Θέατρο τη Δευτέρα: «Οι περιθωριακοί» της Κωστούλας Μητροπούλου
Ένα έργο με έξι εικόνες και έναν αφηγητή
Πολυγραφότατη και πολυβραβευμένη η Κωστούλα Μητροπούλου (1933-2004) εξέδωσε, όσο ζούσε, 46 τίτλους συνολικά, μεταξύ των οποίων 8 θεατρικά έργα.
«Οι περιθωριακοί» περιγράφονται ως «ένα έργο με έξι εικόνες και έναν αφηγητή». Προβλήθηκε από την σειρά της ΕΡΤ «Το θέατρο της Δευτέρας», το 1988, σε τηλεοπτική της ίδιας της συγγραφέα και του Τζώρτζη Αγαθονικιάδη. Θεατρική σκηνοθεσία: Νίκος Περέλης. Τηλεοπτική σκηνοθεσία: Τζώρτζης Αγαθονικιάδης. Μουσική σύνθεση: Γιώργος Τσαγκάρης. Σκηνικά – κοστούμια: Θεοδόσης Δαυλός.
Θέατρο τη Δευτέρα: «Οι περιθωριακοί» της Κωστούλας Μητροπούλου – Σταύρος Ξενίδης
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Μάκης Πανώριος (Αφηγητής).
Εικόνα πρώτη «Φωτογραφία»: Ιάκωβος Ψαρράς, Θόδωρος Σαρρής, Αντέλα Μέρμηγκα.
Εικόνα δεύτερη «Με τον νόμο»: Άννυ Πασπάτη, Τάκης Καραθανάσης, Σταυρούλα Σπυρίδωνος, Αντέλα Μέρμηγκα.
Εικόνα τρίτη «Η επανάληψη»: Ελένη Κισκύρα, Θωμάς Κινδύνης.
Εικόνα τέταρτη «Ο Νι και ο Λα»: Σταύρος Ξενίδης, Βλάσσης Ζώτης.
Εικόνα πέμπτη «Το πορτραίτο του Ιάσωνα»: Τρύφων Καρατζάς, Γιώργος Μάζης, Τόνια Μάνεση, Σίμων Πάτροκλος, Αντέλα Μέρμηγκα.
Εικόνα έκτη «Ένας ρόλος για κλόουν»: Μαρούλα Ρώτα.
Δείτε την παράσταση:
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ, καθώς και άλλες παραστάσεις.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
