Μήπως να αρχίσουμε να μιλάμε για “εργατοκτονίες”;

Δεν είναι τρολάρισμα, δεν μπαίνει ειρωνικά για να χλευάσει άλλους αντίστοιχους όρους, ούτε απαραίτητα να συσχετιστεί ευθέως μαζί τους. Είναι όμως ένας προβληματισμός που προκύπτει από την ανάγκη να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα του αντιπάλου, παραπλανητικές λέξεις, που διαμορφώνουν στρεβλά συνειδήσεις, που στρογγυλεύουν και αλλοιώνουν το νόημα.

Γιατί, στα αλήθεια, τι πάει να πει “εργατικό ατύχημα”; Δεν είναι θέμα κακοτυχίας ούτε η κακιά στιγμή. Είναι ένα έγκλημα της εργοδοσίας -άλλη μια παραπλανητική λέξη ως “ευφημισμός” για τα αφεντικά, που τα παρουσιάζει ως ευεργέτες…

Τα περιστατικά αυτά δεν είναι μια επαναλαμβανόμενη τυχαία σύμπτωση, αλλά καθημερινός κανόνας στην καπιταλιστική παραγωγή, μια επαναλαμβανόμενη “παράπλευρη απώλεια” για τα κέρδη της. Ένας νεκρός εργάτης κάθε τρίτη μέρα, 19 “ατυχήματα” σε καθημερινή βάση, με μαθηματική ακρίβεια και τις αρχές να παρακολουθούν ατάραχες, χωρίς να κρατάνε καν εξαντλητικά στοιχεία, χωρίς να ανακοινώνουν καν τις μακάβριες στατιστικές, για να μη χαλάσουν ένα “ωραίο αναπτυξιακό αφήγημα” με λίγες μελανές κηλίδες, στο χρώμα του αίματος.

Το κράτος ντρέπεται να κρατά στατιστικά, όπως ακριβώς κάνει με τις γυναικοκτονίες, για να κρύψει την πραγματική εικόνα και να μην μπουν οι δικές της ευθύνες στο κάδρο.

Όταν όμως ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί και δεν κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις, αυτό είναι προμελετημένο έγκλημα. Κι όταν αυτό δε γίνεται εν θερμώ, αλλά για να αυγατίσουν τα κέρδη της επιχείρησης, τότε υπάρχει δόλος φανερός -για αυτό και δολοφονία, όχι απλά φονικά…

Και δεν πρόκειται για τυχαία περιστατικά -σήμερα ένας εργάτης, αύριο πχ ο διευθυντής του. Αφορούν όλα τα περιστατικά εργάτες, με βάση αυτήν την ιδιότητά τους, ως εργαζόμενοι, που πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος και γίνονται θυσία για την επιχείρηση. Όχι γιατί βρέθηκαν στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή, αλλά γιατί βρέθηκαν στη “λάθος πλευρά” της ταξικής πλάστιγγας και πληρώνουν το τίμημα.

Και όχι, δεν είναι ζήτημα ορολογίας, αλλά ουσίας. Γιατί ένα ατύχημα δεν έχει ποτέ ενόχους, αλλά μια “εργατοκτονία” -ή όπως αλλιώς την ονομάσουμε- ως ειδική κατηγορία θα προέβλεπε και την επιβολή ειδικών ποινών στους υπεύθυνους. Μόνο που εδώ υπάρχει κρατική ομερτά (νομική, δικαστική και πρωτίστως πολιτική) για να την βγάλουν καθαρή και να παραμείνει κάθε έγκλημα χωρίς τιμωρία. Και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει: η ουσία, η ρίζα του κακού, όχι η ονομασία του. Να σπάσουμε την ομερτά, την αφωνία των καναλιών και βασικά το απόστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, που ευθύνεται για τις εργοδοτικές δολοφονίες.