Παλουκώνουν την ανάγκη

Καγχασμός διφορούμενος της Ιστορίας.
Τα χέρια σηκώνει ψηλά η αρμονία.
Πέντε η ώρα το πρωί… απόβραδο μου μοιάζει…
Αναζητεί και εκλιπαρεί, τον ήλιο η ανάγκη.
Ατελείωτες σχηματίζονται ουρές…
μπροστά στούς άδειους φούρνους.
Διδάσκουν “την επιβίωση”…. οθόνες ανοιγμένες.
Απατηλά… και πρόστυχα, τα έργα που προβάλλουν.
“Χορτάτους που φωνάζουνε,
στους άθλιους πως πεινάνε”!!!
Ολόγιομα τα πρόσωπα, από μίσος των αρχόντων.
Αδιάκοπα το θάνατο, σκορπάνε στους απόρους.
Πουγκιά θυρίδες και κοιλιές, γεμίζουν με αίμα.
Αυτός εδώ ο χαλασμός, δεν έχει έστω τέρμα.
Άδεια πεδία με πτώματα, φέρνουνε τα χαμπέρια. Τετράγωνο χωρίς γωνιές, ο κόσμος μοιάζει τέρας. Κακάσχημη η ομορφιά, την ώρα που κυλιέται.
Δεν εκτιμάται η αρετή, η γνώση ξεπουλιέται. Το ποταπό βραβεύεται και είναι “πρώτη μούρη”. Αλόγιστα περιγελά το μονοπάτι, επιπόλαιος διαβάτης. ”Των Απλήστων η Διεθνής”, παντού κάνει κουμάντο.
Σε θέση μάχης “τα βαμπίρ”, “τα ζόμπι” των πλουσίων.
”Των Προκατασκευασμένων” τα νόθα τέκνα!!!
“Της Δουλικής Επιστήμης”… η μαζοπρέζα. Ο πόλεμος ξεσχίζει το σύμπαν. Νομείς όρκων κάλπικων…
κουμαντάρουν τα θέλω και τα όνειρα.
Απάτη σπέρνουνε στο ανθρωποκοπάδι. Πανθειστές ρασοφόροι έμποροι του επέκεινα.. “Πανιάζουν” τις αυταπάτες των μοιραίων. Μυθομανείς υπουργοί σπάνε ρεκόρ. Νοσογόνες ιδέες ”ορμηνεύουν” την συνείδηση. Οριζοντιώνεται “στο μπουρδέλο” η αλήθεια. Αλλαλάζοντα δίποδα οδηγούνται στην γκιλοτίνα. Νοσηλευτήρια ”νονών” οστρακώνουν το βλέμμα. Σμηναρχία ”λεπροδιανόησης” βορβαρδίζει τα σχολεία. Λεπτολόγοι απατεώνες της Γραφής….
”Λεσβιάζουν” με δοσίλογους της τσέπης. Χωρίς ”Λεοντή” γνώσης το Είναι. Η ντομπροσύνη στην ορθοπεδική του Προκρούστη!! ”Ορντινάντσα” οι ψυχίατροι, όλοι νάχουμε. Παραβλάσταρα θρησκοσχιζοφρένειας παντού. ”Σαλιαρίζουν” με τους σαλτιμπάγκους,
της αργυρώνητης δύναμις.
”Ανθρωποτέρατα” βυζαίνουν την ανέχεια. Γεννούν το μίσος, αυγαταίνουν τα λείψανα!
Η Ανακύκλωση στο σπουπιδαριό της ανθρώπινης ξεφτίλας ”δίνει και παίρνει”. Το μέλλον παραπαίει κομμένο λευκάνθεμο,
στον βούρκο με τις τρίχες. Η εγκόσμια εξουσία, σπιτωμένη μετρέσα,
στους λάτρεις της βίας, ”παλουκώνει” την ανάγκη. Με χαρά εμπορεύονται την λευτεριά τους οι λαοί!!! Το χρήμα αρπάζουν που θα φέρει τις αλυσίδες. Ποιος να νοιαστεί για την μοίρα σας,
”φιλήσυχοι” δολοφόνοι? Αντισταθείτε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!! Μονόδρομος είναι ο αγώνας εργάτες μου.
Του Στάλιν και του Λένιν.
Τώρα μην ξεστρατίσουμε, στου φασισμού το αμπέλι.
Δεν αντέχετε ”το ζουρλάδικο” του Imperium.
Να μάθουμε για να διδάξουμε. Αφαιρώντας ατιμία, προσθέτουμε τιμιότητα!
Χωρίς λόγια το μάθημα της Ειρήνης. Λίγοι προς το παρόν νιώθουν το νόημα. Οι πολλοί ”αρμενίζουν”……. Αυτά είναι που γνωρίζω …. είπε το παιδί της Ρόζας.
Θεμέλιο γερό η διαλεκτική των αντιθέτων…
Ρίζες βαθιές στα πρόσωπα των αγαλμάτων! Εφτά θησαυροί καλά φυλαγμένοι,
στα ορυχεία… με τους αθώους. Βοήθεια δίνε αδιάκοπα, ανταμοιβή δεν έχει. Την μάνα γνώριζες καλά, δεν ξέρεις τα παιδιά της! Ο κήπος που φυτρώσανε, τριβόλια είναι γεμάτος.
Όμως στην άκρη του γκρεμού, βγήκε μια ανεμώνη.
Γεννιέται πάλι η ζωή, θεριεύει και φουντώνει.
Λυγίζει με τον άνεμο, στο κύμα ανταριάζει.
Μοιράζει τρυφερότητα, κομίζει την ανάγκη!! Ασήμαντος μια Κυριακή, μα και μεγάλος είναι. Σχέσεις δεν έχει από καιρό με την ματαιοδοξία. Πέρασμα απαρατήρητο, ακατάβλητο, επικίνδυνο!!!! Μεταδίδει αποφασηστικότητα στα γεράκια. Μυκτηρίζει την σπουδαιοφάνεια των Αθανάτων…. Μισεί τον μοναδικό θεό τους , το χρήμα. Αναγέρνει τον μοχλό της μυλόπετρας των νερών. ”Λιώνει” τον Χάρο της ανέχειας! Χωρίς προοπτική το εφιαλτικό χθες. Συζητούν με τα βουνά οι εργάτες.
Δαυλούς κρατάνε για ύστερη φορά… Ανέσπερη λάμψη ”στάζουν” τα μάτια τους. Αβασίλευτα αισθήματα σμιλεμένα στο χάος. Μυστικό πολύτιμο φυλαγμένο στην καρδιά,
αφήνουν την πάλη. Μέγας Οικοδόμος το μέλλον. “Πελεκάει” στα λατομεία με τις Αριάδνες.
Δείχνει το μονοπάτι της θυσίας.
Απαιτεί τιμωρία των αχόρταγων.
“Αυλακιάζει” την πέτρα.
Σπέρνει την αγάπη των άστρων!!!
Βιβλία ζητάει να κρατάμε..

17^η Νοέμβρη 21^ου Αιώνα
“Παράνομος” Πολίτης και Ποιητής
Νίκος Φ. Σταθάκος