Αξιολόγηση από ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ σήμερα στο σύστημα εκπαίδευσης

Ένας κλάδος βρίσκεται στην προμετωπίδα του αγώνα για την υπεράσπιση των κουρελιών της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας. Οι εκπαιδευτικοί δίνουν έναν όμορφο και δύσκολο αγώνα, που έχει αρκετές ιδιαιτερότητες. Η πρώτη ιδιαιτερότητα είναι η σταδιακή διαμόρφωση δύο διακριτών και ολοένα και πιο πολωμένων δυνάμεων.

Από τη μία, είναι η λυσσαλέα, απολύτως συντονισμένη επίθεση όλων των μηχανισμών του κεφαλαίου, της τρομοκρατίας, των διώξεων, του κοινωνικού αυτοματισμού, των καναλιών, των ξεπουλημένων και πλήρως ευθυγραμμισμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, με μια χείρα βοηθείας κι από τους οπορτουνιστές των Παρεμβάσεων, των υπογείων του διαδικτύου και της νύχτας. Σε αυτήν την σύμπνοια έχει συντελέσει η πίεση του ανταγωνισμού του κεφαλαίου που επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις του για να περάσει την κάθε πολιτική που θεωρεί ότι θα το ευνοήσει. Όλες οι εφεδρείες πλέον ρίχνονται στη μάχη, είτε για την κατάργηση του οκταώρου, την ιδιωτικοποίηση της υγείας ή την διάλυση του σχολείου.

Από την άλλη, είναι σύσσωμος ο κλάδος των εκπαιδευτικών, η μεγάλη πλειοψηφία των γονέων και των μαθητών, τα ταξικά σωματεία και όλη εκείνη η κρίσιμη μάζα που σταθερά βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ πεζοδρομίου και οδοστρώματος του αγώνα. Αυτή η συνένωση των ρυακιών της αντίστασης που τόσο γλαφυρά, συμβολικά και συγκινητικά εκφράστηκε με την συνάντηση των διαδηλώσεων στο Σύνταγμα στην καθοριστική απεργία της 11ης Οκτώβρη ήταν μόνιμη επιδίωξη των ταξικών δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, την ΚΝΕ και το ΚΚΕ όπως ξέρει όποιος έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με το θέμα. Υποβοηθήθηκε όμως από μια σειρά παράγοντες.

Πρώτον, οι σχολικές μονάδες έχουν αποδεκατιστεί από την έλλειψη προσωπικού και υποδομών. Τα σχολεία έχουν διαφοροποιηθεί στην πράξη: αλλού έχει γυμναστή, αλλού μουσικό, αλλού μαθηματικό κι αλλού φιλόλογο. Αλλού έχει εκπαιδευτικούς (σχεδόν) από την αρχή της χρονιάς, αλλού από τη μέση κι αλλού στο τέλος. Αλλού έχει πιο πολλούς μόνιμους εκπαιδευτικούς, αλλού πιο πολλούς συμβασιούχους που τους φέρνει το δημόσιο (οι λεγόμενοι, μάλλον κοροϊδευτικά, αναπληρωτές) κι αλλού συμβασιούχους που τους φέρνουν οι γονείς. Αλλού έχει 15 παιδιά σε μια τάξη, αλλού 20 κι αλλού 28. Αλλού έχει ολοήμερο μέχρι τις 4μμ, αλλού μέχρι τις 3μμ κι αλλού καθόλου. Αλλού οι τοίχοι είναι από τούβλο, αλλού από πέτρα κι αλλού από γυψοσανίδα. Αλλού έχει θέρμανση, αλλού όχι. Αλλού έχει αυλή, αλλού δεν έχει. Αλλού πλημμυρίζει, αλλού βράζει κι αλλού παγώνει. Κι όλες αυτές οι διαφορές υπάρχουν όχι μόνο μεταξύ σχολείων, αλλά ακόμα και μέσα στο ίδιο σχολείο.

