Ο αγώνας των εκπαιδευτικών συνεχίζεται και δυναμώνει!

Αναδημοσιεύουμε από το Ριζοσπάστη άρθρο του Σπύρου Μαρίνη, δάσκαλου, συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ και μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ.

Ο αγώνας που εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα στον χώρο της Εκπαίδευσης είναι δίκαιος. Αφορά την υπεράσπιση του παιδαγωγικού μας ρόλου και των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών μας. Απέναντί μας έχουμε μια διαχρονική πολιτική που αντιμετωπίζει τη μόρφωση των νέων ως εμπόρευμα και τις πραγματικές ανάγκες των σχολείων ως κόστος.

Η αντιπαράθεση με αυτήν την πολιτική χρειάζεται τώρα να δυναμώσει. Με τη συμμετοχή του 95% στην απεργία – αποχή, με τη συγκλονιστική συμμετοχή των 100.000 απεργών στις 11 Οκτώβρη, με τις μαζικές κινητοποιήσεις και τις πολύμορφες δράσεις των σωματείων αυτό απαιτούν οι εκπαιδευτικοί.

Καμία συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχει το δικαίωμα να αγνοήσει τη βούληση των χιλιάδων εκπαιδευτικών

Σε πλήρη αντίθεση με τον κλάδο, με τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και των ΔΣ των Συλλόγων βρίσκονται αυτήν τη στιγμή οι αποφάσεις του ΔΣ της ΔΟΕ, όπως και της ΟΛΜΕ, αντίστοιχα. Την Τρίτη 19/10, την ίδια στιγμή που ο κλάδος βρισκόταν σε διαδικασία Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων, με σκοπό να τοποθετηθούν οι ίδιοι οι συνάδελφοι για την παραπέρα συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στη λεγόμενη «αξιολόγηση» (μπροστά στην Ολομέλεια Προέδρων της ΔΟΕ, το Σάββατο 23/10), το ΔΣ της ΔΟΕ προχώρησε στην κατάθεση κειμένων ενιαίας συμμετοχής των Συλλόγων Διδασκόντων στις διαδικασίες της «εσωτερικής και εξωτερικής» αξιολόγησης, υλοποιώντας την απόφαση του ΔΣ της Κυριακής 10/10. Τα συγκεκριμένα κείμενα ψηφίστηκαν από την παράταξη της ΔΑΚΕ, τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΕΡΑ/ΑΕΚΕΕ) και από ένα μέλος των «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ – ΚΙΝΗΣΕΩΝ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ». Η παράταξη της ΔΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ), ήδη από τη στιγμή της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, είχε διατυπώσει τη θέση να μη γίνει έφεση και να μην προκηρυχθεί νέα απεργία – αποχή, ενώ δεν ψήφισε ούτε τα ενιαία κείμενα!

Η απόφαση για μη επαναπροκήρυξη της απεργίας – αποχής και κατάθεση ενιαίων κειμένων συμμετοχής, σε αυτήν τη φάση, είναι πολιτική επιλογή της πλειοψηφίας σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ), μια επιλογή που, δυστυχώς, δεν άλλαξε ούτε μετά από τη συγκλονιστική απεργία στις 11 Οκτώβρη. Η στάση των «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ – ΚΙΝΗΣΕΩΝ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ» της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, με την ψήφο του ενός από τα δύο μέλη τους στο ΔΣ της ΔΟΕ υπέρ των ενιαίων κειμένων, αντικειμενικά διευκόλυνε τις δυνάμεις που δεν ήθελαν τη συνέχιση της απεργίας – αποχής.

Η πρώτη αντίδραση του υπουργείου Παιδείας και της υπουργού σε σχέση με τα ενιαία κείμενα, που τα χαρακτηρίζει «φασόν» και προσπαθεί να τρομοκρατήσει απειλώντας ότι η κατάθεσή τους συνιστά παραβίαση της δικαστικής απόφασης (ψευδώς), αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καμία μορφή αντίστασης που θα βρει την έγκριση του υπουργείου ή έστω την ανοχή του. Καμία μορφή δεν είναι πανάκεια. Η συλλογική στάση του κλάδου είναι η μόνη ασπίδα στον αγώνα για να μείνει στα χαρτιά αυτός ο άδικος νόμος.

