Ο Χρόνος της Φώφης

Χιλιάδες τόμοι έχουν γραφτεί, χιλιάδες λόγια έχουν ειπωθεί, κι όμως, κάθε φορά που συναντώ τον θάνατο
Πιο ταιριαστή βρίσκω τη Σιωπή
Μεγαλύτερη υποχρέωση τον Σεβασμό
Και μόνη παρηγοριά ότι η ζωή που μόλις τελείωσε, δεν πέρασε Αξόδευτη

Οι άνθρωποι μετράμε τον Χρόνο με ώρες, ημέρες και χρόνια.
Κρατάμε λογαριασμό διαβάζοντας τους αριθμούς σε κάποιο ημερολόγιο.
Υπολογίζουμε πόση ζωή έζησε ο καθένας και σκαλίζουμε τα νούμερα σε μια μαρμάρινη πλάκα.

Η ψευδαίσθηση του μετρημένου Χρόνου, το κατά συνθήκη ψέμα.
Ο Χρόνος δεν μετριέται. Μόνο βιώνεται.
Ό,τι δεν βιώθηκε, δεν υπήρξε.
Ό,τι δεν ζήσαμε, λείπει από τον λογαριασμό.
Και η ζωή που δεν ξοδεύτηκε, γίνεται φόβος και οδύνη μπροστά στον θάνατο.

Τουλάχιστον, η ζωή της Φώφης Γεννηματά, μόνο αξόδευτη δεν ήταν.
Δίδαξε αξιοπρέπεια, θάρρος και μαχητικότητα.
Τη βαριά κληρονομιά του καρκίνου, την πολέμησε στα ίσα με τον τρόπο που έζησε.
Δεν κρύφτηκε.
Δεν άφησε τον χρόνο να γλιστρήσει.
Τίμησε ό,τι της δόθηκε και ΕΖΗΣΕ.

Αυτή είναι η δική της κληρονομιά.

Ας είναι καλά εκεί που πάει.
Αν πράγματι, όταν πεθαίνει κανείς, ξεκινάει για κάπου.