Οι γονείς καταλαβαίνουν, ή τουλάχιστον διαισθάνονται, ότι με την ψευτοαξιολόγηση της Κεραμέως αυτή η διαφοροποίηση θα ενταθεί και θα φορτωθεί στις πλάτες τους – και στις τσέπες τους, φυσικά. Και έχει βοηθήσει ήδη το κράτος για να το καταλάβουν αυτό. Δεν χρειάστηκε να επιστρατεύσουν την εμπειρία τόσων χρόνων. Το Υπουργείο φρόντισε να δώσει φρέσκο υλικό με τον ξαφνικό θάνατο εν μέσω σχολικής χρονιάς 1000 τμημάτων την προηγούμενη βδομάδα μέσα από συγχωνεύσεις, καταργήσεις κλπ. Απροσχημάτιστα αυτό έγινε για την αποδέσμευση εκπαιδευτικών μπροστά στις τρομερές ελλείψεις. Κι αυτό έγινε κατανοητό πολύ εύκολα γιατί την επόμενη μέρα ο εκπαιδευτικός είχε αποδεσμευτεί από το σχολείο και είχε τοποθετηθεί αλλού. Εξίσου απροσχημάτιστα την επόμενη μέρα τα συγχωνευμένα τμήματα είχαν γίνει 27-28 άτομα, εν μέσω αύξησης των κρουσμάτων και εξέλιξης της πανδημίας. Ανεξαρτήτως ιδεολογικής και πολιτικής (αν και όχι ανεξαρτήτως οικονομικής) τοποθέτησης των γονέων, είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η λεγόμενη αξιολόγηση δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, αλλά ότι θα νομιμοποιήσει και θα θεσμοθετήσει αυτό που γινόταν κατ’ εξαίρεση εδώ κι εκεί, δηλαδή τα μπαλώματα και τα μερεμέτια σε ψυχές και τοίχους.

Δεύτερον, η ίδια αξιολόγηση έχει με ένα τρόπο δώσει δείγματα γραφής στα Υπουργεία, όπου έχει εφαρμοστεί. Ο αντίστοιχος νόμος έχει γίνει κουρελόχαρτο ως προς τα εννέα δέκατα, καθώς δεν εφαρμόζονται η γενική και εξατομικευμένη στοχοθεσία, τα περιγράμματα θέσεων και φυσικά οι κρίσεις. Και ευτυχώς, θα έλεγε κανείς, γιατί τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα και το κράτος πιο συμπαγές. Το μόνο που επιδιώκει η Διοίκηση να εφαρμόσει είναι η αξιολόγηση των υπαλλήλων, άλλοτε σαν τυράκι κι άλλοτε σαν μαστίγιο, με μόνο αποτέλεσμα, όπου έχει εφαρμοστεί, την καχυποψία και την υπονόμευση της συναδελφικότητας, χωρίς καμιά κατά τα άλλα βελτίωση ούτε της δημόσιας υπηρεσίας, αλλά ούτε και της θέσης του υπαλλήλου.

Αυτή η εμπειρία από τα Υπουργεία μπορεί να μην έχει γίνει ευρέως γνωστή, με ευθύνη φυσικά του ίδιου του κράτους που το συμφέρει να τη θάβει. Επειδή όμως ο δημόσιος τομέας είναι μεγάλος, οι εργαζόμενοι πολλοί και η χώρα μικρή, αρκετός κόσμος έχει πάρει χαμπάρι ότι είτε γίνεται η ψευτοαξιολόγηση, είτε όχι, οι δημόσιες υπηρεσίες κουτσουρεύονται και ξεπουλιούνται με το ρυθμό που ζητάει η αγορά, δηλαδή οι κεφαλαιοκράτες.

Τρίτον, είναι τέτοια η οδύσσεια των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα των αναπληρωτών, αλλά και των μόνιμων που ο δάσκαλος έχει αποκρυσταλλωθεί γενικά στη συνείδηση της κοινωνίας ως ένας φιλότιμος εργάτης που κάνει το λειτούργημά του επειδή το αγαπάει, παρά επειδή το πληρώνεται. Οι εκπαιδευτικοί ζουν σε σκηνές στα τουριστικά μέρη, είναι τουρίστες οι ίδιοι που με το δισάκι τους στον ώμο αλλάζουν κάθε χρόνο σχολεία, είναι τοποθετημένοι σε δύο τρία ή και τέσσερα σχολεία, έχουν να αντιμετωπίσουν αβοήθητοι δύσκολες περιπτώσεις μαθητών, να υπερβούν τις ελλείψεις, να κάνουν τηλε-εκπαίδευση χωρίς μέσα, ακόμα και να γίνουν διασώστες για να εκκενώσουν πλημμυρισμένα σχολεία. Είναι τόσο φαιδρό εκείνο το αστειάκι, πασοκικής κοψιάς περί Ιούνιο-Ιούλιο-Αύγουστο που δεν το αναμασάνε ούτε τα χειρότερα παπαγαλάκια των αστών.