Η επαναπροκήρυξη της απεργίας – αποχής ήταν και είναι η πιο καθαρή απάντηση στην εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη

Το επιχείρημα ορισμένων δυνάμεων ότι αν προκηρύσσαμε νέα απεργία – αποχή, αυτό θα ήταν εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, είναι κυριολεκτικά για γέλια, αν όχι για κλάματα. Ακόμα και για την περίπτωση του ΟΜΕΔ (που ήταν η βασική αιτία για να βγει η απεργία – αποχή της ΔΟΕ παράνομη), η απόφαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ (που οι ίδιες δυνάμεις την ψήφισαν και τώρα την υπονομεύουν) δεν λέει ότι μια Ομοσπονδία δεν μπορεί να πάει στον ΟΜΕΔ για να συνεχίσει μια απεργιακή κινητοποίηση, αλλά ότι δεν θα εξαρτηθεί η πραγματοποίησή της από τη γνωστοποίηση ή τη σύμφωνη γνώμη του ΟΜΕΔ. Δεν είναι λοιπόν τεχνικοί αλλά πολιτικοί οι λόγοι που η πλειοψηφία πήρε τις συγκεκριμένες αποφάσεις.

Τα συνδικάτα μπορούν και πρέπει να αξιοποιούν όλες τις μορφές πάλης και συλλογικής αντίστασης, να εναλλάσσουν τους τρόπους αντίδρασής τους, πάντα όμως με κριτήριο το πώς θα δυσκολεύουν την εκάστοτε κυβέρνηση και όχι πώς θα τη διευκολύνουν. Δεν ήταν τώρα η ώρα για το ενιαίο κείμενο. Ηταν και είναι η ώρα για αποφασιστική και καθαρή στάση αντίστασης στις άδικες και αυταρχικές αποφάσεις των δικαστηρίων, για ανυπότακτη στάση απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, του ΥΠΑΙΘ, για ακύρωση στην πράξη του νόμου Χατζηδάκη, με την υπεράσπιση της μορφής πάλης που συλλογικά επιλέξαμε, της απεργίας – αποχής.

Η απόφαση του ΔΣ της ΔΟΕ (πριν ακόμα από την απεργία στις 11/10) δεν εκφράζει την απαίτηση του κλάδου για συνέχιση. Είναι αναντίστοιχη των απαιτήσεων της περιόδου, των αντικειμενικών δεδομένων που δημιούργησε ο αγώνας των εκπαιδευτικών, της δύσκολης θέσης στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση και κυρίως της ίδιας της απαίτησης των συναδέλφων. Ιδιαίτερες ευθύνες έχουν οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΕΡΑ/ΑΕΕΚΕ) σε ΔΟΕ και (ΣΥΝΕΚ) σε ΟΛΜΕ. Χωρίς τη δική τους ψήφο δεν θα μπορούσε να σταματήσει η απεργία – αποχή. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να μην οξύνουν την αντιπαράθεση με τον πυρήνα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, γιατί ως κυβέρνηση την υπηρέτησαν πιστά. Είναι δεσμευμένες στην προώθηση της «αξιολόγησης», της «εξοικονόμησης και των περικοπών», της «αυτονομίας και των δεξιοτήτων». Τα ίδια έκαναν και τον περασμένο Ιούνη στις κινητοποιήσεις για τον νόμο Χατζηδάκη. Πριν από τη δεύτερη 24ωρη απεργία, απέσυραν τις δυνάμεις τους από τις κινητοποιήσεις, υποστήριζαν ότι με τους αγώνες δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τον νόμο, για να ψηφίσουν τελικά τα μισά άρθρα του νόμου στη Βουλή. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε όλους τους τόνους επισημαίνει ότι ασκεί «υπεύθυνη αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση και ότι στα δύσκολα «βάζω πλάτη». Αυτό το «βάζω πλάτη» βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια αυτές τις μέρες οι εκπαιδευτικοί.

