-Εγώ μέλος της “οικογένειας της ΦΙΦΑ”; Η λέξη “οικογένεια” θυμίζει μαφία και αυτό ακριβώς ήταν η ΦΙΦΑ!

Ένας χρόνος χωρίς τον Μαραντόνα…

Κανείς δεν μπορεί να τιμήσει περισσότερο τον Ντιέγκο από ό,τι τα ίδια τα έργα του μες στο γήπεδο, αλλά και τα λόγια του έξω από αυτό. Αντιγράφουμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο “Μαραντόνα, το χέρι του θεού – Η αλήθεια μου”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση της Αγαθής Δημητρούκα. Σε αυτά φαίνεται η σχέση του Ντιέγκο με τους ισχυρούς και τον πρόεδρο της ΦΙΦΑ, τον Βραζιλιάνο Ζοάο Χαβελάνζε, αλλά και η διαφορά του σε σχέση με άλλους μεγάλους αστέρες.

Στο Μεξικό ήταν που άρχισα να γίνομαι μπελάς για τη ΦΙΦΑ. (…) Μας έβαλαν να παίξουμε μεσημέρι. Μεσημέρι, σε υψόμετρο και με νέφος, οι μπάσταρδοι! Θα μπορούσε να μας συμβεί κάτι κακό, δεν ήταν αστείο. (…) Τι έπρεπε να κάνουμε λοιπόν; Έπρεπε να παίζουμε, αλλά ταυτόχρονα έπρεπε και να μιλάμε, όχι να σωπαίνουμε, ποτέ να μη σωπαίνουμε. Τότε του τη βγήκα του Χαβελάνζε για πρώτη φορά. Για τη βία, για τις διαιτησίες και για την ώρα των αγώνων.

“Οι παίκτες οφείλουν να παίζουν και τίποτ’ άλλο. Για να μιλάμε είμαστε εμείς, οι διοικούντες, που επιβάλλουμε τους κανόνες” είπε ο στόκος.

Ορίστε;!

“Κοιτάχτε, δον Χαβελάνζε, οι παίκτες δεν είμαστε σκλάβοι κανενός, και πολύ περισσότερο δικοί σας” του απάντησα. “Το ελάχιστο που μπορείτε να κάνετε είναι να μας ακούσετε. Κι αν δεν έχουμε δίκιο, θα το βουλώσουμε, τελεία και παύλα”.

Αρχίδια που θα το βούλωνα, αλλά έπρεπε να το παίξω έτσι. Και, για να είναι απολύτως ξεκάθαρο, του είπα ότι δεν μπορεί να είναι ένας δικτάτορας. Έπρεπε να ‘χεις κότσια για να πεις δικτάτορα τον Χαβελάνζε εκείνα τα χρόνια. Όλα περνούσαν από τα χέρια του και είχε τη μεγαλύτερη δύναμη από οποιονδήποτε άλλο στη ΦΙΦΑ. Αν ήθελε να σε πετάξει έξω, σε πέταγε. Ήταν χειρότερος κι από τον χειρότερο αμυντικό που είχαμε να αντιμετωπίσουμε.

Αν άλλαζαν την ώρα των αγώνων ώστε να μπορεί να τους δει στην τηλεόρασή του και κάποιος στην Κίνα, αυτό εντάξει, γιατί κι εμείς θέλαμε να μας βλέπουν. Αλλά θα μπορούσαν να πάνε τον αγώνα λίγες ώρες αργότερα ή δεν ξέρω κι εγώ τι, ώστε να μη χρειαστεί να παίξουμε στις δώδεκα το μεσημέρι. Τέτοια ώρα, σε υψόμετρο, με νέφος, ήταν έγκλημα. Καταλήγαμε ερείπια. Στα τελευταία είκοσι λεπτά του αγώνα υπήρχαν παίκτες που σέρνονταν στο γήπεδο, κοίταζες το πρόσωπό τους και τρόμαζες, το βλέμμα τους ήταν κενό. Και οι διοικούντες ήταν καθισμένοι στις ειδικές εξέδρες τους, με κλιματισμό κι έπιναν σαμπάνια και έτρωγαν χαβιάρι. Ώσπου ήρθε ένας πιτσιρικάς από τη Βίγια Φιορίτο και τους είπε: “Εντάξει, φάτε το ακριβότερο χαβιάρι και πιείτε την καλύτερη σαμπάνια, αλλά εμείς θέλουμε να προσφέρουμε ένα αξιοπρεπές θέαμα στον κόσμο χωρίς να πεθάνουμε στην προσπάθεια”.

Και το να προσφέρουμε ένα αξιοπρεπές θέαμα, στις δώδεκα το μεσημέρι, με τη ζέστη που έκανε, ήταν πολύ δύσκολο, στ’ αλήθεια.