Τέταρτον, το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι προβληματικό, αλλού αντιδραστικό, αλλού αποσπασματικό κι αλλού απλά ό,τι να ‘ναι. Με τις ευέλικτες ζώνες, τα πρότζεκτ και τα προγράμματα το περιεχόμενο γίνεται ακόμα πιο αλαλούμ στο παιδικό κεφάλι. Οι μαθητές βασανίζονται συστηματικά με μια συρραφή επιταγών του κεφαλαίου σαν να είχαν κάνει κάποιο φοβερό αμάρτημα που το ξέρουν όλοι εκτός από τους ίδιους. Συχνά βλέπουν τους δασκάλους τους να αλλάζουν το υλικό όσο μπορούν, να παλεύουν να τους εξηγήσουν τα ανεξήγητα στον λίγο χρόνο του προγράμματος. Πάντοτε όμως πρέπει να αξιολογηθούν με μια διαδικασία που δεν φαίνεται άμεσα να είναι χρήσιμη ούτε στους ίδιους, ούτε στην κοινωνία και πουθενά δεν αξιολογείται αν ο μαθητής έχει τα μέσα και τις υλικές  και άλλες προϋποθέσεις για να ανταπεξέλθει στη διαδικασία. Αποκορύφωμα είναι η αξιολόγηση στο λύκειο που έχει γίνει ένα εξεταστικό κέντρο, η οποία αξιολόγηση είναι τόσο παράλογη που μπορεί κάλλιστα να αποκλείσει άριστους μαθητές από την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο.

Πέμπτον, είναι απολύτως ξεκάθαρο και στον τελευταίο ότι αξιολόγηση χωρίς χρηματοδότηση είναι άλλη μια παραλλαγή της δημοφιλούς ατομικής ευθύνης που έχουμε δει στην πανδημία, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τους σεισμούς. Δηλαδή, το κράτος δεν θα δώσει δεκάρα, θα κόβει κιόλας σταθερά από υποδομές και μισθούς και μετά θα αξιολογηθούν οι εκπαιδευτικοί για το τι έκαναν για να αφαιμαχθούν αρκούντως οι γονείς. Η ιστορία της χρηματοδότησης ενισχύθηκε πρόσφατα με την επεισοδιακή έναρξη της δίχρονης προσχολικής αγωγής στους δήμους που είχαν εξαιρεθεί.

Έκτον, όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς στην εκπαίδευση έχουν κάνει την αξιολόγησή τους τόσο στην συνολική διαδικασία, όσο και στη σχολική μονάδα. Έχουν συμπληρώσει εδώ και χρόνια τους δείκτες τους και τους έχουν εξειδικεύσει. Οι εκπαιδευτικοί συζητούν την αξιολόγησή τους στους συλλόγους τους, οι μαθητές στις συνελεύσεις τους και στις καταλήψεις τους και οι γονείς στους δικούς τους συλλόγους. Μεταξύ των αξιολογητών υπάρχουν συνεχόμενα κανάλια επικοινωνίας και έτσι η αξιολόγηση τους παίρνει τη μορφή μιας ροής και όχι μιας στατικής διαδικασίας. Απέναντι λοιπόν στην καρικατούρα του Υπουργείου Παιδείας, του κράτους και του κεφαλαίου συνολικά, έχει αναπτυχθεί μια αξιολόγηση ουσιαστική και συνεχή, που έχει αναδείξει όλες τις παθογένειες σε όλα τα στάδια της διαδικασίας και έχει αποτυπωθεί στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους.  Ξέρουν όλοι τι φταίει και ποιος είναι ο ένοχος. Όπως ξέρουν και ποιος αγνοεί τόσα χρόνια τα δίκαια αιτήματά τους. Και βλέπουν ότι η αξιολόγησή τους απέχει παρασάγγας από αυτήν που τους επιβάλλεται με θεούς και δαίμονες, δικαστές και νόμους, εν τέλει βία, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς και οι δύο δυνάμεις θα συγκρουστούν πάρα πολλές φορές ακόμα. Ο αγώνας ενάντια στο σύνολο της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης συνεχίζεται σήμερα με Πανελλαδική Κινητοποίηση στα σχολεία.

