Γιατί πλήττουμε ο ένας (με) τον άλλον;

Στις κοινωνικές επαφές, (στο κοινωνικό σπάρινγκ δηλαδή…), ο καθείς κατεβαίνει με τα όπλα του. Έχοντας ως δεδομένο από τη φιλοσοφία πως οτιδήποτε μάς κάνει να νιώθουμε δυνατότεροι προξενεί χαρά και οτιδήποτε μάς αποδυναμώνει προξενεί πόνο, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ζοριζόμαστε να κρατήσουμε τα βλέφαρά μας ανοιχτά όταν ο/η συνδαιτυμόνας μας αρχίζει να αραδιάζει τι απέκτησε το τελευταίο διάστημα, πόσα παραπάνω παντελονιάζει μετά την προαγωγή, ποιο κατά σειρά μεταπτυχιακό τελείωσε, πού πήγε διακοπές, πόσο κοστίζει η τελευταία φούστα που αγόρασε και πόσα λάικς πήρε το χθεσινό duckface.

Οι πιο πονηροί από δαύτους δρουν υπογείως: μοστράρουν το νέο ρολόι ή το άρτι αφιχθέν από το Μιλάνο ζευγάρι μπότες, φάτσα κάρτα, αλλά δε βγάζουν κιχ. Η περιβόητη “μη λεκτική επικοινωνία”, που λένε οι ψυχολόγοι.

Πάντως το μήνυμα το στέλνουν. Και για να είναι σίγουροι θα το ανεβάσουν και στο Facebook και στο Instagram και σε όλα τα μπλιμπλίκια ώστε να το εμπεδώσουμε καλά: οι διακοπές που πήγε είναι απείρως πιο ακριβές και γκλαμουράτες από όπου κι αν πήγαν οι άλλοι, τα ρούχα πιο μοδάτα, το εστιατόριο πιο γκουρμέ, το βιβλίο πιο “ψαγμένο”, το αυτοκίνητο πιο γρήγορο, και πάει λέγοντας.

Ή κλαίγοντας; Γιατί αν δεν τα δείξει όλα αυτά είναι σα να μην τα έχει. Για ποιο λόγο, άλλωστε, να έχει μια πανάκριβη τσάντα αν δεν είναι πιο ακριβή από αυτή των φιλενάδων της; Παρομοίως, γιατί να δώσει ένα σκασμό λεφτά αν ο γείτονάς του ποστάρει ένα αυτοκίνητο με περισσότερα άλογα; Μοιραία, jealousy makes our society go round.

Εδώ που τα λέμε, είναι εύκολο να σε συμπαθήσουν τέτοιοι άνθρωποι. Αρκεί (να αντέχεις) να τους αφήνεις να κομπορρημόνουν για το καθετί. Επίσης, να κάνεις λάθη. Σε μια φράση, σε μια λέξη ή σε οτιδήποτε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να σε διορθώνουν. Αυτοστιγμεί ψηλώνουν δέκα πόντους (ή χαμηλώνεις εσύ…) και σε συμπαθούν παραπάνω.

Παράλληλα – όχι αντίθετα – βρίσκονται όσοι σνομπάρουν όλα τούτα και προβάλλουν ένα είδος ανωτερότητας. Κι ας λένε πως δεν καταδέχονται, (ενίοτε με μια δόση πικρόχολης συγκατάβασης) να ασχοληθούν με τόσο ποταπά πράγματα που ασχολούνται οι άλλοι. Από αναρχίζοντες μέχρι εναλλακτικούς και θεοσεβούμενους, οι εστέτ της υπόθεσης, δείχνουν τη δύναμή τους μέσω μιας αφ’ υψηλού αδιαφορίας.

Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις. Ας πούμε και τα αυτονόητα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μπει στον κόπο και έχουν ψάξει τι γίνεται πιο μέσα. Έχουν τολμήσει να αγγίξουν τα – συχνά ηλεκτροφόρα – ελατήρια πίσω από τις πράξεις τους. Άνθρωποι που μπορούν να συνομιλήσουν και, κυρίως, να ακούσουν τον διπλανό τους. Οι γνωστές εξαιρέσεις.