(…)

Επιστρέφοντας στο θέμα της ΦΙΦΑ, και βλέποντας όλα όσα έχουν συμβεί αυτά τα τριάντα χρόνια, νομίζω πως οι παίκτες έπρεπε να είμαστε περισσότερο ενωμένοι, να είμαστε αποφασισμένοι, όπως ήμασταν εμείς στο Μεξικό. Εμένα όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησαν να με εξαγοράσουν πολλές φορές. Ακόμα και στους εορτασμούς για τα εκατό χρόνια της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου Αργεντινής, όπου μου έδωσαν ένα μετάλλιο -τους ευχαρίστησα και το έπαιξα ευγενικός γιατί είχε να κάνει με την ιστορία του ποδοσφαίρου, του ποδοσφαίρου, όχι της πολιτικής!-, προσπάθησαν να με εξαγοράσουν. (…) Μου ‘δωσαν ένα μετάλλιο επειδή υπήρξα ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία, και μετά με κλείδωσαν σε ένα δωμάτιο με τον Χαβελάνζε. Ήταν κι ο Σεπ Μπλάττερ. Και μου είπαν:

“Ντιεγκίτο, θέλουμε να γίνεις μέλος της οικογένειας της ΦΙΦΑ…”
“Όχι, ευχαριστώ, παιδιά, έχω ήδη οικογένεια”.
“Άκου όμως, Ντιεγκίτο, όσοι αποτελούν μέλη της οικογένειας της ΦΙΦΑ βγάζουν καλά λεφτά”.
“Ευχαριστώ, αλλά μάλλον έχετε μπερδευτεί. Εμένα η δουλειά μου είναι να παίζω ποδόσφαιρο. Κερδίζω τα λεφτά μου κλοτσώντας την μπαλίτσα. Και την κλοτσάω πολύ καλά”.

Βγαίνοντας από εκεί, με περίμενε ο Γκροντόνα (σ.σ.: πρόεδρος της Ομποσπονδίας Ποδοσφαίρου της Αργεντινής).

“Τι έγινε, Ντιέγκο;”
“Τίποτα, Χούλιο. Δεν έγινε τίποτα”.

Και μέχρι τώρα δεν έχει γίνει τίποτα. Γι’ αυτό λέω ότι είναι αρκετοί οι παίκτες που όφειλαν να είναι τόσο ξεκάθαροι και αποφασισμένοι όσο ήμουν εγώ όταν έπρεπε. Κοίτα, υπήρξαν αρκετοί που το έκαναν. (…) Αλλά πρόσεξε, αυτός που έβγαλε το κοντό παντελονάκι και φόρεσε γραβάτα ήταν ο Πλατινί, μάλιστα, ο Πλατινί, ο χειρότερος. Ακόμα και πριν από τριάντα χρόνια (σ.σ.: το βιβλίο γράφτηκε το 2016) ήταν πασιφανές ότι ο Γάλλος ήταν πολύ αρωματισμένος, πολύ φινετσάτος… Το θέμα είναι ότι ο Πλατινί ήθελε πάντα να παίζει και από τις δύο πλευρές -ήταν με το χαβιάρι και τη σαμπάνια, και παράλληλα ήθελε να τον βλέπουν μ’ εμάς τους παίκτες που σηκώναμε παντιέρα και κάναμε και απεργία αν ήταν απαραίτητο. Ήταν και με τις δύο πλευρές. Ή ήθελε να είναι.

(…)

Γι’ αυτό εμένα θα μου άρεσε να είμαι μέλος μιας διαφορετικής ΦΙΦΑ. Όχι μέλος της “οικογένειας της ΦΙΦΑ”, όπως μου πρότειναν οι Χαβελάνζε, οι Μπλάττερ, οι Γκροντόνα πριν από τόσα χρόνια. Όχι. Η λέξη “οικογένεια” θυμίζει μαφία, κι αυτό ακριβώς ήταν η ΦΙΦΑ. Θα μου άρεσε να είμαι σε μια νέα ΦΙΦΑ, όπου, άμα έβγαινα για φαγητό, δε θα πλήρωνα με την κάρτα της ΦΙΦΑ -δε θα χρησιμοποιούσα δηλαδή το χρήμα του ποδοσφαίρου για να τρώω με τους φίλους μου. Αυτό είναι κλοπή. Αυτό έκαναν συνέχεια, κι ελπίζω να μπει ένα τέλος… Είμαστε όλοι τρελοί;! Λένε ότι οι ποδοσφαιριστές δεν μπορούμε να διοικήσουμε γιατί δεν έχουμε τις ικανότητες. Από ποιον όμως να μάθουμε τη δουλειά; Όπως ένας γερο-τσαγκάρης επιλέγει έναν νέο για να συνεχίσει τη δουλειά του, έτσι κι ο Μπλάττερ, την κατάλληλη στιγμή, επέλεξε τον Πλατινί -για να τον μάθει όχι πώς να διοικεί, αλλά πώς να κλέβει.

(…)

Με τον Πελέ το θέμα είναι διαφορετικό -και πάει πέρα από το ποδόσφαιρο. Εγώ τον Πελέ δεν τον είδα να παίζει, αλλά είναι ντροπή το γεγονός ότι έχει ταχθεί με τους διευθύνοντες και όχι με τους παίκτες. Δε θα του το συγχωρήσω ποτέ, και αυτή είναι μια τεράστια διαφορά ανάμεσα σε εμάς τους δύο. Θα έπρεπε να έχει καταλάβει ότι μεγάλο τον έκαναν οι συμπαίκτες του. Ούτε ένας διευθύνων δε βοήθησε τον Πελέ να γίνει αυτό που έγινε… Αλλά το έχει ξεχάσει.