δική μας νομιμότητα σχετίζεται με το πώς υπηρετούνται τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι με τα διατάγματα και τις απειλές των κυβερνήσεων, της μεγαλοεργοδοσίας. Γι’ αυτό και μέσα στην πανδημία, με καμιά εικοσαριά διαδηλώσεις, απεργίες και κινητοποιήσεις, και ιδιαίτερα με το εργοδοτικό έγκλημα, συνταράχτηκαν όλοι οι εργαζόμενοι, προχωρώντας, για τα δοσμένα της Άρτας, στην μεγαλύτερη κινητοποίηση για 4 συνεχόμενες μέρες. Αλήθεια, ασχολήθηκε τότε κανένας εργαζόμενος για το τι λένε οι νόμοι; Νομίζεται ότι λογάριασαν μήπως τους κακοχαρακτηρίσει η εργοδοσία τους; Από την πρώτη στιγμή ξεκαθαρίσαμε στην κυβέρνηση, στην εργοδοσία, αλλά και στην πλειοψηφία της Γ.Σ.Ε.Ε., ότι για μας δεν ισχύει το σφάξε με αγά μ’ να αγιάσω. Αν θέλουν πολύ ευχαρίστως να τους διευκολύνουμε να αγιάσουν αυτοί. Δεν πρόκειται με κανένα τρόπο, είτε με πανδημίες είτε με νόμους να ξεμπερδέψουν μαζί μας.
Οργανώνουμε αποφασιστικά την κλιμάκωση του αγώνα. Με συσκέψεις, κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, απεργιακές μάχες. Έχει σημασία μέσα στον Νοέμβρη, εκτός από τις τοπικές διαδηλώσεις που θα οργανώσουμε, να πάμε για πανηπειρωτικό συλλαλητήριο. Τώρα, όσο ποτέ, ο αγώνας μάς έχει όλους ανάγκη και όλοι έχουμε ανάγκη τον αγώνα.
Το λέμε ξεκάθαρα απέναντι στους νόμους τους. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Νόμος είναι η δουλειά με δικαιώματα, οι αυξήσεις των μισθών. Νόμος είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.