Στην Αθήνα, στη 1.30 μ.μ Σωματεία Εκπαιδευτικών και η Ομοσπονδία Γονέων Αττικής καλούν σε παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Παιδείας, ενάντια στις συγχωνεύσεις και διεκδικώντας την πρόσληψη του αναγκαίου εκπαιδευτικού προσωπικού.

Στη Θεσσαλονίκη, επίσης τη Δευτέρα, η Α’ ΕΛΜΕ καλεί σε παράσταση διαμαρτυρίας στις 3 μ.μ. στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης, απαιτώντας να μην κλείσει ούτε ένα τμήμα.

Στην Κρήτη η Ομοσπονδία Ενώσεων Γονέων καλεί τους γονείς να πάρουν μέρος στις παραστάσεις διαμαρτυρίας τη Δευτέρα 25/10 στις ανά νομό Διευθύνσεις Εκπαίδευσης.

Αποφάσεις συμμετοχής στην Πανελλαδική Μέρα Δράσης τη Δευτέρα 25 Οκτώβρη έχουν πάρει, μεταξύ άλλων οι ΕΛΜΕ Λήμνου – Αγίου Ευστρατίου, η ΕΛΜΕ Κέρκυρας, η ΕΛΜΕ Πειραιά, η οποία καλεί σε κινητοποίηση στη 1.30 μ.μ. στη ΔΙΔΕ Πειραιά και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών ΠΕ «Γ. Σεφέρης» που συμμετέχει σε κινητοποίηση μαζί με τους γονείς στη 1.30 το μεσημέρι στο Δημαρχείο Ν. Ιωνίας και στη συγκέντρωση στο Υπουργείο.

Στη Ζάκυνθο, σε παράσταση διαμαρτυρίας στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης καλεί στις 2 το μεσημέρι η ΕΛΜΕ.

Επίσης συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ο ΣΕΠΕ Ανατ. Αττικής «Ο Σωκράτης», Καισαριανής-Βύρωνα-Παγκρατίου «Ρόζα Ιμβριώτη», Ικαρίας – Φούρνων και ο ΣΕΠΕ Λήμνου «Αργύριος Μοσχίδης», ο οποίος καλεί σε σύσκεψη- συγκέντρωση στις 5.30 μ. μ. στην αυλή του 2ου Δημοτικού Σχολείου Μύρινας.

Παράλληλα, οι ΣΕΠΕ και οι ΕΛΜΕ, με τα πλαίσια πάλης από τις συνελεύσεις και τα ΔΣ τους, παλεύουν ανάμεσα σε άλλα για:

• Απαιτούν άμεσα την επαναπροκήρυξη απεργίας – αποχής από την «αξιολόγηση» και τα σχέδια κατηγοριοποίησης του σχολείου, με αποφάσεις ΔΟΕ – ΟΛΜΕ.

• Τονίζουν ότι σε κάθε περίπτωση ο κλάδος θα απαντήσει συντεταγμένα αξιοποιώντας όλες τις μορφές συλλογικής δράσης, σε επίπεδο συλλόγων διδασκόντων. Η «αξιολόγηση» θα ακυρωθεί στην πράξη.

• Προκηρύσσουν 1ωρες και 2ωρες διευκολυντικές στάσεις εργασίας όπου χρειάζεται.

• Προχωρούν με μαζικές κινητοποιήσεις μαζί με τους γονείς, ενάντια στις μαζικές συγχωνεύσεις τμημάτων, για την κάλυψη όλων των κενών με μόνιμο προσωπικό.

• Ενημερώνουν τους γονείς σε κάθε σχολείο. Αξιοποιούν μαζικά το γράμμα της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ).

• Συμμετέχουν μαζικά στα Πανεργατικά Συλλαλητήρια στις 4/11, για τις σύγχρονες ανάγκες μας στη δουλειά και τη ζωή και ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη.

• Προετοιμάζουν πανεργατική 24ωρη απεργιακή απάντηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής.

Με πληροφορίες από 902.gr