Καλούμε κάθε αγωνιστή και ριζοσπάστη εκπαιδευτικό, κάθε απεργό και κάθε συνάδελφο που έδωσε τη μάχη στο σχολείο του, να προβληματιστεί από τη στάση των «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ – ΚΙΝΗΣΕΩΝ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ». Η επιλογή τους στο ΔΣ της ΔΟΕ και η συγκεκριμένη τακτική που ακολούθησαν σε μια κρίσιμη στιγμή, κομβική για την πορεία των κινητοποιήσεων, είναι επιζήμια για τον αγώνα των εκπαιδευτικών. Η δυναμική των εξελίξεων θα μπορούσε να μεταφέρει την πίεση για συνέχιση της απεργίας – αποχής στην πλειοψηφία και ειδικά στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Με τη στάση τους όμως τον διευκόλυναν. Η στάση του «άλλα λέω στην Πρωτοβάθμια και άλλα στη Δευτεροβάθμια, άλλα ψηφίζω στην Ομοσπονδία και άλλα στα σωματεία, άλλα το ένα μέλος και άλλα το άλλο» δεν συμβάλλει στο να προχωράει ο κλάδος ενωμένος. Από τις δικές του ευθύνες ο συγκεκριμένος χώρος δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε με την αγωνιστική πλειοδοσία ούτε με ενέργειες που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την προσπάθεια ενιαίας απάντησης του κλάδου, όπως η πρόταση να συνεχιστεί η απεργία – αποχή σε κάποια σωματεία και σε άλλα όχι!

Σωματεία και Ομοσπονδίες που θα παλεύουν για τις δικές μας ανάγκες, χειραφετημένα από το κράτος, τις κυβερνήσεις και τις διοικήσεις

Δεν χωράει καμία αναμονή και καμία απογοήτευση. Τώρα είναι η ώρα να βγουν οι εργαζόμενοι στο προσκήνιο. Ο μαζικός, ενωτικός αγώνας των εκπαιδευτικών έχει δημιουργήσει σοβαρές προϋποθέσεις για την κλιμάκωση της πάλης. Τώρα είναι η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να σπάει η καλλιέργεια κλίματος αναμονής, κάθε αυταπάτη για λύσεις «από τα πάνω». Κάθε κυβέρνηση πατάει στους νόμους της προηγούμενης και επεκτείνει το αντιλαϊκό νομοθετικό οικοδόμημα που έχουμε απέναντι και με το οποίο πρέπει να συγκρουστούμε. Τώρα χρειάζεται να δυναμώσουμε τον κοινό αγώνα όλων των εργαζομένων, με συντονισμό Σωματείων και Ομοσπονδιών. Η αταλάντευτη αγωνιστική στάση εκπαιδευτικών και μαθητών, η συσπείρωση και η αγωνιστική συμπόρευση όλων των εργαζομένων, όλων των κλάδων, όπως εκφράστηκε και μέσα από τη σύσκεψη 200 συνδικαλιστικών οργανώσεων στις 5/10 στην Αθήνα στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, είναι ο δικός μας δρόμος.

Τα εκπαιδευτικά σωματεία θα δώσουν μαζικό, αγωνιστικό «παρών» στις πανεργατικές συγκεντρώσεις στις 4 του Νοέμβρη, σε όλη την Ελλάδα, προετοιμάζοντας την κοινή απεργιακή απάντηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Τις επόμενες μέρες, με σταθμό τη μέρα πανελλαδικής κινητοποίησης για τα προβλήματα των σχολείων (Δευτέρα 25/10), θα δώσουμε τη μάχη, μαζί με τους γονείς, ενάντια στις μαζικές συγχωνεύσεις τμημάτων σε όλη την Ελλάδα. Η μάχη ενάντια στον αντιδραστικό νόμο της κυβέρνησης θα συνεχιστεί με όλες τις μορφές και όλα τα μέσα που θα κρατήσουν τους συναδέλφους ενωμένους και θα δυσκολέψουν την κυβέρνηση, με τα σωματεία και τους συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ στην πρώτη γραμμή.

Πηγή: Ριζοσπάστης

φωτό: 902.gr